Το κράτος είμαστε εμείς

Πολύ συχνά κατηγορούμε το κράτος, το δημόσιο για την ακρίβεια, για όλα τα δεινά του κόσμου. Τονίζουμε -και σωστά- τα μελανά του σημεία, όπως είναι η γραφειοκρατία, η διαφθορά, η κακοδιοίκηση, τα ρουσφέτια κλπ., όμως ξεχνάμε δύο βασικά πράγματα. Πρώτον, ότι έως ενός σημείου είμαστε εμείς, οι πολίτες υπεύθυνοι γι’ αυτήν την κατάσταση και δεύτερον ότι σε πρώτη ευκαιρία θα προσπαθήσουμε να εξαπατήσουμε το κράτος.

Το δεύτερο σημείο αυτού που προανέφερα φαίνεται να είναι θεμελιακά λάθος ως προς τη συλλογιστική του: ξεχνάμε ότι ουσιαστικά, το κράτος είμαστε εμείς. Πολλοί θα απορήσουν με αυτό που λέω. Δυστυχώς, συχνά μας διαφεύγει ότι όταν εισφοροδιαφεύγουμε κάνουμε ζημία όχι σε κάποιο «κακό» κράτος, αλλά κατά βάσιν στον ίδιο μας τον εαυτό. Τα χρήματα αυτά που φαινομενικά «γλιτώνουμε» θα κλιθούμε με την πρώτη ευκαιρία να τα επιστρέψουμε, μέσω άμεσων ή έμμεσων φόρων. Τα ρουσφέτια που χρησιμοποιούμε για να βρούμε δουλειά στο δημόσιο θα είναι αυτά που θα μας κάνουν να χάσουμε τη δουλειά μας, όταν πχ. αλλάξει η κυβέρνηση ή ο υπουργός.

Βεβαίως, το όλο σύστημα είναι αλληλοτροφοδοτούμενο. Όσο το κράτος έχει όλα όσα αρνητικά προαναφέραμε, οι πολίτες θεωρούν ότι μπορούν (αν όχι πρέπει) να το εξαπατήσουν. Όποιος δεν ακολουθεί αυτή τη συλλογιστική θεωρείται το λιγότερο αφελής…

Δυστυχώς το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό όσο φαίνεται. Είναι δομικό. Σε αυτή τη χώρα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το κράτος, είτε αυτό έχει τη μορφή του δημόσιου νοσοκομείου με τα ράντζα, είτε έχει τη μορφή του «λαδώματος» στις εξετάσεις για το δίπλωμα οδήγησης, είτε έχει τη μορφή της γραμματείας στο πανεπιστήμιο, που κάνει δέκα μέρες για να σου δώσει μια απλή βεβαίωση.

Ως εκ τούτου αν κάποιος πολιτικός αποφασίσει να κάνει πράξη την πολυθρύλητη επανίδρυση του κράτους πρέπει να ξέρει ότι έχει να τα βάλει με συντεχνίες, με κατεστημένα συμφέροντα, με βολεμένους, οι οποίοι θα κάνουν τα πάντα για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους. Κάτι σαν το τέρας του Λεβιάθαν, δηλαδή…

Δ. Τζ.