Διάβασα στον τύπο ορισμένες δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για το θέμα του ασφαλιστικού, τις οποίες και παραθέτω. Συγκεκριμένα ο κ. Παπανδρέου είπε ότι «η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να λύσει το ασφαλιστικό πρόβλημα. Σκοπεύει να διαλύσει το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα». Σε άλλη αποστροφή του λόγου του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόνισε ότι η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί σε «πετσόκομμα των συντάξεων και στη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων των Ταμείων».
Θεωρητικά αυτές οι δηλώσεις δε θα έπρεπε να μας προξενούν καμία απολύτως εντύπωση. Είναι η κριτική που οφείλει(;) να κάνει η εκάστοτε αντιπολίτευση στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ωστόσο, αν καλοσκεφτεί κανείς τη χρονική στιγμή που έγιναν οι δηλώσεις αυτές έχει σίγουρα να πει πολλά.
Στην Ελλάδα έχουμε μια κακή συνήθεια. Μας αρέσει να σχολιάζουμε «φήμες» και «δημοσιογραφικές πληροφορίες». Έτσι συνέβη και σ' αυτή την περίπτωση. Παρότι είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο διάλογος για το ασφαλιστικό συνεχίζεται και ότι η κυβέρνηση δεν έχει καταθέσει ακόμα καμία απολύτως πρόταση για το θέμα, πολιτικο-συνδικαλιστικοί παράγοντες ομιλούν λες και έχουν το νομοσχέδιο στα χέρια τους. Η πληροφορία ανάγεται σε είδηση και έτσι είμαστε μπροστά στο εκπληκτικό φαινόμενο του σχολιασμού –από επίσημα μάλιστα χείλη– απλών φημών!
Αυτή είναι η μια πτυχή του όλου θέματος. Αν προσπαθήσει να δει κανείς σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα παρατηρήσει ότι πέρα από το να σχολιάζουμε φήμες έχουμε την τάση να συζητούμε τα –όποια– ζητήματα όχι από την σκοπιά του γεγονότος αυτού καθαυτού, αλλά από τη σκοπιά του life style. Όπως έγραψε ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης «το κουτσομπολιό που παράγεται πέριξ της πλατείας Κολωνακίου ανάγεται σε πολιτικό ζήτημα: ποιος έφαγε με ποιον, ποιος μίλησε σε ποια, πώς κοίταξε ο ένας υπουργός τον άλλο, και τι είπαν οι διαβόητοι “κύκλοι”». Αυτή είναι η κύρια ενασχόληση των ΜΜΕ. Τα παραπολιτικά θέματα πάντα προηγούνται των πολιτικών και των υπολοίπων θεμάτων…
Δυστυχώς, όμως, αυτού του είδος το κουτσομπολιό δεν είναι καθόλου «ανώδυνο». Μπορεί να φαίνεται διασκεδαστικό, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η κοινωνία μας «συνηθίζει» να βλέπει τα ζητήματα υπό αυτό το πρίσμα και όταν έρθει η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για τα πραγματικά προβλήματα, δεν έχουμε τη διάθεση, ίσως και τη δυνατότητα να το κάνουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μιλάμε απλουστευτικά, σχεδόν σχηματοποιημένα, με στερεότυπα. Μόνο που ξεχνάμε κάτι: συνήθως η «αλήθεια» δεν είναι ούτε «μαύρο» ούτε «άσπρο». Είναι κάπου ενδιάμεσα…
Δ. Τζ.
Θεωρητικά αυτές οι δηλώσεις δε θα έπρεπε να μας προξενούν καμία απολύτως εντύπωση. Είναι η κριτική που οφείλει(;) να κάνει η εκάστοτε αντιπολίτευση στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ωστόσο, αν καλοσκεφτεί κανείς τη χρονική στιγμή που έγιναν οι δηλώσεις αυτές έχει σίγουρα να πει πολλά.
Στην Ελλάδα έχουμε μια κακή συνήθεια. Μας αρέσει να σχολιάζουμε «φήμες» και «δημοσιογραφικές πληροφορίες». Έτσι συνέβη και σ' αυτή την περίπτωση. Παρότι είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο διάλογος για το ασφαλιστικό συνεχίζεται και ότι η κυβέρνηση δεν έχει καταθέσει ακόμα καμία απολύτως πρόταση για το θέμα, πολιτικο-συνδικαλιστικοί παράγοντες ομιλούν λες και έχουν το νομοσχέδιο στα χέρια τους. Η πληροφορία ανάγεται σε είδηση και έτσι είμαστε μπροστά στο εκπληκτικό φαινόμενο του σχολιασμού –από επίσημα μάλιστα χείλη– απλών φημών!
Αυτή είναι η μια πτυχή του όλου θέματος. Αν προσπαθήσει να δει κανείς σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα παρατηρήσει ότι πέρα από το να σχολιάζουμε φήμες έχουμε την τάση να συζητούμε τα –όποια– ζητήματα όχι από την σκοπιά του γεγονότος αυτού καθαυτού, αλλά από τη σκοπιά του life style. Όπως έγραψε ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης «το κουτσομπολιό που παράγεται πέριξ της πλατείας Κολωνακίου ανάγεται σε πολιτικό ζήτημα: ποιος έφαγε με ποιον, ποιος μίλησε σε ποια, πώς κοίταξε ο ένας υπουργός τον άλλο, και τι είπαν οι διαβόητοι “κύκλοι”». Αυτή είναι η κύρια ενασχόληση των ΜΜΕ. Τα παραπολιτικά θέματα πάντα προηγούνται των πολιτικών και των υπολοίπων θεμάτων…
Δυστυχώς, όμως, αυτού του είδος το κουτσομπολιό δεν είναι καθόλου «ανώδυνο». Μπορεί να φαίνεται διασκεδαστικό, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η κοινωνία μας «συνηθίζει» να βλέπει τα ζητήματα υπό αυτό το πρίσμα και όταν έρθει η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για τα πραγματικά προβλήματα, δεν έχουμε τη διάθεση, ίσως και τη δυνατότητα να το κάνουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μιλάμε απλουστευτικά, σχεδόν σχηματοποιημένα, με στερεότυπα. Μόνο που ξεχνάμε κάτι: συνήθως η «αλήθεια» δεν είναι ούτε «μαύρο» ούτε «άσπρο». Είναι κάπου ενδιάμεσα…
Δ. Τζ.