Τετάρτη, Νοεμβρίου 28, 2007

Φήμες και life style

Διάβασα στον τύπο ορισμένες δηλώσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για το θέμα του ασφαλιστικού, τις οποίες και παραθέτω. Συγκεκριμένα ο κ. Παπανδρέου είπε ότι «η κυβέρνηση δεν σκοπεύει να λύσει το ασφαλιστικό πρόβλημα. Σκοπεύει να διαλύσει το δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα». Σε άλλη αποστροφή του λόγου του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τόνισε ότι η πολιτική της κυβέρνησης οδηγεί σε «πετσόκομμα των συντάξεων και στη δήμευση των περιουσιακών στοιχείων των Ταμείων».

Θεωρητικά αυτές οι δηλώσεις δε θα έπρεπε να μας προξενούν καμία απολύτως εντύπωση. Είναι η κριτική που οφείλει(;) να κάνει η εκάστοτε αντιπολίτευση στην εκάστοτε κυβέρνηση. Ωστόσο, αν καλοσκεφτεί κανείς τη χρονική στιγμή που έγιναν οι δηλώσεις αυτές έχει σίγουρα να πει πολλά.

Στην Ελλάδα έχουμε μια κακή συνήθεια. Μας αρέσει να σχολιάζουμε «φήμες» και «δημοσιογραφικές πληροφορίες». Έτσι συνέβη και σ' αυτή την περίπτωση. Παρότι είναι τοις πάσι γνωστό ότι ο διάλογος για το ασφαλιστικό συνεχίζεται και ότι η κυβέρνηση δεν έχει καταθέσει ακόμα καμία απολύτως πρόταση για το θέμα, πολιτικο-συνδικαλιστικοί παράγοντες ομιλούν λες και έχουν το νομοσχέδιο στα χέρια τους. Η πληροφορία ανάγεται σε είδηση και έτσι είμαστε μπροστά στο εκπληκτικό φαινόμενο του σχολιασμού –από επίσημα μάλιστα χείλη– απλών φημών!

Αυτή είναι η μια πτυχή του όλου θέματος. Αν προσπαθήσει να δει κανείς σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα παρατηρήσει ότι πέρα από το να σχολιάζουμε φήμες έχουμε την τάση να συζητούμε τα –όποια– ζητήματα όχι από την σκοπιά του γεγονότος αυτού καθαυτού, αλλά από τη σκοπιά του life style. Όπως έγραψε ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή» της περασμένης Πέμπτης «το κουτσομπολιό που παράγεται πέριξ της πλατείας Κολωνακίου ανάγεται σε πολιτικό ζήτημα: ποιος έφαγε με ποιον, ποιος μίλησε σε ποια, πώς κοίταξε ο ένας υπουργός τον άλλο, και τι είπαν οι διαβόητοι “κύκλοι”». Αυτή είναι η κύρια ενασχόληση των ΜΜΕ. Τα παραπολιτικά θέματα πάντα προηγούνται των πολιτικών και των υπολοίπων θεμάτων…

Δυστυχώς, όμως, αυτού του είδος το κουτσομπολιό δεν είναι καθόλου «ανώδυνο». Μπορεί να φαίνεται διασκεδαστικό, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Η κοινωνία μας «συνηθίζει» να βλέπει τα ζητήματα υπό αυτό το πρίσμα και όταν έρθει η ώρα να συζητήσουμε σοβαρά για τα πραγματικά προβλήματα, δεν έχουμε τη διάθεση, ίσως και τη δυνατότητα να το κάνουμε. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μιλάμε απλουστευτικά, σχεδόν σχηματοποιημένα, με στερεότυπα. Μόνο που ξεχνάμε κάτι: συνήθως η «αλήθεια» δεν είναι ούτε «μαύρο» ούτε «άσπρο». Είναι κάπου ενδιάμεσα…

Δ. Τζ.

Σάββατο, Νοεμβρίου 24, 2007

Ιστορίες του δρόμου…


Τον τελευταίο χρόνο στο Cambridge της Μεγάλης Βρετανίας όλοι συζητούν για μια μεγάλη ραδιοφωνική επιτυχία. Μόνο που πίσω από την επιτυχία αυτή δε βρίσκεται κάποιος γνωστός παραγωγός, αλλά μια ομάδα αστέγων. Όλα ξεκίνησαν από ένα περιοδικό φτιαγμένο από αστέγους. Τα στελέχη του ραδιοφωνικού σταθμού “209 radio” σκέφτηκαν ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα η δημιουργία μιας ραδιοφωνικής εκδοχής του περιοδικού, εκμεταλλευόμενοι μια ειδική χρηματοδότηση που προσέφερε το τοπικό συμβούλιο. Όπερ και εγένετο.

Έτσι, λοιπόν, κάθε δεκαπέντε μέρες θέση πίσω από τα μικρόφωνα του σταθμού παίρνει μια ομάδα αστέγων, αποτελούμενη από εφτά άτομα. Οι τελευταίοι κάνουν (σχεδόν) τα πάντα. Από την παραγωγή, τα κείμενα, την ηχοληψία και φυσικά την παρουσίαση. Ο Mark McDuff, κειμενογράφος της εκπομπής φαίνεται ενθουσιασμένος από το show στο οποίο συμμετέχει. Ένα άλλο μέλος της ομάδας, ο Scot John Lawton λέει ότι η εκπομπή έχει ανεβάσει πολύ την αυτοπεποίθησή του και ότι του δίνει την ευκαιρία να εστιάσει κάπου στη ζωή του. Τέλος, ο διευθυντής του σταθμού Karl Hartland μιλάει για τις δεξιότητες και το σεβασμό που έχουν κερδίσει μέσω αυτής της εθελοντικής εργασίας οι άστεγοι.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό! Έχουμε, άραγε, αναλογιστεί ποτέ ότι πίσω από ανθρώπους που ζουν στο περιθώριο μπορεί να κρύβεται ένα μεγάλο ταλέντο, μια κλίση; Ένα ταλέντο το οποίο λόγω συγκυριών δεν καλλιεργήθηκε ποτέ. Κι όμως αν τους δοθεί μια ευκαιρία είναι ικανοί να ανατρέψουν όλα τα στερεότυπα που υπάρχουν γι’ αυτούς. Άνθρωποι οι οποίοι αποζητούν μια ευκαιρία για να μας δείξουν ότι κάνουμε λάθος. Ότι είναι ικανοί για πολλά πράγματα, αρκεί κάποιος να τους απλώσει το χέρι του…

Για να έρθουμε και στα καθ’ ημάς, πριν μερικούς μήνες άστεγοι συμπολίτες μας –με την υποστήριξη του περιοδικού «Γαλέρα», αν δεν κάνω λάθος– συγκεντρώθηκαν, προπονήθηκαν και εκπροσώπησαν τη χώρα μας στο «Παγκόσμιο Κύπελλο αστέγων». Αυτή η πρωτοβουλία φυσικά δεν διαφημίστηκε καθόλου. Όμως, μερικοί άνθρωποι έφυγαν για λίγες μέρες από τα φανάρια, τις στάσεις του μετρό και τα παγκάκια και συμμετείχαν σε κάτι το οποίο τους γέμισε, τους έδωσε χαρά και ελπίδα.

Φυσικά τέτοιες πρωτοβουλίες στη χώρα μας είναι μεμονωμένες. Η πολιτεία δεν έχει προνοήσει (γιατί;) για παρόμοια προγράμματα που αν και θα κόστιζαν λίγο, θα έδιναν απέραντη ευχαρίστηση και θα γέμιζαν ευγνωμοσύνη εκατοντάδες ανθρώπους του δρόμου. Θα τους έδιναν μια ευκαιρία να αναδείξουν τα ταλέντα τους, να απασχοληθούν δημιουργικά και, γιατί όχι, να ξεκινήσουν μια καινούργια ζωή.

Για την ιστορία, ο ραδιοφωνικός σταθμός “209 radio” του Cambridge προγραμματίζει και δεύτερο κύκλο εκπομπών, με τη συμμετοχή και άλλων αστέγων. Όμως το team που συμμετείχε στον πρώτο κύκλο δε θα μείνει χωρίς απασχόληση. Θα είναι οι καθοδηγητές, οι δάσκαλοι των νέων παραγωγών του “Homeless Show”. Η συνέχεια επί του ραδιοφωνικού σας δέκτη…

Δ. Τζ.

Info: Η φωτογραφία όπως και πληροφορίες που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό προέρχονται από τη διαδικτυακή τοποθεσία της εφημερίδας Guardian (http://www.guardian.co.uk/).

Τετάρτη, Νοεμβρίου 21, 2007

Η «γοητεία» των blogs

Πριν λίγες μέρες ο φίλος ο Νίκος με κάλεσε σε ένα «παιχνίδι». Μου ζήτησε να γράψω μερικές σκέψεις για τα blogs που μου αρέσουν. Θέλοντας να κάνω λίγο πιο δύσκολο το «παιχνίδι» αυτό, θα προσπαθήσω να γράψω μερικά πράγματα για το γιατί θεωρώ τα blogs μια πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση.

Είναι προφανές ότι η εποχή που ζούμε έχει μια κυρίαρχη τάση: την όλο και πιο ευρεία χρήση του Internet. Καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται και τα κόστη πέφτουν, όλο και περισσότεροι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα απόκτησης ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Η τάση που προανέφερα, φυσικά, αφορά και τα media. Οι εφημερίδες, τα περιοδικά, τα τηλεοπτικά δίκτυα κλπ. επενδύουν χρόνο, χρήμα και ανθρώπινο κεφάλαιο για να φτιάξουν μια πολύ καλή ιστοσελίδα. Την ίδια, όμως, ώρα εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο έχουν τη δυνατότητα να μοιραστούν τις σκέψεις τους με άλλους, «ανεβάζοντας» στο Internet κείμενο, εικόνα και ήχο. Και για να το κάνουν αυτό χρειάζονται δύο μόνο πράγματα: έναν υπολογιστή και σύνδεση στο Internet.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα κάθε δευτερόλεπτο που περνάει «γεννιέται» και ένα blog ανά τον κόσμο. Ο καθένας από μας μπορεί να δημοσιεύσει στην κυριολεξία ό, τι θέλει και μάλιστα χωρίς να υπάρχει κανενός είδους λογοκρισία: ανεβάζεις ο, τι ΕΣΥ θέλεις.

Το πιο ενδιαφέρον, όμως, στοιχείο των blogs, είναι η διαδραστικότητά τους. Οτιδήποτε δημοσιεύεις μπορεί να συζητηθεί. Η ανταλλαγή απόψεων με άλλους χρήστες είναι ο κανόνας στα bloggs. Πέρα από την επιμέρους συμφωνία ή διαφωνία, υπάρχει η δυνατότητα του διαλόγου, βασικότατου στοιχείου της δημοκρατίας. Όπως έλεγε ο Πρωταγόρας «δεν υπάρχει αλήθεια, μόνο ανθρώπινη γνώμη». Καμία άποψη λοιπόν δεν είναι de facto σωστή εδώ. Σε κάθε θέση υπάρχει και η αντίθεση. Και τα blogs μέσω αυτής της αντίθεσης, προάγουν τη σύνθεση των απόψεων.

Βέβαια, κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις. Διότι ναι μεν τα blogs δίνουν τη δυνατότητα της αμφίδρομης επικοινωνίας –κάτι που δεν προσφέρουν τα παραδοσιακά ΜΜΕ– ωστόσο ορισμένες φορές κάνει και εδώ την εμφάνισή της η λογοκρισία. Σχόλια αναγνωστών κόβονται όχι γιατί είναι υβριστικά (θεμιτό), αλλά επειδή εκφράζουν μια αντίθετη άποψη. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι και στον τομέα των blogs μεγάλο ρόλο παίζει πλέον η αναγνωσιμότητα. Αν και δεν είναι εντελώς παράλογο να βγάζει κάποιος χρήματα από το blog του (διαφημίσεις), ωστόσο θεωρώ τρομερά επικίνδυνη την είσοδο υπηρεσιών τύπου AGB στο χώρο, υπηρεσιών που μετρούν πόσες επισκέψεις δέχεται κάθε blog.

Όπως και να ‘χει, πολλά μπορούν να ειπωθούν πάνω στο κεφάλαιο blogs. Και σίγουρα η συζήτηση αυτή θα κρατήσει για χρόνια, μιας και πρόκειται για μια σχετικά καινούρια και ταχύτατα αναπτυσσόμενη υπηρεσία. Πολλοί λένε ότι τα blogs είναι τα ΜΜΕ της νέας εποχής. Ότι σιγά αλλά σταθερά θα κερδίζουν τους αναγνώστες που χάνουν οι εφημερίδες και τα περιοδικά και ότι σε κάποια φάση θα τα αντικαταστήσουν. Δεν ξέρω αν αυτή η πρόβλεψη επιβεβαιωθεί, ούτε καν αν θέλω να επιβεβαιωθεί. Ωστόσο είμαι πεπεισμένος ότι τα blogs δίνουν νέες δυνατότητες που τα παραδοσιακά media δεν προσέφεραν…

Δ. Τζ.

Σάββατο, Νοεμβρίου 17, 2007

Για τα μη κρατικά πανεπιστήμια


Η συζήτηση στο χώρο της παιδείας το τελευταίο διάστημα σχεδόν μονοπωλείται από το ζήτημα της ύπαρξης ή όχι μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών (ή κατ’ άλλους ιδιωτικών) πανεπιστημίων. Έτσι δημιουργείται η εντύπωση πως το μοναδικό πρόβλημα της παιδείας στην Ελλάδα είναι το αν θα μπορεί κάποιος μη κρατικός φορέας να ιδρύσει πανεπιστημιακό ίδρυμα.

Στο σκεπτικό των όσων υποστηρίζουν την παραπάνω άποψη λανθάνει ένας άλλος συλλογισμός: ότι αν ιδρυθούν μ.κ. πανεπιστήμια θα έρθει το τέλος της «δημόσιας δωρεάν παιδείας». Αν, όμως, δεν αναθεωρηθεί το άρθρο 16 –και ως εκ τούτου δεν δημιουργηθούν μ.κ. πανεπιστήμια– τότε όλα θα είναι καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.

Κατά τη γνώμη μου τα πράγματα δεν είναι έτσι. Σαφώς και το μεγαλύτερο πρόβλημα της παιδείας δεν είναι το αν θα μπορεί κάποιος ιδιώτης να ιδρύσει πανεπιστημιακό ίδρυμα. Η εκπαίδευση στη χώρα μας –και δη η τριτοβάθμια– έχει πολλά μεγαλύτερης σημασίας άλυτα ζητήματα. Πρώτο και σημαντικότερο, η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων –οι τετραετίες περνούν και το υπεσχημένο 5% μοιάζει άπιαστο όνειρο. Είναι η έρευνα που στα πανεπιστήμια μας κυκλοφορεί ως σύντομο ανέκδοτο. Είναι η πραγματική αξιολόγηση όλων των εμπλεκομένων φορέων (φοιτητών, καθηγητών, πρυτάνεων), έτσι ώστε να έχει το κράτος μια εικόνα για το ποιος κάνει τη δουλειά του καλά και ποιος όχι. Είναι οι φοιτητικές παρατάξεις, οι οποίες όσο υποκαθιστούν τις γραμματείες και τους καθηγητές τόσο τα πράγματα δε θα βελτιώνονται.

Φυσικά, υπάρχει και το θέμα των μ.κ. πανεπιστημίων αυτό καθαυτό. Όμως δεν είναι το μείζον, δεν είναι το σημαντικότερο. Για να το πω πιο απλά η αύξηση της χρηματοδότησης της παιδείας αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να βελτιωθεί το ακαδημαϊκό επίπεδο των πανεπιστημίων μας. Αν δεν αυξηθεί η χρηματοδότηση σίγουρα δε θα βελτιωθεί και το επίπεδο των πανεπιστημίων. Από την άλλη, η ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, αν γίνει με τήρηση ορισμένων προδιαγραφών, δε φαντάζομαι το λόγο για τον οποίο πρέπει να μας ενοχλεί.

Το ζήτημα για μένα είναι τα μ.κ. πανεπιστήμια που θα ιδρυθούν να πληρούν ορισμένες προϋποθέσεις. Να γίνεται σοβαρή δουλεία και να μην μοιράζουν πτυχία έναντι μερικών χιλιάδων ευρώ. Και προπαντός να είναι το κράτος σε θέση να ελέγχει αν τηρούνται αυτές οι προδιαγραφές.

Πολλοί –μέσα σ’ αυτούς κι εγώ– είναι καχύποπτοι και δεν είναι καθόλου σίγουροι ότι το κράτος θα μπορέσει να διαχειριστεί καλά μια τόσο καυτή πατάτα. Αυτό, όμως, είναι ένα άλλο ζήτημα και λίγο έχει να κάνει με την παιδεία. Σε τελική ανάλυση, ένα δημόσιο πανεπιστήμιο με αυξημένη χρηματοδότηση, με αξιολόγηση, με έρευνα και χωρίς φοιτητοπατέρες δεν έχει να φοβάται τίποτα...

Δ. Τζ.

Τετάρτη, Νοεμβρίου 14, 2007

Η ψυχολογία του σινεφίλ


Το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε κανονίσαμε με μια φίλη να δούμε μια ταινία στον κινηματογράφο. Ήταν από τις λίγες φορές που πηγαίνοντας στο σινεμά δεν ήξερα τι θα δω. Θα αποφασίζαμε την τελευταία στιγμή, σύμφωνα με το πρόγραμμα και τα κέφια. Έτσι λοιπόν μην έχοντας διάθεση για κάτι πολύ «ψαγμένο» καταλήξαμε να δούμε το “Stardust”, μια ανάλαφρη κωμοδιο-περιπέτεια με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.

Μόλις είπα τη λέξη διάθεση. Άραγε η διάθεση μας παίζει κάποιον ρόλο σε σχέση με τις ταινίες που επιλέγουμε να δούμε; Πιστεύω πως ναι. Είναι λογικό όταν είσαι π.χ. κουρασμένος ή δεν έχεις πολλά κέφια να θες να δεις κάτι ευχάριστο και συνάμα χαλαρωτικό, κάτι που δε θα σε προβληματίσει ιδιαιτέρα. Ναι μεν δε θα είναι αριστούργημα, αλλά σίγουρα θα σου ανεβάσει τη διάθεση.

Απ’ την άλλη, για να δεις π.χ. την «Μπλε Ταινία» του Κισλόφσκι πρέπει να έχεις μια συγκεκριμένη ψυχολογία και διάθεση. Πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό έτσι ώστε να είσαι σε θέση να κατανοήσεις τα βαθύτερα νοήματα. Πρέπει να είσαι εντελώς προσηλωμένος στην ταινία.

Τα λέω όλα αυτά, διότι βλέποντας το “Stardust”, μια “average” ταινία, αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπιστώ την κατηγορία των ταινιών χωρίς βαθύτερο νόημα. Καμία φορά θέλουμε να δούμε απλά κάτι ευχάριστο, μόνο και μόνο για να αποφορτιστούμε από την ένταση της γεμάτης άγχος, τρέξιμο, υποχρεώσεις εβδομάδας. Τι κι αν αυτό δεν έχει τη φοβερή πλοκή, τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, τα βαθυστόχαστα νοήματα. Αρκεί που όταν βγούμε από την αίθουσα έχουμε ένα πλατύ χαμόγελο...

Δ. Τζ.

Κυριακή, Νοεμβρίου 11, 2007

Το βαθύτερο πρόβλημα της Παιδείας


Οι δομικές αδυναμίες του εκπαιδευτικού μας συστήματος έρχονται για μια ακόμα φορά στην επιφάνεια, με αφορμή μια έρευνα του Κέντρου Εκπαιδευτικής Έρευνας που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» του Σαββάτου 10/11. Σύμφωνα με αυτήν, «οι μαθητές του λυκείου δυσκολεύονται να επιχειρηματολογήσουν και επομένως να πείσουν, όταν διατυπώνουν γραπτώς τις σκέψεις τους σε μορφή δοκιμιακού κειμένου». Οι σχολικές εκθέσεις που εξετάστηκαν εμφανίζουν κενά και αδυναμίες, λογικά άλματα, ατεκμηρίωτα συμπεράσματα, αντιφάσεις, ενώ το 73% των γραπτών δεν είχε λογική αλληλουχία.

Από τα συμπεράσματα της έρευνας γίνονται εμφανείς οι εγγενείς αδυναμίες γραπτής έκφρασης των σημερινών 16αρηδων. Ωστόσο, σε ένα μεγάλο ποσοστό δε φταίνε εκείνοι για το γεγονός αυτό, αλλά το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όπως είναι δομημένο όλο το οικοδόμημα της Παιδείας στην Ελλάδα δεν ευνοεί τον δημιουργικό τρόπο σκέψης και τη μάθηση. Αντιθέτως, αυτοσκοπός είναι η βαθμοθηρία. Όλα έχουν μια αφετηρία και κυρίως ένα σημείο τερματισμού: τις πανελλαδικές εξετάσεις.

Αυτό έχει ως συνέπεια οι μαθητές να μην αποκτούν γερά θεμέλια. Το σημαντικό (απ’ το δημοτικό κιόλας) δεν είναι ο σωστός τρόπος σκέψης, η κριτική ικανότητα και η συνθετική σκέψη, αλλά ο βαθμός. Όλα γίνονται γι’ αυτόν. Κάποια στιγμή ο μαθητής φτάνει στο λύκειο. Εκεί κυριαρχούν δύσκολα μαθήματα, για την παρακολούθηση των οποίων απαιτείται ιδιαίτερος κόπος. Έτσι, το μάθημα της Έκθεσης αντιμετωπίζεται ως η «ώρα του παιδιού». Αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με την έλλειψη βάσεων, οδηγεί στις αδυναμίες που η προαναφερθείσα έρευνα καταγράφει.

«Όταν ένα σπίτι κριθεί ακατάλληλο για να κατοικείται, πρέπει να κατεδαφιστεί και να φτιαχτεί από την αρχή. Τι κι αν ανακαινίσεις τον τρίτο όροφο, αν το πρόβλημα είναι στα θεμέλια;» έγραφα σε προηγούμενο κείμενο αναφερόμενος στη μεταρρύθμιση της κ. Μ. Γιαννάκου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο…

Δ. Τζ.

Παρασκευή, Νοεμβρίου 09, 2007

Οι υπεράνω του νόμου


Τα όσα συνέβαιναν στα Ζωνιανά ήταν ένα καλά κρυμμένο μυστικό. Υπήρχε κάτι σαν όρκος σιωπής. «Δε μιλάμε για να μην αποκαλυφθεί η δράση μας». Ώσπου ένα τυχαίο περιστατικό έγινε η αφορμή μιας αλυσιδωτής αντίδρασης, με βάση την οποία δημοσιοποιήθηκαν εξαντλητικές λεπτομέρειες για το θέμα.

Σε ένα πρώτο επίπεδο έχουμε να κάνουμε με μια (γενικευμένη και όχι μεμονωμένη) παραβατική συμπεριφορά, η οποία αφενός σχετίζεται με την -παράνομη- οπλοχρησία και αφετέρου με την καλλιέργεια ναρκωτικών. Σε ένα δεύτερο επίπεδο βλέπουμε πως ορισμένοι συμπολίτες μας είναι πιο... ίσοι από τους υπόλοιπους απέναντι στο νόμο. Κάνουν ό, τι θέλουν, δε λογοδοτούν σε κανέναν, δεν ελέγχονται από κανέναν και αν πας να ψελλίσεις κάτι διαφορετικό μπορεί και να σε σημαδέψουν μερικά όπλα.

Φυσικά, δεν ανακαλύψαμε την Αμερική. Οι κάτοικοι των Ζωνιανών δεν είναι οι μόνοι που δεν τηρούν το νόμο σ' αυτή τη χώρα. Οι παραβατικές συμπεριφορές είναι στην ημερήσια διάταξη. Όμως αυτό δε τους δίνει κανενός είδους άλλοθι για να κάνουν ο, τι θέλουν στο... «φέουδο» τους.

Πέρα, όμως, από τη συμπεριφορά των κατοίκων υπάρχουν πάντα και οι ευθύνες του κράτους. Ένα κράτος που ήξερε για το «αυτοδιοίκητο» της περιοχής, τις αξιόποινες πράξεις που συνέβαιναν εκεί (αν δεν κάνω λάθος η καλλιέργεια χασισιού είναι κακούργημα) και όμως δεν είχε το ανάστημα να κάνει τίποτα.

Περιστατικά σαν αυτά των Ζωνιανών έρχονται να μας θυμίσουν αυτό που όλοι έχουμε κατά νουν: ότι έχουμε έναν πολύ μέτριο κρατικό μηχανισμό, ο οποίος εύκολα «λαδώνεται», κοροϊδεύεται και κοροϊδεύει, «λουφάρει» και σε τελική ανάλυση δεν κάνει την δουλεία του καλά. Μήπως ομοιάζει λίγο και με την κοινωνία μας;

Δ. Τζ.

Τρίτη, Νοεμβρίου 06, 2007

Οι καταυλισμοί των Τσιγγάνων στο Βοτανικό


Ένα από τα μεγαλύτερα κοινωνικά προβλήματα στην περιοχή του Βοτανικού είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες ζουν σε δύο καταυλισμούς περίπου 2.000 Τσιγγάνοι. Ζουν εκεί κάτω από υποβαθμισμένες συνθήκες, καθότι σύμφωνα με επανειλημμένους ελέγχους της Νομαρχίας Αθηνών δεν υπάρχουν ούτε δίκτυα ύδρευσης και αποχέτευσης, ούτε γίνεται αποκομιδή των σκουπιδιών τους.

Ωστόσο, το ζήτημα έχει πολλές συνιστώσες. Απ’ τη μία πλευρά είναι η ειλημμένη απόφαση κατασκευής του γηπέδου του Παναθηναϊκού, αλλά και άλλων εμπορικών συγκροτημάτων στην περιοχή. Εφόσον, λοιπόν, ο Βοτανικός μπαίνει σε τροχιά αναβάθμισης, τόσο επιχειρηματικοί φορείς, όσο και κάτοικοι επιδιώκουν την απομάκρυνση των Τσιγγάνων από την περιοχή. Εδώ, όμως, ο νομοθέτης είναι ξεκάθαρος. Όπως ενημερώνει ο Συνήγορος του Πολίτη «τυχόν εξαναγκασμός αυτών, αμέσως ή εμμέσως, να αποχωρήσουν χωρίς προηγούμενη υπόδειξη καταλλήλων χώρων μετεγκατάστασης θα ήταν παράνομη». Οι ίδιοι οι Τσιγγάνοι φέρονται αποφασισμένοι να διεκδικήσουν την παραμονή τους στην περιοχή του Βοτανικού. Εκτός των άλλων, για να είναι δυνατή η μετεγκατάστασή τους πρέπει το αρμόδιο υπουργείο (Χωροταξίας) να βρει μια άλλη περιοχή για να μεταφερθούν, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί.

Η σπουδαιότητα του προβλήματος γίνεται εμφανής αν αναλογιστούμε ότι την περιοχή έχει επισκεφθεί ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Νικήτας Κακλαμάνης, ενώ για το θέμα έχει παρέμβει –όπως προαναφέρθηκε– και ο Συνήγορος του Πολίτη. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι από τους περίπου 2.000 κατοίκους τα 300 είναι παιδιά.

Το πρόβλημα λοιπόν έχει επισημανθεί. Τώρα αναμένουμε τον τρόπο διαχείρισης του από τους αρμόδιους φορείς…

Δ. Τζ.

Info: ΑΠΕ (www.ana.gr)

Κριστίνα Κίρχνερ, η νέα πρόεδρος της Αργεντινής


Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα της Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρχνερ, άρτι εκλεγείσας προέδρου της Αργεντινής, ήταν ότι «ξέρουμε τι χρειαζόμαστε και ξέρουμε πώς να το αποκτήσουμε». Το σλόγκαν αυτό υποδείκνυε δυναμισμό, αποφασιστικότητα και ικανότητα, χαρακτηριστικά που φαίνεται να έχει η 54χρονη πρώην δικηγόρος και γερουσιαστής.

Η κυρία Κίρχνερ σπούδασε στη Νομική του Πανεπιστημίου της Λα Πλάτα, όπου γνώρισε τον μετέπειτα πρόεδρο και σύζυγο της Νέστωρ Κίρχνερ. Αριστερών καταβολών και οι δύο και ιδιαίτερα «ανήσυχοι» πολιτικά, αποφάσισαν να ασχοληθούν με τα κοινά. Έτσι εντάχθηκαν στο κεντροαριστερό Κόμμα για την Κοινωνική Δικαιοσύνη, εκπροσωπώντας μάλιστα την αριστερή του πτέρυγα.

Ο κ. Κίρχνερ χρημάτισε κυβερνήτης της Σάντα Φε, προτού πάρει στα χέρια του τα ηνία της χώρας το 2003. Η Κριστίνα Κίρχνερ διατέλεσε γερουσιαστής και σύμβουλος του προέδρου-συζύγου της. Τον περασμένο Ιούλιο ανακοίνωσε αιφνιδιαστικά ότι θα κατέβει αυτή ως υποψήφια πρόεδρος και όχι ο δημοφιλής σύζυγός της. Πολλοί βλέπουν την κίνηση αυτή ως ένα πολιτικό παιχνίδι του Νέστωρ Κίρχνερ, δεδομένου ότι βάσει του Συντάγματος της Αργεντινής, ο πρόεδρος δεν μπορεί να εκλεγεί πάνω από δύο τετραετίες στη σειρά. Έτσι, υποστηρίζουν οι άσπονδοι εχθροί της κυρίας Κίρχνερ, μετά από την τετραετία της συζύγου του, ο Νέστωρ Κίρχνερ μπορεί να επιστρέψει στον προεδρικό θώκο, έχοντας «μηδενίσει» το κοντέρ.

Η ίδια δεν έχει σχολιάσει αυτές τις φήμες. Ωστόσο, όταν την συγκρίνουν με την Εβίτα Περόν απαντάει κοφτά: «Δεν θέλω να με συγκρίνουν με τη Χίλαρι Κλίντον ή με την Εβίτα Περόν ή με οποιαδήποτε άλλη. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να είσαι ο εαυτός σου». Εντούτοις, φαίνεται ότι η νεοεκλεγείσα πρόεδρος έχει πολλά κοινά με τη σύζυγο του πρώην προέδρου της χώρας, Χουάν Περόν. Πρόκειται για δύο πολύ ισχυρές προσωπικότητες, με μεγάλη πολιτική επιρροή, πλούσια κοινωνική δράση και ιδιαίτερη αγάπη για τη μόδα. Το κόμμα μάλιστα του οποίου ηγείται η κυρία Κίρχνερ, συγκροτείται από περονιστές – οπαδούς της πολιτικής του ζεύγους Περόν.

Οι ομοιότητες, όμως, μεταξύ των δύο κάπου εδώ τελειώνουν. Τώρα είναι η ώρα που η Κριστίνα Φερνάντεζ Κίρχνερ καλείται να δείξει τις ικανότητες της. «Η αλλαγή τώρα αρχίζει» υποστήριζε στις προεκλογικές τις ομιλίες. Μένει να αποδειχτεί...

Δ. Τζ.