Ως «αγωγή κατά της δημοκρατίας» και «επιχείρηση φίμωσης του πολιτικού κόσμου» χαρακτήρισε το σύνολο των κομμάτων την αγωγή που κατέθεσε ο αντιπρόεδρος της MIG κ. Ανδρέας Βγενόπουλος κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργου Παπανδρέου. Αυτή η άποψη είναι εν μέρει σωστή, αν και οι συγκεκριμένοι χαρακτηρισμοί είναι εξαιρετικά οξείς. Οι πολιτικοί μας λένε τη μισή αλήθεια. Ναι μεν δεν είναι σωστό να ποινικοποιείται συλλήβδην η πολιτική ζωή του τόπου, εντούτοις είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη να κινηθεί δικαστικά προκειμένου να διαφυλάξει τα έννομα συμφέροντά του. Ακόμα και αν είναι επιχειρηματίας. Έστω και αν απέναντι του έχει κάποιον πολιτικό.
Είναι φανερό ότι στην προκειμένη περίπτωση η αντίδραση σύσσωμου του πολιτικού κόσμου οφείλεται πρώτον στην αυτόματη τάση συσπείρωσης ενός κλάδου ο οποίος αισθάνεται ότι βάλλεται και δεύτερον στο γεγονός ότι η αγωγή δεν έγινε από έναν απλό πολίτη, αλλά από έναν επιχειρηματία, με ό,τι συνειρμούς μπορεί να δημιουργεί αυτό στο θυμικό της κοινωνίας. Οι πολιτικοί μας σωστά επισημαίνουν πως η όποια προσπάθεια παρέμβασης επιχειρηματιών στα πολιτικά πράγματα πέρα από εξωθεσμική είναι και δυνητικά επικίνδυνη για το ίδιο το πολίτευμα. Όμως για το ταγκό χρειάζονται πάντοτε δύο. Και ο πολιτικός κόσμος –κυρίως δε τα κόμματα που εκ περιτροπής διαχειρίζονται την εξουσία– δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που παρατηρείται. Είναι τα μεγάλα κόμματα αυτά που έβαλαν στο «παιχνίδι» επιχειρηματίες παραβλέποντας τις πιθανές παρενέργειες μιας τέτοιας κίνησης. Εκτός αυτού, όπως προείπαμε κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη αν θεωρεί ότι συκοφαντείται. Αυτό ισχύει βέβαια και για κάποιον επιχειρηματία, ο οποίος πιστεύει ότι η κριτική που του ασκεί μια παράταξη είναι αβάσιμη και τον ζημιώνει, ηθικά και οικονομικά. Για το αν έχει δίκαιο ή όχι θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη, στην οποία οι πολιτικοί μας έχουν εμπιστοσύνη, όπως συχνά λένε.
Το πιο λυπηρό, πάντως, είναι ότι για μια ακόμα φορά ο πολιτικός κόσμος προκρίνει τη λογική των «δύο μέτρων». Το λέμε αυτό έχοντας κατά νου ότι πολλάκις στο παρελθόν πολιτικοί –εκμεταλλευόμενοι τον λεγόμενο «τυποκτόνο νόμο»– έκαναν αγωγές εναντίον μέσων ενημέρωσης ή δημοσιογράφων για πράγματα που γράφτηκαν ή ειπώθηκαν εναντίον τους, επειδή θιγόταν η υπόληψή τους. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς λογική που οι ίδιοι τώρα κατακρίνουν.
Είναι λοιπόν λιγάκι ειρωνικό και υποκριτικό να στηλιτεύουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση ένα φαινόμενο που –κατά μιαν έννοια– εκείνοι ανέθρεψαν.
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 25.05.2008
Είναι φανερό ότι στην προκειμένη περίπτωση η αντίδραση σύσσωμου του πολιτικού κόσμου οφείλεται πρώτον στην αυτόματη τάση συσπείρωσης ενός κλάδου ο οποίος αισθάνεται ότι βάλλεται και δεύτερον στο γεγονός ότι η αγωγή δεν έγινε από έναν απλό πολίτη, αλλά από έναν επιχειρηματία, με ό,τι συνειρμούς μπορεί να δημιουργεί αυτό στο θυμικό της κοινωνίας. Οι πολιτικοί μας σωστά επισημαίνουν πως η όποια προσπάθεια παρέμβασης επιχειρηματιών στα πολιτικά πράγματα πέρα από εξωθεσμική είναι και δυνητικά επικίνδυνη για το ίδιο το πολίτευμα. Όμως για το ταγκό χρειάζονται πάντοτε δύο. Και ο πολιτικός κόσμος –κυρίως δε τα κόμματα που εκ περιτροπής διαχειρίζονται την εξουσία– δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τη διαπλοκή οικονομικής και πολιτικής εξουσίας που παρατηρείται. Είναι τα μεγάλα κόμματα αυτά που έβαλαν στο «παιχνίδι» επιχειρηματίες παραβλέποντας τις πιθανές παρενέργειες μιας τέτοιας κίνησης. Εκτός αυτού, όπως προείπαμε κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη αν θεωρεί ότι συκοφαντείται. Αυτό ισχύει βέβαια και για κάποιον επιχειρηματία, ο οποίος πιστεύει ότι η κριτική που του ασκεί μια παράταξη είναι αβάσιμη και τον ζημιώνει, ηθικά και οικονομικά. Για το αν έχει δίκαιο ή όχι θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη, στην οποία οι πολιτικοί μας έχουν εμπιστοσύνη, όπως συχνά λένε.
Το πιο λυπηρό, πάντως, είναι ότι για μια ακόμα φορά ο πολιτικός κόσμος προκρίνει τη λογική των «δύο μέτρων». Το λέμε αυτό έχοντας κατά νου ότι πολλάκις στο παρελθόν πολιτικοί –εκμεταλλευόμενοι τον λεγόμενο «τυποκτόνο νόμο»– έκαναν αγωγές εναντίον μέσων ενημέρωσης ή δημοσιογράφων για πράγματα που γράφτηκαν ή ειπώθηκαν εναντίον τους, επειδή θιγόταν η υπόληψή τους. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς λογική που οι ίδιοι τώρα κατακρίνουν.
Είναι λοιπόν λιγάκι ειρωνικό και υποκριτικό να στηλιτεύουν κυβέρνηση και αντιπολίτευση ένα φαινόμενο που –κατά μιαν έννοια– εκείνοι ανέθρεψαν.
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 25.05.2008
Αν κάποιος παρακολουθεί τη συζήτηση που γίνεται το τελευταίο διάστημα μεταξύ των κομμάτων εξουσίας για το μέλλον του ΟΤΕ και έχει κατά νουν το τι έχει ειπωθεί σε παλαιότερες προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του οργανισμού, το πιο πιθανό είναι να βάλει τα γέλια. Είναι αστείο: «Πουλάτε τα ασημικά της χώρας» έλεγε ο κ. Γ. Αλογοσκούφης στους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’90, όταν γίνονταν οι πρώτες προσπάθειες ιδιωτικοποίησης του οργανισμού. Για «εθνική τραγωδία» μίλησε πρόσφατα ο κ. Γ. Παπανδρέου, λησμονώντας ότι το κόμμα του ήταν αυτό που –μέσω των μετοχοποιήσεων– ξεκίνησε την όλη διαδικασία.