Όταν κάποιος ρωτήσει ένα τελειόφοιτο Λυκείου για το τι θέλει να σπουδάσει, η απάντηση που παίρνει πιο συχνά (μετά ίσως από Νομική και Ιατρική) είναι δημοσιογραφία. Στα αλήθεια, όμως, πόσοι από εκείνους που θέλουν να σπουδάσουν Δημοσιογραφία ή -για να το θέσω πιο ευρύτερα- που θέλουν να δουλέψουν ως δημοσιογράφοι, μπορούν να αιτιολογήσουν πειστικά την απάντησή τους;
Παρατηρώ συχνά ότι πολλοί από όσους θέλουν να σπουδάσουν δημοσιογραφία, θεωρούν ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά: ότι πρόκειται για μια «εύκολη» δουλειά, με καλές προσβάσεις και πολλές γνωριμίες. Άλλοι θέλουν να δουλέψουν στο χώρο των media μόνο και μόνο για να βγουν στο «γυαλί». Άλλοι για να έχουν την ευκαιρία να πίνουν καφέ με τον τάδε ή το δείνα πολιτικό στο Da Cappo.
Τα πράγματα ασφαλώς και δεν είναι έτσι. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, η δημοσιογραφία είναι ένα σχετικά κορεσμένο επάγγελμα, με δύσκολο (έως απάνθρωπο, ορισμένες φορές) ωράριο και όχι θέλει πολύ όρεξη, επιμονή και υπομονή. Είναι μια δουλειά, που όπως μου είπε κάποιος «πρέπει να έχεις κατά νουν ότι μπορεί να κάνεις πολύ καιρό να δεις τους φίλους σου».
Φυσικά, όσα προανέφερα δεν αφορούν κατ' ανάγκην αποκλειστικά το χώρο των ΜΜΕ, αλλά μπορούν να αναχθούν και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Πολλά είναι τα επαγγέλματα που άλλη είναι η βιτρίνα και άλλο το... «υπόγειο». Αυτό που συμβαίνει με τη δημοσιογραφία είναι, ίσως, μια ακόμα απόδειξη της αποθέωσης της εικόνας και του θεαθήναι έναντι της ουσίας των πραγμάτων...
Δ. Τζ.
Παρατηρώ συχνά ότι πολλοί από όσους θέλουν να σπουδάσουν δημοσιογραφία, θεωρούν ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά: ότι πρόκειται για μια «εύκολη» δουλειά, με καλές προσβάσεις και πολλές γνωριμίες. Άλλοι θέλουν να δουλέψουν στο χώρο των media μόνο και μόνο για να βγουν στο «γυαλί». Άλλοι για να έχουν την ευκαιρία να πίνουν καφέ με τον τάδε ή το δείνα πολιτικό στο Da Cappo.
Τα πράγματα ασφαλώς και δεν είναι έτσι. Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, η δημοσιογραφία είναι ένα σχετικά κορεσμένο επάγγελμα, με δύσκολο (έως απάνθρωπο, ορισμένες φορές) ωράριο και όχι θέλει πολύ όρεξη, επιμονή και υπομονή. Είναι μια δουλειά, που όπως μου είπε κάποιος «πρέπει να έχεις κατά νουν ότι μπορεί να κάνεις πολύ καιρό να δεις τους φίλους σου».
Φυσικά, όσα προανέφερα δεν αφορούν κατ' ανάγκην αποκλειστικά το χώρο των ΜΜΕ, αλλά μπορούν να αναχθούν και σε ένα ευρύτερο πλαίσιο. Πολλά είναι τα επαγγέλματα που άλλη είναι η βιτρίνα και άλλο το... «υπόγειο». Αυτό που συμβαίνει με τη δημοσιογραφία είναι, ίσως, μια ακόμα απόδειξη της αποθέωσης της εικόνας και του θεαθήναι έναντι της ουσίας των πραγμάτων...
Δ. Τζ.
3 σχόλια:
Πόσο σε καταλαβαίνω...
Κι εγώ με τον κλάδω θέλω ν' ασχοληθώ μελλοντικά και ξέρω τι με περιμένει.
Ξέρεις ποια είναι η πλάκα ; Ότι βαφτίζεται πλέον δημοσιογράφος όποιος παρουσιάζει "κίτρινη" ή "ροζ" εκπομπή, ή όποιος καφενόβειος σκαμπάζει κάτι παραπάνω από αθλητικά.
Μπορει η δημοσιογραφια να ακουγεται ελκυστικη αλλα δες τι γινεται με τις σχολες δημοσιογραφος.Εχω γραψει σχετικο κειμενο στο μπλογκ μου.Δες το.Οι ιδιοι καθηγητες περιγραφουν την ασχημη κατασταση που επικρατει στο χωρο.
Την λέξη απάνθρωπο θα ήταν σωστότερο να την γράψεις με κεφαλαία.Δυστηχώς τους φίλους δεν τους βλέπουμε λόγω του ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΟΥ ωραρίου.Αν δουλεύαμε πρωί θα ήταν καλύτερα τα πράγματα.Πάντως την έχεις πιάσει την ουσία του θέματος.Όπου λέω σήμερα οτι είμαι δημοσιογράφος βλέπω στους άλλους μια έκφραση χαράς...πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι σκέπτομαι...
Δημοσίευση σχολίου