Σάββατο, Οκτωβρίου 13, 2007

Νυν και Πρώην

Πολύ κουβέντα γίνεται συνήθως αναφορικά με τις σκέψεις ενός αρχηγού κράτους λίγο πριν από έναν ανασχηματισμό, μια εκλογική αναμέτρηση ή μια κρίσιμη εκλογική απόφαση. Ωστόσο, λίγοι αναλυτές έχουν αποπειραθεί να «ακτινογραφήσουν» την πλέον ανθρώπινη των στιγμών ενός ηγέτη: τη στιγμή της παραίτησης, τη μετεχμιακή αυτή φάση μεταξύ του να είναι κάποιος «νυν» και «τέως».

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις είναι η πρόσφατη αποχώρηση του Tony Blair από την πρωθυπουργία της Μ. Βρετανίας, αλλά και το τέλος της 40χρονης πολιτικής καριέρας του τ. προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Jaques Chirac. Δύο ανθρώπων με ισχυρές προσωπικότητες και αδιαμφισβήτητες πολιτικές ικανότητες, με φανατικούς οπαδούς, αλλά και φανατικούς εχθρούς, που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, εγκαταλείπουν την εξουσία.

Ομολογώ ότι –προσπαθώντας να μπω στο μυαλό ενός πολιτικού– πάντοτε σκεφτόμουν με δέος τη στιγμή της αναγγελίας της παραίτησης ενός αρχηγού κράτους, ενός υπουργού, ενός κρατικού αξιωματούχου. Είναι η στιγμή που ενδοσκοπεί, μετανιώνει για πράγματα που είτε έκανε, είτε δεν έκανε, σκέφτεται πως ίσως τα πράγματα να ήταν αλλιώς αν…, προβληματίζεται για το αύριο. Εξισώνεται εκείνη την ώρα ο ανώτατος αξιωματούχος με το μέσο «θνητό».

Απ’ την άλλη πρέπει να είναι μεγάλη η αδημονία, η ανυπομονησία ενός μέλλοντος πρωθυπουργού, όπως πχ. του επί χρόνια «εν αναμονή» πρωθυπουργού και διαδόχου του T. Blair, Gordon Brown. Σίγουρα θα κάνει σχέδια επί χάρτου για τον τρόπο με τον οποίο θα κυβερνήσει, για το ποιους θα «υπουργοποιήσει» και προς τα ποια κατεύθυνση θα στρίψει το τιμόνι της χώρας.

Τελικά καταλήγω στη σκέψη ότι τα αξιώματα έρχονται και παρέρχονται, οι «νυν» γίνονται «πρώην» χωρίς να το πολυκαταλάβουν, και η (πολιτική) ζωή συνεχίζει τους κύκλους της. Αυτό που μένει στο βάθος είναι ο άνθρωπος, λιγότερο δυνατός, χωρίς τη δύναμη της εξουσίας και την κυρίαρχη εμφάνιση που του προσδίδει ο πρωθυπουργικός θώκος.

Δ. Τζ.

3 σχόλια:

E.A. είπε...

Η εξουσία σε αλλάζει, σε αλλοιώνει, σε κάνει αλλαζονικό, αρχομανή και ματαιόδοξο. Δεν ξέρω γιατί θα έπρεπε να λυπηθώ έναν πρωθυπουργό που χάνει την εξουσία περισσότερο από ένα μέσο άνθρωπο που απολύεται. Τα πάντα στη ζωή είναι παροδικά και πολύ περισσότερο η κατοχή της εξουσίας. Όποιος τη χάνει και στεναχωριέται δεν θα έπρεπε εξαρχής να του έχει δοθεί. Ο Πλάτωνας υποστήριζε ότι η εξουσία πρέπει να δίδεται σε όποιον δεν τη θέλει και δεν την αποζητά...

Δ. Τζ. είπε...

Ίσως, τελικά και να έχεις δίκιο. Πολλοί υποστηρίζουν ότι όσοι διεκδικούν ανώτατα αξιώματα, σχεδόν εκ φύσεως είναι κυνικοί και αδίστακτοι. Αν προσθέσεις σε αυτά και την επερχόμενη αλαζονεία της εξουσίας...
Κάποια σημαντικά γεγονότα, όμως, μέσα στην πολιτική σου καριέρα μπορούν -ίσως- να σε αλλάξουν. Διάβασα από πολλές πηγές (άρα είναι πιο πιθανό να είναι έγκυρη η πληροφορία) ότι ο Κ. Καραμανλής, μετά τα όσα είδε πετώντας με το ελικόπτερο πάνω απ' τα καμένα της Πελοποννήσου, ήταν για μέρες πολύ βαρύς, πολύ διαφορετικός και λιγομίλητος.

Unknown είπε...

Δεν υπάρχει μονιμότητα πουθενά. Αυτό είναι ψευδαίσθηση. Συμφωνώ με την e.a. ότι η Εξουσία είναι αλλοτριωτικό μέσο. Οι αρχομανείς άνθρωποιμε φοβίζουν με την έννοια ότι έχουν πολλά αποθημένα που αναζητούν να τα εκφράσουν κάπου...ειδικά όταν η αρχομανία τους φέρνει τον μανδύα-κλισέ "για την πατρίδα"...