Η ψυχολογία του σινεφίλ

Το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε κανονίσαμε με μια φίλη να δούμε μια ταινία στον κινηματογράφο. Ήταν από τις λίγες φορές που πηγαίνοντας στο σινεμά δεν ήξερα τι θα δω. Θα αποφασίζαμε την τελευταία στιγμή, σύμφωνα με το πρόγραμμα και τα κέφια. Έτσι λοιπόν μην έχοντας διάθεση για κάτι πολύ «ψαγμένο» καταλήξαμε να δούμε το “Stardust”, μια ανάλαφρη κωμοδιο-περιπέτεια με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας.

Μόλις είπα τη λέξη διάθεση. Άραγε η διάθεση μας παίζει κάποιον ρόλο σε σχέση με τις ταινίες που επιλέγουμε να δούμε; Πιστεύω πως ναι. Είναι λογικό όταν είσαι π.χ. κουρασμένος ή δεν έχεις πολλά κέφια να θες να δεις κάτι ευχάριστο και συνάμα χαλαρωτικό, κάτι που δε θα σε προβληματίσει ιδιαιτέρα. Ναι μεν δε θα είναι αριστούργημα, αλλά σίγουρα θα σου ανεβάσει τη διάθεση.

Απ’ την άλλη, για να δεις π.χ. την «Μπλε Ταινία» του Κισλόφσκι πρέπει να έχεις μια συγκεκριμένη ψυχολογία και διάθεση. Πρέπει να έχεις καθαρό μυαλό έτσι ώστε να είσαι σε θέση να κατανοήσεις τα βαθύτερα νοήματα. Πρέπει να είσαι εντελώς προσηλωμένος στην ταινία.

Τα λέω όλα αυτά, διότι βλέποντας το “Stardust”, μια “average” ταινία, αισθάνθηκα την ανάγκη να υπερασπιστώ την κατηγορία των ταινιών χωρίς βαθύτερο νόημα. Καμία φορά θέλουμε να δούμε απλά κάτι ευχάριστο, μόνο και μόνο για να αποφορτιστούμε από την ένταση της γεμάτης άγχος, τρέξιμο, υποχρεώσεις εβδομάδας. Τι κι αν αυτό δεν έχει τη φοβερή πλοκή, τη στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία, τα βαθυστόχαστα νοήματα. Αρκεί που όταν βγούμε από την αίθουσα έχουμε ένα πλατύ χαμόγελο...

Δ. Τζ.