Ζητείται κοινή λογική

Τρία μείζονα περιστατικά μονοπώλησαν τον δημόσιο διάλογο την τελευταία εβδομάδα. Η αδιαθεσία του κ. Β. Ράπανου και η παραίτησή του από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, το ζήτημα που δημιουργήθηκε με την ασθένεια του πρωθυπουργού και με το ποιος θα τον αντικαταστήσει στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και η παραίτηση του υφυπουργού Ναυτιλίας κ. Γ. Βερνίκου.

Ας δούμε τώρα ξεχωριστά αυτά τα τρία γεγονότα και τα ζητήματα τα οποία εγείρονται γύρω από την διαχείρισή τους. Ο πρώην διοικητής της Εθνικής Τράπεζας εμφάνισε πρόβλημα υγείας το οποίο τον είχε ταλαιπωρήσει και παλαιότερα. Αυτά είναι όσα ξέρουμε. Τώρα αν αυτός είναι ο μόνος λόγος που οδήγησε τον κ. Ράπανο στην παραίτηση του από τη θέση του ΥΠ.ΟΙΚ. είναι θέμα το όποιο δε μπορεί να απαντηθεί με κατηγορηματική βεβαιότητα και δια μέσου της έλλογης οδού αλλά μόνο με επίκληση σε υπέρτερες δυνάμεις.

Το μόνο που ξέραμε είναι ότι ο άνθρωπος είχε θέμα με την υγεία του το οποίο πιθανότατα τον οδήγησε (έστω εν μέρει, έστω και ως αφορμή) σε αυτή την απόφαση και πάντως το θέμα θα έπρεπε να κλείσει εκεί αποφεύγοντας εικοτολογίες (από δημοσιογραφικής πλευράς) και μικροπολιτικές προσεγγίσεις (από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης).

Μέχρι να στεγνώσει το μελάνι από τις «αναλύσεις» για τις μύχιες σκέψεις και τα πιθανά είδη ασθενειών από τις οποίες πάσχει ο κ. Ράπανος κυβέρνηση και αντιπολίτευση φρόντισαν να μην μας αφήσουν να πλήξουμε λεπτό με τον τρόπο που διαχειρίστηκαν την υπόθεση της αντικατάστασης του πρωθυπουργού στη Σύνοδο Κορυφής. Στο μεν Μαξίμου έλαβαν έπαιζαν για δύο εικοσιτετράωρα την κολοκυθιά μέχρι να συνειδητοποιήσουν αυτό που ξέρει ένας ενημερωμένος πολίτης, ότι δηλαδή στη Σύνοδο Κορυφής η κάθε χώρα μπορεί να εκπροσωπηθεί μόνο από πρόεδρο της Κυβέρνησης ή αρχηγό κράτους. Ο δε Σύριζα, αντί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση για να καταδείξει την αναξιοπιστία της κυβέρνησης ψέλλισε κάτι επαναστατικά και ακατανόητα του στυλ ότι «μας ανάγκασαν οι Ευρωπαίοι να στείλουμε τον κ. Παπούλια».

Το κερασάκι στην τούρτα ήταν η παραίτηση του υφυπουργού Ναυτιλίας, όχι ως γεγονός καθ’ αυτό (ο κ. Βερνίκος είχε μια καθόλα νόμιμη επιχειρηματική δραστηριότητα, αν και πάντως ασύμβατη με τη θέση του υφυπουργού) αλλά για όσα μας έδειξε. Δηλαδή, την προχειρότητα και τη βιασύνη με την οποία λαμβάνονται συχνά οι αποφάσεις στην Ελλάδα αλλά και την εκκωφαντική άγνοια των πολιτικών μας για τους νόμους που οι ίδιοι ψηφίζουν! Η δε απόφαση να μην οριστεί αντικαταστάτης του κ. Βερνίκου καταδεικνύει ότι η συγκεκριμένη θέση υφυπουργού δεν ήταν τελικά τόσο αναγκαία (κάτι που -με την ίδια λογική- θα μπορούσε να ισχύει και για άλλες θέσεις υφυπουργών).

Αυτά τα τρία φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους περιστατικά οδηγούν σε ορισμένα κοινά συμπεράσματα. Πρώτον, στην απογοητευτική διαπίστωση ότι πολιτικοί και ΜΜΕ συνεχίζουν να προσεγγίζουν μείζονα ζητήματα με εντυπωσιοθηρικό, καιροσκοπικό και μεθοδολογικά αδόκιμο τρόπο. Καμία προσπάθεια λογικής ανάλυσης αποσυνδεδεμένης από οπορτουνιστικές μεθοδεύσεις ή συναισθηματικές εξάρσεις, παντελώς απούσα ή εμπεριστατωμένη, ψύχραιμη και εις βάθος διερεύνηση ως χαρακτηριστικό της λήψης σημαντικών αποφάσεων από τους πολιτικούς μας ταγούς.

Η πολιτικοδημοσιογραφική μας ελίτ δεν είδε, δεν άκουσε και δεν κατάλαβε τίποτα από όσα έχουν συμβεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Προκρίνει (ακόμα) τη δημιουργία εντυπώσεων από την παραγωγή και ανάλυση της πολιτικής. Φυσικά δεν είναι εύκολο να αλλάξουν νοοτροπίες δεκαετιών τόσο γρήγορα. Όμως ο πολιτικός χρόνος πλέον είναι τόσο πυκνός που αν αυτό δεν γίνει άμεσα τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά…

Δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» στις 29.06.2012