Πέμπτη, Σεπτεμβρίου 20, 2012

«Καλή» και «κακή» βία;

Τις τελευταίες μέρες επανήλθε στο προσκήνιο η συζήτηση περί της «πολιτικής βίας» (ακροδεξιάς ή ακροαριστερής μορφής), με αφορμή την απόφαση του Σύριζα να μην υπερψηφίσει ψήφισμα της Βουλής που καταδικάζει τη βία της Χ.Α. Ακούσαμε πολλά και διάφορα από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και άλλους «στρατευμένους» αριστερούς: Μίλησαν για συμψηφιστική λογική του αστικού κόσμου μέσω της οποίας ευνοείται η Χ.Α(!), για ταξικές συγκρούσεις που «μπορεί να είναι και βίαιες», για πράξεις αντίστασης στην βία των κυρίαρχων ελίτ κλπ.

Παρατηρείται λοιπόν το εξής παράδοξο: Η Αριστερά στην Ελλάδα κάνοντας διάφορα λογικά άλματα φτάνει στο σημείο να αυτοαναιρείται για να υποστηρίξει τις θέσεις της. Έτσι, ξεχειλώνοντας τον ορισμό της βίας, μας μιλάει για τον «βίαιο καπιταλισμό», χαρακτηρίζει ως «βία» αποφάσεις τις συντεταγμένης Πολιτείας κοκ. Από την άλλη, για φαινόμενα που κατά κοινή ομολογία έχουν άμεσο φυσικό αποτέλεσμα στους παθόντες, όπως π.χ. το χτίσιμο ενός καθηγητή στο γραφείο του, η απαγόρευση σε τουρίστες να εξέλθουν από το πλοίο, ή το λιντσάρισμα βουλευτών δε λέει κουβέντα ή μάλλον με τη στάση της δείχνει να τα επικροτεί.

Λένε: μα είναι ίδια η βία της ακροδεξιάς που κυνηγάει μετανάστες με τις «πράξεις αντίστασης» της Αριστεράς; Ουσιαστικά πρόκειται το γνωστό εύρημα περί «καλής» και «κακής» βίας. Όμως γιατί πρέπει να διαλέξουμε σώνει και καλά κάποια αποδεκτή μορφή βίας; Δε μας αρκούν οι διαδικασίες τις αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας; Και όπου αυτές χάσκουν γιατί να τις υπονομεύουμε αντί να προσπαθούμε να τις εμπλουτίσουμε; Το μεγαλύτερο πρόβλημα με το διαχωρισμό της βίας σε «καλή» και «κακή» είναι αφενός ότι δίνει πάτημα στην αντίπερα (ιδεολογικά) όχθη να κάνει τα ίδια, ενώ ταυτόχρονα εθίζει την κοινωνία σε διάφορες μορφές τραμπουκισμού, σε σημείο αυτές οι εκδηλώσεις να θεωρούνται κάτι περίπου «φυσιολογικό».

Ξέρω ότι μπορεί να μου πείτε ότι οι αριστεροί έχουν ένα ανώτερο καλό σκοπό. Βέβαια η «ηθική» υπεροχή του καλού, αγνού και αμόλυντου κομμουνισμού ενταφιάστηκε μαζί με τους εκατομμύρια νεκρούς του Στάλιν. Έπειτα, ακόμα και οι νεοναζί που όλοι καταδικάζουμε πιστεύουν ότι κάνουν το καλό όταν βιαιοπραγούν! Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, επειδή ο καθένας μπορεί να χρησιμοποιήσει πλείστες όσες δικαιολογίες για να καλύψει τις πράξεις του και να φτάσουμε στο σημείο (δεν απέχουμε και πολύ) κοινωνικές ομάδες να μετέρχονται τη βία εφευρίσκοντας πάντα κάποιον «καλό σκοπό», ο ορισμός της βίας δεν μπορεί να είναι διασταλτικός.

Στην τελική, μέχρι να γίνει η... επανάσταση ισχύουν οι νόμοι της Ελληνικής Δημοκρατίας. Για όλους. Είτε ντύνουν τις πράξεις τους με «προοδευτικό» αμπαλάζ, είτε χρησιμοποιούν τον μανδύα του «πατριωτισμού»…

Δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» στις 20.09.2012

Δεν υπάρχουν σχόλια: