Σάββατο, Σεπτεμβρίου 15, 2012

Το παράδειγμα της Κύπρου, το Μνημόνιο και το δέον γενέσθαι

Με την είσοδο της Κύπρου στον μηχανισμό στήριξης τελείωσαν και οι τελευταίες αυταπάτες μας… Τώρα που (και) η υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση Μεγαλόνησος προσέφυγε στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να καλύψει τις δανειακές τις ανάγκες γίνεται εμφανές και στον κάθε κακοπροαίρετο ότι μαγικές λύσεις ρωσικής, κινεζικής ή… καταριανής προέλευσής δεν υπάρχουν.

Όταν η Κύπρος δεν βρήκε τα 4 δισεκατομμύρια που αναζητούσε από αυτές τις πηγές, είναι τουλάχιστον αστείο να υποστηρίζει κανείς ότι μπορεί να βρει η Ελλάδα τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που χρειάζεται για να καλύψει πολλαπλάσια χρέη και ελλείμματα. Καλώς ή κακώς, λοιπόν, είμαστε αναγκασμένοι να συνεχίσουμε στις ράγες του Μνημονίου. Κακό, στραβό, άδικο, μα είναι το μόνο ολοκληρωμένο πλάνο χρηματοδότησης που έχει παρουσιαστεί έως αυτή τη στιγμή. Επιδέχεται διορθώσεων; Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, ωστόσο όποιος περιμένει «δραματικές» διαφοροποιήσεις (πέρα από την επιμήκυνση και τα κονδύλια για την ανάπτυξη) θα απογοητευτεί.

Εδώ βέβαια πρέπει να σημειωθεί κάτι ακόμα: είναι άλλη η εικόνα που έχουν στην Ευρώπη για το Μνημόνιο και άλλη αυτή που έχουμε εμείς στην Ελλάδα: κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δε ζήτησε περικοπές επί δικαίων και αδίκων. Οι εταίροι μας, μας ζήτησαν να μειώσουμε τα λειτουργικά κόστη του Δημοσίου και οι πολιτικοί μας ταγοί μην έχοντας τα κότσια και τις ικανότητες να αναμετρηθούν με το δημιούργημα τους (λέγε με υπερτροφικό, σπάταλο, ρουσφετολογικό κράτος) έβαλαν το σύνολο της κοινωνίας στην προκρούστεια κλίνη των οριζόντιων περικοπών. Αφού, λοιπόν, το «πεπρωμένο φυγείν αδύνατο» τι πρέπει να κάνουμε;

Πρώτον, έστω και τώρα να επιχειρήσουμε να διαπραγματευτούμε για να πάρουμε ότι περισσότερο μπορούμε. Όχι βέβαια με τον τσαμπουκαλίστικο επαρχιωτισμό του κ. Τσίπρα, αλλά στα πλαίσια του αλληλοσεβασμού που χαρακτηρίζει τη σχέση δύο εταίρων και έχοντας κατά νουν τον άγραφο κανόνα των Οικονομικών που λέει ότι καλώς ή κακώς ο δανειστής έχει μεγαλύτερη ισχύ από τον δανειζόμενο. Δεύτερον, να επιδιώξουμε να φτιάξουμε την εικόνα μας προς τα έξω καθώς το “brand name” της χώρας έχει πληγεί βαθύτατα εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας, του κλίματος αβεβαιότητας και λόγω της αφερεγγυότητας του πολιτικού μας προσωπικού.

Η κακή εικόνα της χώρας έχει αντανάκλαση στα πάντα: από το πώς μας αντιμετωπίζει ο μέσος Ευρωπαίος ηγέτης, μέχρι και τη ροή των κρατήσεων για διακοπές ή δουλειές στην Ελλάδα. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο. Τρίτον, να δούμε την κρίση ως ευκαιρία και να εκμεταλλευτούμε τα παράπλευρα οφέλη που εκπορεύονται από αυτήν. Ήδη πολλές στρεβλώσεις στην αγορά έχουν διορθωθεί και παράλογα υψηλές τιμές έχουν εξορθολογιστεί (πχ. προσφορές σε εισιτήρια σινεμά, εστίαση, πακέτα διακοπών, τιμές καταναλωτικών αγαθών κοκ.) ενώ η αλληλεγγύη είναι εμφανής όσο ποτέ στην πρόσφατη ιστορία μας. Αλλά το κεφάλαιο αυτό (η κρίση ως ευκαιρία) είναι από μόνο το πολύ μεγάλο και θα επανέλθουμε…

Δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» στις 25.06.12

Δεν υπάρχουν σχόλια: