Σάββατο, Σεπτεμβρίου 15, 2012

Τελικά «τα φάγαμε όλοι μαζί»;

Η περιβόητη φράση του κ. Θεόδωρου Πάγκαλου φαίνεται ότι θα ρίχνει βαριά τη σκιά της στο δημόσιο διάλογο για αρκετό καιρό. Με αφορμή την έκδοση του e-book του πρώην αντιπροέδρου αναζωπυρώθηκαν και οι συζητήσεις γύρω από το θέμα, με τους υπέρμαχους και τους πολέμιους της θεωρίας του να διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Όμως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Πράγματι ενδεχομένως να έχει βάση ο ισχυρισμός ότι «οι πολλοί που κλέβουν από λίγο κάνουν μεγαλύτερη ζημιά από τους λίγους που κλέβουν πολύ». Αλλά για κάθε ιστορία «χαμηλής» διαφθοράς που παρουσιάζει ο κ. Πάγκαλος στο βιβλίο του, υπάρχει και μια ιστορία αδικαιολόγητου πλουτισμού, διορισμών συγγενικών προσώπων και διασπάθισης δημοσίου χρήματος από πολιτικούς.

Προφανώς η διαφθορά και η διαπλοκή είναι σαν το ταγκό: θέλουν δύο. Υπό αυτή την έννοια σαφώς και υπάρχει συνευθύνη μεταξύ πολιτικών και κοινωνίας. Εκτός αυτού, για χρόνια δίναμε με την ψήφο μας μήνυμα ανοχής (αν όχι επιβράβευσης) σε τέτοια φαινόμενα.

Οι κατεξοχήν φορείς των συγκεκριμένων παλαιοκομματικών αντιλήψεων συνήθως επανεκλέγονταν και συνέχιζαν το έργο τους αφού είχαν και τη δικαιολογία ότι «αυτά θέλει ο κόσμος». Δύο στοιχεία ξενίζουν περισσότερο στην ρήση (και την τεκμηρίωσή της) του κ. Πάγκαλου: πρώτον, αυτό το «όλοι μαζί»: Προφανώς και δεν γίνεται ένας υπεύθυνος πολιτικός να γενικεύει σε τόσο μεγάλο βαθμό.

Όχι, δεν συμμετείχαν όλοι σε αυτό το αλισβερίσι. Υπάρχουν και άνθρωποι που πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους, δε λάδωναν στην εφορία κοκ. Δεύτερον: ναι μεν «εσείς μας ψηφίζατε και εμείς σας διορίζαμε» αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο βαθμός ευθύνης δεν είναι ο ίδιος, όπως και το όφελος που αποκόμιζε η κάθε πλευρά από αυτή τη «συναλλαγή». Σε τελική ανάλυση ο ρόλος του πολιτικού δεν είναι μόνο να χαϊδεύει τα αυτιά της κοινωνίας και να της κάνει τα χατίρια, αλλά να την καθοδηγεί και να την εκπαιδεύει όταν αυτή εξοκείλει, και όχι να τη διαφθείρει περισσότερο.

Η αλήθεια είναι ότι ο πρώην αντιπρόεδρος αρέσκεται να βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και να προκαλεί τα αντανακλαστικά της κοινωνίας γι’ αυτό μιλάει με «τσιτάτα» και αφορισμούς, όπως εδώ, εξομοιώνοντας την ευθύνη των πολιτικών ταγών και της κοινωνίας. Όμως με αυτή του την τακτική, εφόσον το ύφος ενοχλεί, μετατοπίζεται η κουβέντα από το ουσιώδες (διαφθορά) στο επουσιώδες (ύφος του λόγου). Τελικά, ακόμα και αν συμφωνείς με τον πυρήνα της επιχειρηματολογίας του, αυτό το ισοπεδωτικό «όλοι» σε ενοχλεί πολύ...

Δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» στις 20.08.2012

Δεν υπάρχουν σχόλια: