Πριν από λίγες ημέρες ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρομάνο Πρόντι, αναγκάστηκε να υποβάλλει την παραίτηση του στον πρόεδρο της χώρας, καθότι η Γερουσία ήρε την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση του. Μια κυβέρνηση, θνησιγενής από τη στιγμή της δημιουργίας της, καθότι την αποτελούσαν εννέα κόμματα. Ενδεικτικό της πολιτικής αστάθειας που επικρατεί τις τελευταίες δεκαετίες στην Ιταλία είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση του τέως προέδρου της Ευρ. Επιτροπής, ήταν η 61η μεταπολεμική. Θα μπορούσε λοιπόν να υποθέσει κάποιος ότι η γειτονική μας χώρα περνά βαθιά πολιτική κρίση.
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην Ιταλία, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν σχεδόν πάντα πριν το τέλος της θητείας τους, έχει βρεθεί μια φόρμουλα έτσι ώστε το κράτος να έχει συνέχεια. Ο δημόσιος τομέας δε διαλύεται, ούτε αλώνεται από τα «δικά μας» παιδιά. Πολλοί αξιωματούχοι σε κρίσιμα κυβερνητικά πόστα διατηρούν τη θέση τους, ακόμα κι όταν αλλάζει η κυβέρνηση. Έτσι, δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι κλυδωνισμοί στον κρατικό μηχανισμό με κάθε αλλαγή στο πρωθυπουργικό μέγαρο.
Η εικόνα μιας κάθε άλλο παρά ασταθούς οικονομικά χώρας, παρά τις συχνές πολιτικές αναταράξεις, επιβεβαιώνεται και από τους αριθμούς. Σύμφωνα με στοιχεία της Ιταλικής Στατιστικής Υπηρεσίας (Istat), η ανεργία έπεσε πέρυσι στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων δεκαπέντε ετών, από το 11,9 % το 1998 στο 6% το 2007. Ταυτόχρονα, σε μια δύσκολη συγκυρία για την παγκόσμια οικονομία, το ΑΕΠ της γειτονικής μας χώρας αυξάνεται ετησίως κατά 2%. Κοντά στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων οκτώ ετών υποχώρησε και ο πληθωρισμός, ο οποίος άγγιξε την περασμένο έτος το 1,7%. Τέλος, το δημόσιο έλλειμμα από το 4% του 2006, έπεσε στο 1,3% το πρώτο εννεάμηνο του 2007.
Τα στοιχεία που αναφέραμε έχουν τη σημασία τους. Αποδεικνύουν ότι το μείζον ζήτημα σε μια σοβαρή χώρα δεν είναι ο εκλογικός νόμος, που στην Ελλάδα αλλάζουμε κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι ώστε να εξυπηρετεί τη μικροκομματική μας στόχευση. Το σημαντικό για μια χώρα που θέλει να έχει δυναμική παρουσία στο διεθνές στερέωμα είναι αφενός να έχει στέρεες δομές και μηχανισμούς οι οποίοι να δίνουν συνέχεια στο κράτος και αφετέρου η ύπαρξη απτών αποτελεσμάτων στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής, Αποτελέσματα τα οποία επιτυγχάνονται μόνο μέσω των στέρεων δομών.
Υπό αυτή την έννοια θεωρώ πως ο τρόπος αντιμετώπισης των πολιτικών πραγμάτων από τους Ιταλούς μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο και διδακτικό παράδειγμα και για εμάς. Η λύση στο ζήτημα της βελτίωσης του κράτους δεν είναι η αλλαγή κανενός εκλογικού νόμου. Το σημαντικό είναι να φτιάξουμε δομές που να του δίνουν συνέχεια. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.02.2008
Τα πράγματα, όμως, δεν είναι ακριβώς έτσι. Στην Ιταλία, παρά το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις πέφτουν σχεδόν πάντα πριν το τέλος της θητείας τους, έχει βρεθεί μια φόρμουλα έτσι ώστε το κράτος να έχει συνέχεια. Ο δημόσιος τομέας δε διαλύεται, ούτε αλώνεται από τα «δικά μας» παιδιά. Πολλοί αξιωματούχοι σε κρίσιμα κυβερνητικά πόστα διατηρούν τη θέση τους, ακόμα κι όταν αλλάζει η κυβέρνηση. Έτσι, δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι κλυδωνισμοί στον κρατικό μηχανισμό με κάθε αλλαγή στο πρωθυπουργικό μέγαρο.
Η εικόνα μιας κάθε άλλο παρά ασταθούς οικονομικά χώρας, παρά τις συχνές πολιτικές αναταράξεις, επιβεβαιώνεται και από τους αριθμούς. Σύμφωνα με στοιχεία της Ιταλικής Στατιστικής Υπηρεσίας (Istat), η ανεργία έπεσε πέρυσι στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων δεκαπέντε ετών, από το 11,9 % το 1998 στο 6% το 2007. Ταυτόχρονα, σε μια δύσκολη συγκυρία για την παγκόσμια οικονομία, το ΑΕΠ της γειτονικής μας χώρας αυξάνεται ετησίως κατά 2%. Κοντά στο χαμηλότερο σημείο των τελευταίων οκτώ ετών υποχώρησε και ο πληθωρισμός, ο οποίος άγγιξε την περασμένο έτος το 1,7%. Τέλος, το δημόσιο έλλειμμα από το 4% του 2006, έπεσε στο 1,3% το πρώτο εννεάμηνο του 2007.
Τα στοιχεία που αναφέραμε έχουν τη σημασία τους. Αποδεικνύουν ότι το μείζον ζήτημα σε μια σοβαρή χώρα δεν είναι ο εκλογικός νόμος, που στην Ελλάδα αλλάζουμε κάθε λίγο και λιγάκι, έτσι ώστε να εξυπηρετεί τη μικροκομματική μας στόχευση. Το σημαντικό για μια χώρα που θέλει να έχει δυναμική παρουσία στο διεθνές στερέωμα είναι αφενός να έχει στέρεες δομές και μηχανισμούς οι οποίοι να δίνουν συνέχεια στο κράτος και αφετέρου η ύπαρξη απτών αποτελεσμάτων στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής, Αποτελέσματα τα οποία επιτυγχάνονται μόνο μέσω των στέρεων δομών.
Υπό αυτή την έννοια θεωρώ πως ο τρόπος αντιμετώπισης των πολιτικών πραγμάτων από τους Ιταλούς μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο και διδακτικό παράδειγμα και για εμάς. Η λύση στο ζήτημα της βελτίωσης του κράτους δεν είναι η αλλαγή κανενός εκλογικού νόμου. Το σημαντικό είναι να φτιάξουμε δομές που να του δίνουν συνέχεια. Όσο γρηγορότερα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.02.2008
7 σχόλια:
Αν δεν τον χρησιμοποιούσαμε για μικροκομματικές σκοπιμότητες πράγματι δεν θα είχε σημασία ο εκλογικός νόμος. Όμως επειδή χρησιμοποιείται έτσι, έχει.
Οπότε μάλλον ένα επίσης βασικό είναι το πώς θα σταματήσουμε τα μικροπολιτικά παιχνίδια, και γενικά τα παιχνίδια με την πολιτική.
Η σταθερότητα μερικές φορές δείχνει αδράνεια...Ίσως λοιπόν δεν πρέπει να αναζητάμε διαρκώς την σταθερότητα αλλά να προκαλούμε και την αστάθεια ώστε η αναταραχή να είναι γόνιμη και να μας δώσει μαθήματα...
Όσο για τις δομές και τις υποδομές,στις οποίες αν μη τι άλλο η χώρα μας υστερεί,έχεις απόλυτο δίκιο...Το προβλημά μας είναι κυρίως ότι οι λύσεις που δίνουμε είναι προσκαιρες κι εφήμερες καθώς οι κυβερνήσεις δεν εξατάζουν σε βάθος τα πρόβληματα,παρασυρόμενες από οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.
Μην ανησυχείς φίλε μου..Τώρα με τον Μπερλουσκόνι θα αλλάξουν όλα..χε χε..
@cortilnux: Όταν η κάθε κυβέρνηση αλλάζει τον εκλογικό νόμο για να ρυθμίζει όπως θέλει εκείνη το πολιτικό σκηνικό, τότε αυτός αποκτά σημασία σε επίπεδο τακτικής και στρατηγικής. Όμως δεν παύει να είναι καθαρά τεχνικής –και όχι ουσιαστικής– φύσεως η αλλαγή: οι ψηφοφόροι δεν επιστρέφουν στο πρώτο κόμμα, απλώς αυτό αυξάνει ή διατηρεί τις δυνάμεις του λόγω του εκλογικού νόμου (δηλαδή με τεχνητό τρόπο...).
@ονειροπαρμένη: Έτσι είναι ονειροπαρμένη μου. Σπάνια οι πολιτικοί στη χώρα μας εξετάζουν μακροπρόθεσμα ένα ζήτημα. Συνήθως οι όποιες κινήσεις τους εξυπηρετούν βραχυπρόθεσμες σκοπιμότητες ή μπαίνει στη μέση το λεγόμενο πολιτικό κόστος, δύναμη συντήρησης και αδράνειας.
Σ' αυτό που λες στην αρχή δεν έχεις και άδικο. Καμιά φορά το πολιτικό σύστημα πρέπει να ταρακουνιέται. Αρκεί βέβαια να υπάρχει ένα σταθερό κράτος από πίσω για να μην αποσταθεροποιείται η χώρα.
@νίκος: Επιστρέφει ο μέγας Σίλβιο και θα πέσει πολύ γέλιο! Μιας και μιλάμε για παιχνίδια με τον εκλογικό νόμο, στην Ιταλία ο Μπερλουσκόνι λίγο πριν τις προηγούμενες εκλογές, μετέτρεψε το εκλογικό σύστημα σε απλή αναλογική. Αποτέλεσμα: η κυβέρνηση Πρόντι δεν άντεξε πάνω από ενάμισι χρόνο...
[...] Το σημαντικό είναι να φτιάξουμε δομές που να του δίνουν συνέχεια [..]
Σωστό ακούγεται. Απλά να έχουμε υπόψη μας ότι η προσπάθεια δημιουργίας τέτοιων δομών κλπ. έρχεται σε αντίθεση με παθογένειες που είναι και αυτές δομικές.
Έχω την αίσθηση πάντως ότι στην χώρα μας πρώτα οι αλλαγές θα γίνονται στον χώρο τησ οικονομίας και μετά θα λαμβάνουν χώρα και αλλού.
Δια διαφωνίσω δεν είναι μόνο θέμα τακτικής. Το υπεραπλουστεύεις. Θέτοντάς το στα άκρα θα μπορούσε ένας εκλογικός νόμος να δίνει δυνατότητα παρουσίας μόνο δύο κομμάτων. Αυτό δημιουργεί μια ισχυρή κυβέρνηση που όμως έχει πλαστό ποσοστό άρα και πλαστή πλειοψηφία και δεν εκπροσωπεί ουσιαστικά τους πολίτες. Εκτός αν η αντιπροσώπευση δεν μας αφορά.
@ευάγγελος: Έχεις δίκιο φίλε Ευάγγελε. Για να φτιαχτούν αυτές οι δομές, πρέπει να ξεπεραστούν ενδημικές αγκυλώσεις, εγχείρημα καθόλου εύκολο...
@cortlinux: Δε διαφωνούμε φίλε μου. Μάλλον δεν έκανα σαφές αυτό που ήθελα να πω. Η γνώμη μου είναι ότι με την τακτική τους, οι κυβερνήσεις αναγάγουν το ζήτημα σε τεχνικό, ενώ είναι πέρα για πέρα ουσιαστικό. Με τις αλλαγές του εκλογικού νόμου προσπαθούν να υπερκεράσουν τις χαμένες ψήφους, κάτι που μπορεί να αποβεί επικίνδυνο για τη Δημοκρατία μας. Διότι με έναν "κακό" εκλογικό νόμο, η αντιπροσώπευση μπορεί να αποβεί δυσανάλογη σε σχέση με την ψήφο των πολιτών, άρα να νοθευτεί η βούλησή τους…
Δημοσίευση σχολίου