Σάββατο, Δεκεμβρίου 15, 2007

Οι διαδηλώσεις

Με αφορμή τη διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης ενάντια στις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό, σκέφτομαι για μια ακόμα φορά το ζήτημα των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Πιο συγκεκριμένα, αναρωτιέμαι συχνά αν ο τρόπος με τον οποίο διοργανώνονται οι διαδηλώσεις είναι ο σωστός και κατά πόσον βοηθάει τη διεκδίκηση των (όποιων) αιτημάτων έχουν οι συμμετέχοντες σε αυτές.

Στη χώρα μας, όπως και σε πολλές χώρες του δυτικού κόσμου, οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας οργανώνονται κατά βάση από τα συνδικάτα, τα οποία είναι σχεδόν πάντα υπό τον έλεγχο της (μείζονος ή ελάσσονος) αντιπολίτευσης. Άρα εξ αρχής οι πορείες έχουν έναν κομματικό μανδύα και μια μικροκομματική στόχευση. Τη φθορά της κυβέρνησης. Τα όποια αιτήματα διεκδικούνται κυρίως «επειδή το λέει το κόμμα» και σε δεύτερο επίπεδο επειδή θεωρούνται «δίκαια». Απόδειξη αυτού, οι 65χρονοι(!) που έπιασαν οι κάμερες να διαδηλώνουν πέρυσι το χειμώνα ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της Μαριέττας Γιαννάκου.

Πολλοί θα πουν ότι την (όποια) αντίδραση εναντίων των ρυθμίσεων που προωθούν οι κυβερνήσεις πρέπει κάποιος να την οργανώσει και να τη συντονίσει κεντρικά. Αυτό είναι εν μέρει σωστό. Ωστόσο, όταν η διαχείριση των συγκεντρώσεων γίνεται με προφανή μικροκομματική στόχευση πραγματικά αναρωτιέμαι τι υπηρεσίες προσφέρουν τα συνδικάτα στους απλούς, ανένταχτους κομματικά εργαζόμενους.

Επίσης, ακούγεται συχνά ότι οι πορείες χωρίς κεντρική κομματική ή συνδικαλιστική καθοδήγηση είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Αυτό το επιχείρημα καταρρίπτεται αν αναλογιστούμε τη μεγάλη τόσο σε όγκο όσο και σε παλμό και χωρίς κομματικές «πλάτες» συγκέντρωση για τα δάση μερικούς μήνες πριν. Αποδείχθηκε σ’ αυτή τη συγκέντρωση ότι αν θέλουμε κάτι, μπορούμε να το διεκδικήσουμε χωρίς να μας επιβάλλουν άλλοι τη συνθηματολογία και χωρίς να είμαστε αναγκασμένοι να κουνάμε «μπλε», «πράσινα» ή «κόκκινα» σημαιάκια…

Δ. Τζ.

7 σχόλια:

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ είπε...

Αν όμως το θέμα δεν πουλάει τι κάνουμε;
Αν δεν υπάρχουν 20-30 άρρωστοι να μας ξεσηκώσουν απο τους καναπέδες τι κάνουμε;
Προτιμάμε τους 2000 των blogger και των δασων η τους 100.000 των συνδικάτων και της αριστεράς;
ΘΕΛΕΙ ΞΕΚΟΥΝΗΜΑ Ο ΕΛΛΗΝΑΡΑΣ.
Καλησπέρα φίλε μου.

ritsmas είπε...

Πολυ σωστός ο προβληματισμός σου, αλλά οι συγκυρίες ειναι τέτοιες που δύσκολα αλλάζουν. και δεν ειναι απλά θέμα κομματικών προτροπών και οργάνωσης. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι η τηλεόαση μας έχει αλλοτριώσει και επομένως δύσκολα μπορούμε να σκεφτούμε κάτι διαφορετικό, κατι πιο πρωτοποριακο για τα αιτηματα μας.
χαιρετω....
Σημειωση: με ενοχλεί ότι ξαφνικά ολοι παμε να γίνουμε αριστεροί, χωρίς κανένας να γνωρίζει σωστά τί σημαινει αριστερός στη φιλοσοφία και αριστερός στο κομμα.
ριτς

Unknown είπε...

Συμφωνώ με τον προβληματισμό σου. Ξέρεις τι γίνεται; Στην Ελλάδα γίνονται πολύ εύκολα και πολλές πορείες. Εν μέρει είναι καλό απ' την άλλη η Εξουσία παθαίνει ένα είδος Μιθριδατισμού. Δηλ παύει να τις μετράει τόσο πολύ. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ναι μεν υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα κοινωνικοοικονομικής φύσεως για να διαμαρτυρηθεί κανείς, απ' την άλλη δεν πρέπει να καταντήσουν σαν τον ψεύτη βοσκό.
Η αποκομματικοποίηση των διαδηλώσεων ίσως ήταν το ευκταίο.Κανένα καπέλωμα από κανέναν μέντορα για τα δικά του κομματικά παράσημα.

cinderella είπε...

Άντε να φτιαχτεί το θέμα με τον πάροχο γιατί δεν μπορώ να σου αφήνω ξερό σχόλιο και να μου απαντάς μετά από 3 μέρες! Αφού τα κείμενα σου σηκώνουν διάλογο! Άμεσο!!
Καλημέρες και καλή εβδομάδα!

Βιργινία είπε...

αχ..δε θα πάρουμε σύνταξη ποτέεεεεεεεε

Σοφία είπε...

Αν οι πορείες έχουν ως στόχο τη φθορά της κυβέρνησης, αυτό σημαίνει ότι οι εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν για πλάκα; Δηλαδή τι αξία έχει η ψήφος όταν 3 μήνες μετά τις εκλογές θυμόμαστε ότι δεν μας αρέσουν οι εξαγγελίες της κυβέρνησης που μόλις ψηφίσαμε;

Προσωπικά νομίζω ότι οι Έλληνες είμαστε αντάρτες της εύκολης λύσης...

Δ. Τζ. είπε...

@νίκος: Μάλλον προτιμάω τους λίγους (2.000), που θα διαμαρτυρηθούν αυθόρμητα και χωρίς να κομματικές "πλάτες". Για να το θέσω και διαφορετικά, μπορεί να θέλει π.χ. και κάποιος κεντροδεξιός να διαμαρτυρηθεί για ένα μέτρο της κυβέρνησης, αλλά τον αποθαρρύνει το γεγονός ότι η πορεία γίνεται με "λάβαρα" συγκεκριμένου κόμματος. Το θέμα των διαδηλώσεων είναι καθαρά πολιτικό (με την έννοια του πολίτη) και όχι μικροκομματικό.

@ritsmas: Έτσι είναι ριτς μου. Είναι δύσκολο να μπούμε σε διαδικασία να σκεφτούμε κάτι νέο, κάτι διαφορετικό. Ίσως επειδή είμαστε κατά κάποιον τρόπο "βολεμένοι" με το υπάρχον status qvo.

ΥΓ. Όντως, η Αριστερά έχει γίνει τελευταία της μόδας και αυτό ευτελίζει και απλοποιεί τις θεωρίες της.

@samael: Συμφωνούμε καλέ μου φίλε. Δυστυχώς, όταν οι πορείες εξυπηρετούν και μικροκομματικούς σκοπούς, λογικά μερικές φορές είναι κενές περιεχομένου. Γίνονται... καθ' έξιν και όχι επειδή συντρέχουν πάντοτε λόγοι διαμαρτυρίας.

@cinderella: Νομίζω ότι είναι σε καλό δρόμο το θέμα cinderella μου. Είδωμεν...

@βιργινία: Κάποια στιγμή θα πάρουμε! Το θέμα είναι πότε και πόσα...

@σοφία: Προσυπογράφω την τελευταία σου φράση και προσθέτω ότι μεταβάλουμε με ευκολία τις απόψεις μας και είμαστε αρκετά παρορμητικοί...