Ο θάνατος του Αλέξη είναι χωρίς αμφιβολία ένα τραγικό γεγονός. Προφανώς τίποτα δε συγκρίνεται με την ανθρώπινη απώλεια. Όμως, γίνεται να παραλύει ολόκληρη η χώρα επειδή ένας (πιθανόν παράφρονας) αστυνομικός σκότωσε έναν πολίτη; Είναι δυνατόν η δολοφονία ενός ανθρώπου να βγάζει από εκατοντάδες πολίτες τα πιο ζωώδη ένστικτά τους;
Ας μη γελιόμαστε: δεν πρόκειται για περιστατικό «κρατικής βίας» (όπως πολλοί βιάστηκαν να πουν προκειμένου να δικαιολογήσουν τα όσα αδικαιολόγητα επακολούθησαν), αλλά για κρούσμα ηλιθιότητας του ενός. Οι γνωστοί «μπαχαλάκηδες» βρήκαν την αφορμή που επιζητούσαν για να βάλουν νομιμοποιητικό μανδύα στις πράξεις τους.
Το εύρος της καταστροφής είναι αδιανόητα μεγάλο. Η Αθήνα και αρκετές πόλεις της περιφέρειας θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη. Επί τέσσερις ημέρες εκατοντάδες «αγανακτισμένοι πολίτες» κατέβαζαν βιτρίνες, κατέστρεφαν περιουσίες, έσπαγαν, έκαιγαν, πλιατσικολογούσαν. Είναι απίστευτο, αλλά η «οργή» των «αντιεξουσιαστών» κατέστρεψε μνημεία που ακόμα και ο Γερμανός κατακτητής σεβάστηκε (ρίξτε μια ματιά στο κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης).
Δυστυχώς το θέμα δεν είναι μόνο η μανία όσων συμμετείχαν στους βανδαλισμούς, που έλλογο ον δεν μπορεί να διανοηθεί. Είναι –σε δεύτερο έστω πλάνο– και η πρόχειρη και εν πολλοίς λαϊκιστική διαχείριση της υπόθεσης από την πλευρά των πολιτικών μας ταγών. Η μεν κυβέρνηση επέδειξε ανεπάρκεια χειρισμών και προφανώς χρεώνεται την αδυναμία της αστυνομίας να κάνει τη δουλειά της. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση τη μια μίλαγε για εθνική συναίνεση και την άλλη –με τα επεισόδια σε πλήρη εξέλιξη– ζητούσε «εδώ και τώρα εκλογές». Το κερασάκι στην τούρτα ήταν στάση του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Αλαβάνος ανέφερε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το κόμμα του είναι μεν «κατηγορηματικά αντίθετο με τη βία», αλλά «δεν δέχεται να μηδενίζεται η νεολαία, ακόμη και ο νέος που σηκώνει μία πέτρα αρκεί να μην το κάνει εξ επαγγέλματος»!
Την ίδια ώρα χιλιάδες μαθητές διαδήλωναν κάνοντας τη δική τους επανάσταση (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν) με αφορμή ένα τυχαίο (και ομόφωνα καταδικαστέο) περιστατικό. Ονειρεύονται έναν διαφορετικό κόσμο, ακούμε, αλλά η διεκδικητικότητα τους δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο διακύβευμα. «Να σταματήσουν να σκοτώνουν οι μπάτσοι παιδιά» φωνάζει το πλήθος. Μα ήταν απλώς ένας τρελός!
Αυτή είναι η εικόνα μιας χώρας σε πλήρη αφασία. Η εικόνα μιας κοινωνίας που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και σκιαμαχεί με τον ίδιο της τον εαυτό. Την περιγράφει ακόμα καλύτερα η «International Herald Tribune»: «Το γεγονός ότι ο θάνατος ενός εφήβου, που σίγουρα είναι τραγικός, μπορεί να γονατίσει μια ολόκληρη χώρα, αποκαλύπτει τη βαθιά πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναταραχή στην Ελλάδα, μία πυριτιδαποθήκη μεταμφιεσμένη σε λειτουργική δημοκρατία της μεσαίας τάξης».
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 14.12.2008
Ας μη γελιόμαστε: δεν πρόκειται για περιστατικό «κρατικής βίας» (όπως πολλοί βιάστηκαν να πουν προκειμένου να δικαιολογήσουν τα όσα αδικαιολόγητα επακολούθησαν), αλλά για κρούσμα ηλιθιότητας του ενός. Οι γνωστοί «μπαχαλάκηδες» βρήκαν την αφορμή που επιζητούσαν για να βάλουν νομιμοποιητικό μανδύα στις πράξεις τους.
Το εύρος της καταστροφής είναι αδιανόητα μεγάλο. Η Αθήνα και αρκετές πόλεις της περιφέρειας θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη. Επί τέσσερις ημέρες εκατοντάδες «αγανακτισμένοι πολίτες» κατέβαζαν βιτρίνες, κατέστρεφαν περιουσίες, έσπαγαν, έκαιγαν, πλιατσικολογούσαν. Είναι απίστευτο, αλλά η «οργή» των «αντιεξουσιαστών» κατέστρεψε μνημεία που ακόμα και ο Γερμανός κατακτητής σεβάστηκε (ρίξτε μια ματιά στο κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης).
Δυστυχώς το θέμα δεν είναι μόνο η μανία όσων συμμετείχαν στους βανδαλισμούς, που έλλογο ον δεν μπορεί να διανοηθεί. Είναι –σε δεύτερο έστω πλάνο– και η πρόχειρη και εν πολλοίς λαϊκιστική διαχείριση της υπόθεσης από την πλευρά των πολιτικών μας ταγών. Η μεν κυβέρνηση επέδειξε ανεπάρκεια χειρισμών και προφανώς χρεώνεται την αδυναμία της αστυνομίας να κάνει τη δουλειά της. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση τη μια μίλαγε για εθνική συναίνεση και την άλλη –με τα επεισόδια σε πλήρη εξέλιξη– ζητούσε «εδώ και τώρα εκλογές». Το κερασάκι στην τούρτα ήταν στάση του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Αλαβάνος ανέφερε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το κόμμα του είναι μεν «κατηγορηματικά αντίθετο με τη βία», αλλά «δεν δέχεται να μηδενίζεται η νεολαία, ακόμη και ο νέος που σηκώνει μία πέτρα αρκεί να μην το κάνει εξ επαγγέλματος»!
Την ίδια ώρα χιλιάδες μαθητές διαδήλωναν κάνοντας τη δική τους επανάσταση (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν) με αφορμή ένα τυχαίο (και ομόφωνα καταδικαστέο) περιστατικό. Ονειρεύονται έναν διαφορετικό κόσμο, ακούμε, αλλά η διεκδικητικότητα τους δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο διακύβευμα. «Να σταματήσουν να σκοτώνουν οι μπάτσοι παιδιά» φωνάζει το πλήθος. Μα ήταν απλώς ένας τρελός!
Αυτή είναι η εικόνα μιας χώρας σε πλήρη αφασία. Η εικόνα μιας κοινωνίας που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και σκιαμαχεί με τον ίδιο της τον εαυτό. Την περιγράφει ακόμα καλύτερα η «International Herald Tribune»: «Το γεγονός ότι ο θάνατος ενός εφήβου, που σίγουρα είναι τραγικός, μπορεί να γονατίσει μια ολόκληρη χώρα, αποκαλύπτει τη βαθιά πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναταραχή στην Ελλάδα, μία πυριτιδαποθήκη μεταμφιεσμένη σε λειτουργική δημοκρατία της μεσαίας τάξης».
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 14.12.2008
5 σχόλια:
Το ερώτημα για την κυβέρνηση είναι: Η στάση της ήταν αμήχανη ή επέλεξε την παθητική στάση της Αστυνομίας; Πιστεύω το δεύτερο, για μια σειρά από λόγους.
Το Πασόκ είναι τραγικά απόν. Κι αν δεν ήταν τόσο τραγικά μεγάλες οι καταστροφές, τα κεριά και τα λιβάνια θα τροφοδοτούσαν πολλά ανέκδοτα.
Το ΛΑΟΣ έκανε την σοφότερη κίνηση που θα μπορούσε να κάνει: Εξααφανίστηκε τις κρίσιμες ώρες για να μην ρίξει λάδι στη φωτιά.
Αντιθέτως, ο Σύριζα έκανε ό,τι χειρότερο: Με το δυναμικό παρόν του, δεν εξώθησε (σιγά μην έχει τόση δύναμη ο Αλαβάνος), αλλά εκτέθηκε ανεπανόρθωτα. Και άσχετα με τα όσα μπορεί να λένε οι δημοσιογράφοι ή να ελπίζουν στην Κουμουνδούρου, εκλογικά θα το λουστεί. Η οροφή του είναι το 6%.
Το ΚΚΕ με την σταθερή του στάση και, κυρίως, με την χωρίς παρατράγουδα διαμαρτυρία του, έδειξε και την σταθερότητα και την σοβαρότητά του.
Η ρήση της International Herald Tribune μου φαίνεται λίγο παρατραβηγμένη (μερικά, έστω και σοβαρά, επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας και σε 5-6 άλλες πόλεις, δεν ισοδυναμούν με παράλυση ολόκληρης της χώρας) αλλά συμφωνώ ότι όλο αυτό που έγινε δείχνει κάτι ανησυχητικό για την Ελλάδα. Βέβαια πολλοί φίλοι μου εκπαιδευτικοί ισχυρίζονται ότι το μόνο που δείχνει είναι ότι οι περισσότεροι μαθητές βρήκαν ευκαιρία και τρόπο να παρατείνουν τις διακοπές των Χριστουγέννων, και αν αυτό όντως ισχύει, ίσως να είναι πιο ανησυχητικό, απλά και μόνο γιατί δείχνει ότι είμαστε έτοιμοι να καπηλευτούμε τα πάντα προκειμένου να λουφάρουμε μερικές μέρες παραπάνω.
Κατά τ' άλλα συμφωνώ με τον Φώτη ότι μάλλον μόνο το ΚΚΕ στάθηκε στο ύψος του αυτές τις μέρες. Τον Σύριζα ούτε να τον φτύσω πλέον!
Καταρχήν το να θεωρούμε ότι είναι απλά ένας ψυχάκιας είναι επιπόλαιο. Είναι το μεμονωμένο περιστατικό υπ' αριθμόν 7469. Δεν μπορεί να μην κρύβεται μια πολιτική πίσω από την ευκολία που αστυνομικοί κάνουν κατάχρηση εξουσίας.
Ξεχάσαμε την ζαρντινιέρα, τον φοιτητή με τα πράσινα παπούτσια, τον Καλτεζά (ο αστυνομικός-φονιάς κυκλοφορεί ελεύθερος), το ξύλο σε αστυνομικά τμήματα, τις δολοφονίες αλλοδαπών, τον αριθμό δολοφονιών από αστυνομικούς που φτάνουν τα τελευταία χρόνια σχεδόν σε τριψήφιο αριθμό;Δεν αποδεικνύει κάτι αυτό; Από πολίτες περιμένεις ότι μπορεί να διαπράξουν εγκλήματα. Αλλά από αστυνομικούς που είναι φορείς εξουσίας;
Η εξουσία φέρνει κι ευθύνη.
Το να πατάνε 3 αστυνομικοί στον λαιμό 15χρονα ή να βαράνε στο πρόσωπο μικρές κοπέλες δεν είναι κρατική βία; Αν συλλάβεις κάποιον μπορείς να τον οδηγήσεις στο τμήμα. Δεν μπορούν 3 άτομα να κάνουν καλά 1 παιδί χωρίς να χρειαστεί να ασκήσουν βία που μπορεί να του κάνει σοβαρό κακό;
Φυσικά ο θάνατος του παιδιού ήταν η αφορμή. Αλλά μπορεί κανείς να πει "μπαχαλάκηδες" φίλε Δ.Τζ και όσους διαδήλωσαν με αφορμή το γεγονός εκτός Ελλάδας;
Όσο για τα κόμματα, βρίσκονται σε κώμα. Δεν ' ενδιαφέρει καν η στάση του καθενός. Αυτοί και όλοι οι προηγούμενοι(κυρίως οι κυβερνώντες τωρινοί και μη)είναι συνυπεύθυνοι για το χάος. Που στο μέλλον αυτό το χάος δεν θα κάνει διακρίσεις και θα μας(τους) καταπιεί όλους.
@fvasileiou: Συμφωνώ στα περισσότερα από όσα λες, φίλε Φώτη. Αναφορικά με το χειρισμό της υπόθεσης από πλευράς κυβέρνησης δεν είμαι σίγουρος τι από τα δύο επέλεξε. Εκ του αποτελέσματος, πάντως, κρίνω ότι δεν λειτούργησε σωστά αφού καταστράφηκαν τόσες περιουσίες. Η θεωρία που λέει "αφήνουμε τα παιδιά να σπάσουν για να ξεσπάσουν και να σταματήσουν μια ώρα αρχύτερα" (αν όντως αυτή εφαρμόστηκε) μπάζει ακριβώς σε αυτό το σημείο: Και με τα καταστήματα που ρημάχτηκαν τι θα γίνει;
Η αστυνομία δεν πρέπει να είναι ούτε θεατής ούτε βασανιστής. Υπάρχει και η μέση οδός που λέγεται εφαρμογή του νόμου και προστασία των πολιτών και των περιουσιακών τους στοιχείων.
@σοφία: Είναι προφανές ότι πολλοί πήραν αφορμή από το τραγικό αυτό περιστατικό για να περάσουν αυτό που ήθελαν. Μιας και μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Αλαβάνος όταν δεν χάιδευε τους ταραξίες, θυμήθηκε (ατυχώς) τον Παπαφλέσσα, μας κούνησε το δάκτυλο και είπε υπομειδιώντας "σας τα έλεγα εγώ". Οι αναρχικοί άλλο που δεν ήθελαν για να τα σπάσουν. Όσο για τα πανεπιστήμια οι περισσότερες σχολές έχουν κλείσει ήδη για Χριστούγεννα! Ποιος πείθεται ότι αυτό συνέβη για λόγους διαμαρτυρίας;
Το σχόλιο της "HIT", ήταν πράγματι κάπως παρατραβηγμένο, αλλά αν το καλοσκεφτείς ολόκληρη η χώρα όντως "γονάτισε" επί σχεδόν μια εβδομάδα. Δεν τολμούσες να κυκλοφορήσεις στο κέντρο, ενώ αν έβλεπες τα πλάνα από την τηλεόραση νόμιζες ότι πρόκειται για άλλη χώρα, κάπου στην Ασία...
@wolfheart: Η συμπεριφορά του συγκεκριμένου ειδικού φρουρού δεν εντάσσεται σε ένα γενικότερο πλαίσιο. Δεν του είπε κανείς "πήγαινε και σκότωσε". Πόσω μάλλον όταν το κέντρο τον καλούσε από τον ασύρματο να φύγει αμέσως από την περιοχή.
Σαφώς στους κόλπους της ΕΛ.ΑΣ. υπάρχουν (και) αστυνομικοί που κάνουν κατάχρηση εξουσίας. Κάκιστα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι "έτσι λειτουργεί η αστυνομία" (γενίκευση).
Προσυπογράφω τη δεύτερη παρατήρησή σου.
Να μην παρεξηγηθώ: Φυσικά και δεν ήταν "μπαχαλάκηδες" όσοι διαδήλωναν ειρηνικά και πολιτισμένα. Κάθε άλλο. Ωστόσο πρέπει να ξεκαθαρίσουμε το θέμα: από τη μια είχαμε τους μαθητές που διαδήλωναν ειρηνικά, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα και από την άλλη τους μαθητές και αναρχικούς που έσπαγαν και λεηλατούσαν. Για τη δεύτερη κατηγορία δεν μπορώ να έχω καμία συμπάθεια. Συνθήματα του τύπου "η επανάσταση γίνεται με βία" και "μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση" είναι για γέλια.
Συνθήματα του τύπου "η επανάσταση γίνεται με βία" και "μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση" είναι για γέλια.
Ή και για κλάματα ακόμα.
Δημοσίευση σχολίου