Αν ρίξει κανείς μια ματιά στα νούμερα που ακούγονται τις τελευταίες ημέρες στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα θα τον πιάσει ίλιγγος. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, λοιπόν, έσπασαν 43 παγκόσμια ρεκόρ. Ο κολυμβητής Μάικλ Φελπς, καταρρίπτοντας το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, πέτυχε το… ακατόρθωτο, να συγκεντρώσει δηλαδή 8 χρυσά ολυμπιακά μετάλλια, σε μια μόνο διοργάνωση. Στον στίβο ο Ουσέιν Μπολτ έκανε τα 100 μέτρα σε χρόνο 9.69’’ και –λίγες ώρες αργότερα– έκανε νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 200 μέτρα. Στον χώρο του ποδοσφαίρου η Ρεάλ Μαδρίτης προσφέρει 52 εκατομμύρια ευρώ για να εντάξει στους κόλπους της τον Νταβίντ Βίγια, ενώ ο Ριβάλντο αφήνει τη χώρα μας, επειδή ομάδα από το Ουζμπεκιστάν του προσφέρει συνολικά απολαβές 10 εκατομμυρίων ευρώ για δύο χρόνια.
Απίστευτες επιδόσεις και πολύ χρήμα. Σε αυτά τα δύο στοιχεία φαίνεται ότι στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα του (πρωτ)αθλητισμού. Το σχήμα είναι απλό: Τα χρήματα τροφοδοτούν τις επιδόσεις, αλλά η κάνουλα κλείνει όταν ο αθλητής σταματήσει να φέρνει στους χορηγούς του (ή στην ομάδα του) τα αναμενόμενα ποσά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η επιτυχία γίνεται αυτοσκοπός για τον αθλητή. Θα κάνει τα πάντα για να επιτύχει. Θα θέσει σε κίνδυνο ακόμα και την υγεία του.
Αναπόφευκτα φτάνουμε στον ρόλο των υπηρεσιών ελέγχου του ντόπινγκ, οι οποίες καλούνται να προστατεύσουν το κύρος του αθλητισμού καθώς και τα ιδανικά του ευ αγωνίζεσθαι. Σε παγκόσμιο επίπεδο αρμόδια για τους ελέγχους είναι η Διεθνής Αρχή Καταπολέμησης Ντόπινγκ (WADA) και σε εθνικό οι αντίστοιχες Αρχές της κάθε χώρας. Μόνο που στη χώρα μας όχι μόνο δεν φαίνεται να υπάρχουν σοβαροί ελεγκτικοί μηχανισμοί, αλλά η ίδια η Πολιτεία είναι αυτή που χωρίς υπερβολή οδηγεί τους αθλητές στη χρήση αναβολικών ουσιών. Το ισχύον νομικό πλαίσιο –που όπως είπε ο υφυπουργός Αθλητισμού θα αλλάξει σύντομα– προβλέπει για τους ολυμπιονίκες (1η – 8η θέση) πριμ που φτάνουν το ποσό των 190.000 ευρώ, βαθμό αξιωματικού στον στρατό, άδεια πρακτορείου ΠΡΟΠΟ, και εισαγωγή σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ! («Η Καθημερινή» 24.08.2008). Το δέλεαρ είναι αδιαμφισβήτητα πολύ μεγάλο για ένα νεαρό αθλητή και είναι δύσκολο να αντισταθεί στις «σειρήνες» των αναβολικών. Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί την ατομική ευθύνη του τελευταίου. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.
Ποια είναι, λοιπόν, η λύση στο πρόβλημα του ντόπινγκ; Όχι βέβαια η επιστροφή στον ερασιτεχνικό αθλητισμό! Και οι αθλητές επαγγελματίες είναι και πρέπει να βγάζουν τα προς το ζην. Λύση δεν είναι ούτε καν ο εξοστρακισμός των χορηγών από τον αθλητισμό. Το πρόβλημα δεν είναι οι χορηγίες, αλλά η νοοτροπία. Άρα η μάχη δεν θα κερδηθεί μέσω παράλογων απαγορεύσεων. Το ζήτημα είναι να καλλιεργηθεί στους πολίτες μια κουλτούρα η οποία να ευνοεί τον μαζικό αθλητισμό και όχι τον –με οποιοδήποτε κόστος– πρωταθλητισμό. Για να συμβεί, όμως, αυτό δεν χρειάζονται νέα νομοσχέδια, αλλά κυρίως όραμα. Ένα όραμα το οποίο οφείλει η πολιτική και αθλητική ηγεσία να μεταδώσει στην κοινωνία. Πρέπει επίσης η Αρχή Καταπολέμησης του Ντόπινγκ να πάρει πιο σοβαρά το ρόλο της. Πρέπει, με λίγα λόγια, να καταδικάσουμε όλοι νοοτροπίες του τύπου «ντοπέ είναι μόνο όποιος πιάνεται» και εκείνους που τις πρεσβεύουν…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 31.08.2008
Απίστευτες επιδόσεις και πολύ χρήμα. Σε αυτά τα δύο στοιχεία φαίνεται ότι στηρίζεται ολόκληρο το οικοδόμημα του (πρωτ)αθλητισμού. Το σχήμα είναι απλό: Τα χρήματα τροφοδοτούν τις επιδόσεις, αλλά η κάνουλα κλείνει όταν ο αθλητής σταματήσει να φέρνει στους χορηγούς του (ή στην ομάδα του) τα αναμενόμενα ποσά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η επιτυχία γίνεται αυτοσκοπός για τον αθλητή. Θα κάνει τα πάντα για να επιτύχει. Θα θέσει σε κίνδυνο ακόμα και την υγεία του.
Αναπόφευκτα φτάνουμε στον ρόλο των υπηρεσιών ελέγχου του ντόπινγκ, οι οποίες καλούνται να προστατεύσουν το κύρος του αθλητισμού καθώς και τα ιδανικά του ευ αγωνίζεσθαι. Σε παγκόσμιο επίπεδο αρμόδια για τους ελέγχους είναι η Διεθνής Αρχή Καταπολέμησης Ντόπινγκ (WADA) και σε εθνικό οι αντίστοιχες Αρχές της κάθε χώρας. Μόνο που στη χώρα μας όχι μόνο δεν φαίνεται να υπάρχουν σοβαροί ελεγκτικοί μηχανισμοί, αλλά η ίδια η Πολιτεία είναι αυτή που χωρίς υπερβολή οδηγεί τους αθλητές στη χρήση αναβολικών ουσιών. Το ισχύον νομικό πλαίσιο –που όπως είπε ο υφυπουργός Αθλητισμού θα αλλάξει σύντομα– προβλέπει για τους ολυμπιονίκες (1η – 8η θέση) πριμ που φτάνουν το ποσό των 190.000 ευρώ, βαθμό αξιωματικού στον στρατό, άδεια πρακτορείου ΠΡΟΠΟ, και εισαγωγή σε ΑΕΙ ή ΤΕΙ! («Η Καθημερινή» 24.08.2008). Το δέλεαρ είναι αδιαμφισβήτητα πολύ μεγάλο για ένα νεαρό αθλητή και είναι δύσκολο να αντισταθεί στις «σειρήνες» των αναβολικών. Αυτό, βέβαια, δεν αναιρεί την ατομική ευθύνη του τελευταίου. Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του.
Ποια είναι, λοιπόν, η λύση στο πρόβλημα του ντόπινγκ; Όχι βέβαια η επιστροφή στον ερασιτεχνικό αθλητισμό! Και οι αθλητές επαγγελματίες είναι και πρέπει να βγάζουν τα προς το ζην. Λύση δεν είναι ούτε καν ο εξοστρακισμός των χορηγών από τον αθλητισμό. Το πρόβλημα δεν είναι οι χορηγίες, αλλά η νοοτροπία. Άρα η μάχη δεν θα κερδηθεί μέσω παράλογων απαγορεύσεων. Το ζήτημα είναι να καλλιεργηθεί στους πολίτες μια κουλτούρα η οποία να ευνοεί τον μαζικό αθλητισμό και όχι τον –με οποιοδήποτε κόστος– πρωταθλητισμό. Για να συμβεί, όμως, αυτό δεν χρειάζονται νέα νομοσχέδια, αλλά κυρίως όραμα. Ένα όραμα το οποίο οφείλει η πολιτική και αθλητική ηγεσία να μεταδώσει στην κοινωνία. Πρέπει επίσης η Αρχή Καταπολέμησης του Ντόπινγκ να πάρει πιο σοβαρά το ρόλο της. Πρέπει, με λίγα λόγια, να καταδικάσουμε όλοι νοοτροπίες του τύπου «ντοπέ είναι μόνο όποιος πιάνεται» και εκείνους που τις πρεσβεύουν…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 31.08.2008
8 σχόλια:
Για μένα η προτιμότερη λύση είναι να επιτρέπονται όλες οι φαρμακευτικές ουσίες, με ιατρική παρακολούθηση και δηλωμένες, και να ξέρουμε ποιος παίρνει τι. Άλλωστε πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν με τον πρωταθλητισμό, να κάνουν ρεκόρ, να παλέψουν για να βγουν πρώτοι - και πάντα θα προσπαθούν να βοηθηθούν με κάθε τρόπο, είτε αυτό λέγεται σωστή διατροφή, είτε λέγεται βασιλικός πολτός, είτε λέγεται ντόπινγκ. Από το να κοροϊδευόμαστε ότι τα ρεκόρ σπάνε το ένα μετά το άλλο μόνο με σκληρή δουλειά και πολλούς ...υδατάνθρακες, προτιμώ να είμαστε ντόμπροι και να παραδεχόμαστε ότι οι πρωταθλητές παίρνουν κι από αλλού βοήθεια.
@σοφία: Έτσι θα υπάρχει μεν διαφάνεια, αλλά δε θα νικάει ο καλύτερος αθλητής, αλλά ο καλύτερος... φαρμακοποιός. Περίπου, δηλαδή, ό,τι συμβαίνει και τώρα, απλώς θα ξέρουμε ποιος παίρνει τι. Νομίζω ότι η μοναδική λύση είναι η εντατικοποίηση των ελέγχων και η μεγαλύτερη αυστηρότητα στις ποινές. Βρέθηκες ντοπέ; Όχι δύο, αλλά δέκα χρόνια έξω. Ποιος θα ρισκάρει μια ολόκληρη καριέρα;
Μα αστειεύεστε;
Ο Φελπς απλά τρώει μια ομελέτα με 6 αυγά και πίνει πολλούς χυμούς.
Με εξοργίζει που οι αμερικανοί παραδέχονται πως παίζουν με σημαδεμένη τράπουλα και οι άλλοι παίκτες το δέχονται.
Αν δήλωναν όλες οι χώρες πως αποχωρούν αν δεν υπάρχει έλεγχος απ' την ίδια αρχή να δούμε μετα τι Ο.Α θα έκαναν.
Οι αληθινοί αγώνες είναι οι παραολυμπιακές. Εκεί υπάρχουν οι πρωταθλητές της Ζωής.
@samael: Σωστό είναι αυτό που λες, φίλε samael. Αρμόδια για τους ελέγχους είναι η WADA, κι όμως οι Αμερικανοί ελέγχονται από κάποια... USADA. Βέβαια Ο.Α. χωρίς Ηνωμένες Πολιτείες δε γίνονται, γι' αυτό φαντάζομαι ότι δεν αντιδρά κανείς.
Η κατάσταση με το ντόπινγκ έχει ξεφύγει. Είναι απίστευτο, αλλά έχουν βρεθεί θετικοί σε έλεγχο ντόπινγκ και αρκετοί αθλητές των Παραολυμπιακών!
Το τελευταίο ομολογώ πως δεν το ήξερα και με λυπεί αφάνταστα.
Γιατί δεν ονομάζουν τους παραολυμπιακούς καλύτερα Υπερολυμπιακούς;
;)
@samael: Τα κρούσματα αυτά, βέβαια, δεν μπορούν να αμαυρώσουν τη σπουδαιότητα των Παραολυμπιακών. Στους Παραολυμπιακούς οι "ντοπέ" είναι σαφώς λιγότεροι σε σύγκριση με τους Ολυμπιακούς. Και εκεί πράγματι η συμμετοχή είναι που μετράει και όχι τα μετάλλια. Κάτι που θα έπρεπε να συμβαίνει και στους Ο.Α.
Παιδιά είναι δυνατόν να μην ντοπάρονται οι αθλητές των παραολυμπιακών; Γιατί δηλαδή, αυτοί σε πηγάδι έχουν κατουρήσει και δεν θέλουν πάσει θυσία τη νίκη;
Όσο για το αν νικάει ο καλύτερος, ούτε και τώρα νικάει ο καλύτερος με την έννοια του πιο ικανού εκ φύσεως. Νικάει αυτός με τον καλύτερο προπονητή, τις καλύτερες εγκαταστάσεις, την καλύτερη διατροφή, τα περισσότερα λεφτά κ.λπ. κ.λπ. Απλά αυτά είναι φανερά και η ντόπα όχι. Το καλύτερο άρθρο που έχω διαβάσει υπέρ του ντόπινγκ ήταν στον Economist. Ρίξτε μια ματιά εδώ αν σας ενδιαφέρει να δείτε μια άλλη άποψη.
@σοφία: Συμφωνούμε: Νικητής δεν αναδεικνύεται απαραίτητα ο καλύτερος αθλητής, αλλά αυτός που έχει το καλύτερο επιτελείο, τα καλύτερα φάρμακα κοκ.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το άρθρο του "Economist", όμως σε ένα σημείο διαφωνώ κάθετα: Δε μπορείς να εξισώνεις τις καλύτερες συνθήκες προπόνησης ή τις καλύτερες εγκαταστάσεις που έχει μια εθνική ομάδα έναντι μιας άλλης (θεμιτό), με τον ανταγωνισμό στις απαγορευμένες ουσίες (αθέμιτο και παράνομο). Είναι ευχής έργον να βελτιώνονται οι συνθήκες προετοιμασίας των αθλητών, αλλά θαρρώ πως η νομιμοποίηση των ουσιών μόνο καλές υπηρεσίες δε μπορεί να προσφέρει στον αθλητισμό. Το ζήτημα δεν είναι να φτιάξουμε περισσότερους υπερανθρώπους – υπεραθλητές, αλλά πραγματικούς αθλητές –έστω και με μέτριες επιδόσεις…
Δημοσίευση σχολίου