Για «σοκαρισμένη» και «έκπληκτη» κοινή γνώμη έκαναν λόγο τα ρεπορτάζ των πρώτων ωρών μετά την αποκάλυψη ότι 11 από τους 14 αθλητές της εθνικής μας ομάδας άρσης βαρών βρέθηκαν να έχουν κάνει χρήση αναβολικών σε έλεγχο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Καταπολέμησης Ντόπινγκ (WADA). Προς τι όμως το σοκ και η έκπληξη; Δεν έχουν περάσει παρά λίγα χρόνια από τη στιγμή που ο αθλητής της άρσης βαρών κ. Λεωνίδας Σαμπάνης βρέθηκε θετικός σε έλεγχο ντόπινγκ κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, χάνοντας έτσι το αργυρό μετάλλιο. Στην ίδια διοργάνωση, πολλά ειπώθηκαν και για την άρνηση των αθλητών του στίβου κ. Κώστα Κεντέρη και κ. Κατερίνας Θάνου να περάσουν από έλεγχο αντιντόπινγκ, οδηγώντας τη WADA στην απόφαση να τους αποκλείσει από τους αγώνες.
Ωστόσο, αν και η κοινή γνώμη δεν είναι –όπως υποστηρίζουν ορισμένοι δημοσιογράφοι– σοκαρισμένη, αλλά μάλλον υποψιασμένη, πρέπει να προβληματιστούμε από τις διαστάσεις του θέματος. Διότι δε βρέθηκαν να έχουν κάνει χρήση παράνομων ουσιών ένας ή δύο αθλητές, αλλά σχεδόν το σύνολο της εθνικής μας ομάδας. Δε μιλάμε δηλαδή για ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για σκάνδαλο, για μια υπόθεση με διαστάσεις όχι μόνο αθλητικές ή πολιτικές, αλλά και κοινωνικές.
Την προηγούμενη Δευτέρα η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» αποκάλυψε ότι 17χρονος που συμμετείχε στους μαθητικούς αγώνες βρέθηκε θετικός σε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Από μόνο του αυτό το περιστατικό –που δεν είναι και το μοναδικό– δείχνει κάτι: αν ένας μαθητής παίρνει αναβολικά για να κερδίσει μερικά παραπάνω μόρια για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, φαντάζεται κανείς τι γίνεται στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα, εκεί που διακυβεύονται τρισεκατομμύρια ευρώ.
Όμως η είδηση αυτή καταδυκνεί και κάτι ακόμα. Δείχνει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την νοοτροπία που διακατέχει μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εν αντιθέσει με τις ρητορείες μας περί «αρχαίου πνεύματος» και «ευ αγωνίζεσθαι», φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει τις διδαχές και τις αξίες των προγόνων μας, τις οποίες δήθεν θέλουμε να μεταδώσουμε στον υπόλοιπο κόσμο: την άμιλλα, το ευ αγωνίζεσθαι, τη χαρά της συμμετοχής. Αυτό ισχύει από τους γονείς που δε διστάζουν να ενθαρρύρουν τα παιδιά τους να κάνουν χρήση παράνομων ουσιών για να «βελτιώσουν» τις επιδόσεις τους, μέχρι και τους πολιτικούς που κάνουν τα πάντα για μερικές παραπάνω ψήφους.
Ό, τι λοιπόν και αν λέμε προς τα έξω οι πράξεις μας δείχνουν ότι δεν πολυπιστεύουμε στη σπουδαιότητα της συμμετοχής. Αντιθέτως αποζητούμε την εύκολη –και την με οποιοδήποτε τρόπο– επιτυχία, υιοθετώντας όλο και περισσότερο το αμερικάνικο δόγμα που λέει «ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος τίποτα»…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 13.04.2008
Ωστόσο, αν και η κοινή γνώμη δεν είναι –όπως υποστηρίζουν ορισμένοι δημοσιογράφοι– σοκαρισμένη, αλλά μάλλον υποψιασμένη, πρέπει να προβληματιστούμε από τις διαστάσεις του θέματος. Διότι δε βρέθηκαν να έχουν κάνει χρήση παράνομων ουσιών ένας ή δύο αθλητές, αλλά σχεδόν το σύνολο της εθνικής μας ομάδας. Δε μιλάμε δηλαδή για ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά για σκάνδαλο, για μια υπόθεση με διαστάσεις όχι μόνο αθλητικές ή πολιτικές, αλλά και κοινωνικές.
Την προηγούμενη Δευτέρα η εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» αποκάλυψε ότι 17χρονος που συμμετείχε στους μαθητικούς αγώνες βρέθηκε θετικός σε χρήση απαγορευμένων ουσιών. Από μόνο του αυτό το περιστατικό –που δεν είναι και το μοναδικό– δείχνει κάτι: αν ένας μαθητής παίρνει αναβολικά για να κερδίσει μερικά παραπάνω μόρια για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, φαντάζεται κανείς τι γίνεται στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα, εκεί που διακυβεύονται τρισεκατομμύρια ευρώ.
Όμως η είδηση αυτή καταδυκνεί και κάτι ακόμα. Δείχνει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την νοοτροπία που διακατέχει μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Εν αντιθέσει με τις ρητορείες μας περί «αρχαίου πνεύματος» και «ευ αγωνίζεσθαι», φαίνεται ότι έχουμε ξεχάσει τις διδαχές και τις αξίες των προγόνων μας, τις οποίες δήθεν θέλουμε να μεταδώσουμε στον υπόλοιπο κόσμο: την άμιλλα, το ευ αγωνίζεσθαι, τη χαρά της συμμετοχής. Αυτό ισχύει από τους γονείς που δε διστάζουν να ενθαρρύρουν τα παιδιά τους να κάνουν χρήση παράνομων ουσιών για να «βελτιώσουν» τις επιδόσεις τους, μέχρι και τους πολιτικούς που κάνουν τα πάντα για μερικές παραπάνω ψήφους.
Ό, τι λοιπόν και αν λέμε προς τα έξω οι πράξεις μας δείχνουν ότι δεν πολυπιστεύουμε στη σπουδαιότητα της συμμετοχής. Αντιθέτως αποζητούμε την εύκολη –και την με οποιοδήποτε τρόπο– επιτυχία, υιοθετώντας όλο και περισσότερο το αμερικάνικο δόγμα που λέει «ο πρώτος είναι τα πάντα, ο δεύτερος τίποτα»…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 13.04.2008
3 σχόλια:
Βιώσαμε για άλλη μια φορρά την υποκρισία στο μεγαλείο της.Τα άμοιρα τα παιδιά δεν ξέρουν τι τους ποτίζουν...
Αυτό που με θλίβει είναι πως πολλοί ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για τα μετάλλια που δεν θα πάρουμε παρά για την υγεία των αθλητών που κινδύνευε ανα πάσα στιγμή.
Γι' αυτό οι Ολυμπιακοί πρέπει να πάψουν να είναι επαγγελματικά φεστιβάλ χορηγών.
Ε, εχεις αφιέρωση στο μπλογκ μου ..Πού εισαι ;
@samael: Το θέατρο του παραλόγου που παρακολουθούμε σήμερα, φίλε samael, είναι ουσιαστικά απόρροια της επικράτησης -και στον αθλητισμό- της θεωρίας που λέει ότι " ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Τα πάντα θυσιάζονται μπροστά στην -προσωρινή- επιτυχία. Ακόμα και η υγεία.
Βέβαια ο αθλητισμός δε μπορεί -και ίσως και δε θα μας άρεσε- να ξαναγίνει ερασιτεχνικός, ωστόσο πρέπει να αυξηθούν οι μηχανισμοί ελέγχου των αναβολικών.
@ritsmas: Τρέχω Ρίτσα μου γι' αυτό και δεν πρόλαβα να τη δω. Θα προσπαθήσω να μπω σήμερα και να σε διαβάσω.
Δημοσίευση σχολίου