Ο κ. Μπερλουσκόνι και η επόμενη μέρα στην Ιταλία

«Τώρα εγώ θα είμαι ο γηραιότερος –συγγνώμη, ο σοφότερος– στις ευρωπαϊκές συνόδους κορυφής», δήλωσε αυτοσαρκαζόμενος ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι λίγες ώρες μετά τη νίκη του κόμματος του στις Ιταλικές εκλογές. Κι αν κάτι εκτιμούν ιδιαίτερα οι Ιταλοί στον –για τρίτη φορά– πρωθυπουργό τους, αυτό είναι η αμεσότητα και η αίσθηση του χιούμορ που έχει ο 72χρονος ιδιοκτήτης της ποδοσφαιρικής ομάδας της Μίλαν και μεγιστάνας των ΜΜΕ. Ωστόσο, όχι σπάνια, ο κ. Μπερλουσκόνι ξεπερνάει το όρια του «πολιτικώς ορθού». Δύο μόλις μέρες μετά την εκλογή του χαρακτήρισε την ισπανική κυβέρνηση (αποτελείται από εννέα γυναίκες και οκτώ άνδρες) «πολύ ροζ» για τα δεδομένα της Ιταλίας.

Ως άνθρωπος και ως πολιτικός ο Μπερλουσκόνι έχει φανατικούς φίλους αλλά και ορκισμένους εχθρούς. Αν κάτι του αναγνωρίζουν και οι μεν και οι δε, αυτό είναι η ειλικρίνεια του: Ο «Καβαλιέρε» λέει αυτό που πιστεύει, χωρίς να πολυσκεφτεί τις ενδεχόμενες αντιδράσεις. Επίσης αγαπάει την πλαστική χειρουργική –στην προηγούμενη θητεία του είχε «εξαφανιστεί» μερικές εβδομάδες από τα κοινά για να κάνει μεταμόσχευση μαλλιών– και λατρεύει τις γυναίκες.

Πέρα από την προσωπικότητα του νέου (παλαιού) πρωθυπουργού, αυτό που απασχολεί άπαντες στη γείτονα χώρα είναι η επίλυση μιας σειράς ζητημάτων που εκκρεμούν. Η Ιταλία περνάει τα τελευταία χρόνια βαθιά πολιτική κρίση. Οι κυβερνήσεις πέφτουν σαν χάρτινοι πύργοι –εξαίρεση αποτέλεσε η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι την πενταετία 2001 – 2006– εξαιτίας ενός σύνθετου εκλογικού συστήματος (μοιάζει με την απλή αναλογική) που δεν ευνοεί τη δημιουργία σταθερών μονοκοματικών κυβερνήσεων, αλλά τους συνασπισμούς κομμάτων. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι η απερχόμενη κυβέρνηση Πρόντι αποτελείτο από έναν συνασπισμό εννέα(!) κομμάτων, τοποθετημένα από την κομμουνιστική αριστερά μέχρι τη χριστιανοδημοκρατική δεξιά.

Εκτός από την πολιτική κρίση, η οποία απομακρύνεται (προσωρινά;) λόγω της άνετης νίκης της κεντροδεξιάς, η γειτονική χώρα περνάει και μια περίοδο οικονομικής κάμψης. Η ιταλική οικονομία τα τελευταία χρόνια έχει υποχωρήσει σημαντικά έναντι των ανταγωνιστικών χωρών, όπως είναι η Ισπανία. Αν όμως η οικονομία είναι ένα φλέγον ζήτημα, αυτή τη στιγμή ο κ. Μπερλουσκόνι, έχει αρκετούς επιπλέον λόγους να πονοκεφαλιάζει. Ο πρωθυπουργός της Ιταλίας καλείται να βρει άμεσα λύση στο ζήτημα της αποκομιδής των σκουπιδιών στη Νάπολη, μια πόλη που έχει γίνει απέραντη χωματερή, εξαιτίας της απεργίας των οδοκαθαριστών. Ο πάντοτε επικοινωνιακός Σίλβιο, ανακοίνωσε ότι το πρώτο υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του θα γίνει στην πόλη της Νάπολη, απ’ όπου εκείνος θα προεδρεύει τρεις φορές την εβδομάδα, έως ότου λυθεί το ζήτημα. Όμως το θέμα της καθαριότητας στην πόλη της νότιας Ιταλίας δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο Ιταλός πολιτικός. Έχοντας αναγάγει κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας σε μείζον εθνικό ζήτημα τη σωτηρία της προβληματικής αεροπορικής εταιρείας Alitalia, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι καλείται να βρει μια λύση για την επόμενη μέρα. Διότι μπορεί να άρεσε στους συμπατριώτες του η ιδέα «ότι η Alitalia πρέπει να μείνει σε ιταλικά χέρια», ωστόσο οι καλές προθέσεις δεν αρκούν στην πολιτική. Ή μάλλον αρκούν όταν βρίσκεσαι στη αντιπολίτευση ή σε προεκλογική περίοδο.

Όπως και να ‘χει ο πρόεδρος της 62ης (!) μεταπολεμικής ιταλικής κυβέρνησης καλείται να δείξει στην πράξη ότι μπορεί να βοηθήσει την Ιταλία να ξεπεράσει την εσωστρέφεια που την κατατρέχει και να ορθοποδήσει οικονομικά και πολιτικά. Οι Ιταλοί τον ψήφισαν επειδή τους κάνει να αισθάνονται ασφαλείς. Αυτό που περιμένουν από εκείνον είναι να ασχοληθεί λιγότερο με την προάσπιση των επιχειρηματικών του συμφερόντων –όπως συνέβη την περίοδο 2001 – 2006– και περισσότερο με το συμμάζεμα του κράτους. Ως επιχειρηματίας, ο Μπερλουσκόνι, έχει αποδείξει ότι κατέχει τα μυστικά του μάνατζμεντ. Αν βάλει σε πρώτο πλάνο τα συμφέροντα της χώρας του, είναι σχεδόν βέβαιο ότι μπορεί να τα καταφέρει…

Δ. Τζ.