Το διακύβευμα των φοιτητικών εκλογών

Η εικόνα των τελευταίων ημερών στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας θυμίζει κάτι από club. Στον κεντρικό διάδρομο όλων σχεδόν των ΑΕΙ η μουσική παίζει στη διαπασών και οι εκπρόσωποι των κομμάτων μοιράζουν ποτά στους παρευρισκόμενους. Μάλιστα, τα μέλη των παρατάξεων φροντίζουν με κάθε τρόπο να δείχνουν αυτές τις μέρες το ενδιαφέρον τους για τους φοιτητές και να τους «υπενθυμίζουν» τις πολύτιμες υπηρεσίες που τους προσέφεραν κατά τη διάρκεια του εξαμήνου: είτε μέσω τηλεφωνημάτων και γραπτών μηνυμάτων, είτε μέσω εκδηλώσεων σε club ή νυκτερινά κέντρα. Φυσικά η εικόνα αυτή έχει μια λογική εξήγηση. Σωστά μαντέψατε! Την προσεχή Τετάρτη διεξάγονται οι φοιτητικές εκλογές και κομματικοί φορείς κάνουν κυριολεκτικά τα πάντα για να κερδίσουν ψήφους και εντυπώσεις.

Την ώρα που στα κομματικά επιτελεία περισσεύει η αγωνία για την τελική έκβαση της μάχης, οι φοιτητές καλούνται να προβληματιστούν και να αναζητήσουν το διακύβευμα της όλης διαδικασίας. Ποιες σκοπιμότητες κρύβονται πίσω από τη λειτουργία των φοιτητικών παρατάξεων; Και κυρίως για ποιό λόγο πρέπει οι φοιτητές να πάνε να ψηφίσουν;

Στο πρώτο ερώτημα η απάντηση μοιάζει προφανής. Οι φοιτητικές παρατάξεις είναι όργανα των ίδιων των κομματικών οργανισμών, λογοδοτούν κατευθείαν σε αυτά, κι έχουν ως σκοπό την αύξηση της επιρροής των τελευταίων στην κρίσιμη μάζα των νέων ψηφοφόρων. Οι δε κινήσεις τους πρέπει να ειδωθούν υπό αυτό το πρίσμα: Μέσω της φαινομενικής «διευκόλυνσης» του φοιτητή (διανομή συγγραμμάτων, άμεση ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στη σχολή, ειδικές τιμές σε νυκτερινά μαγαζιά κλπ.) προσπαθούν να σφυρηλατήσουν μια σχέση εμπιστοσύνης μαζί του, σχέση η οποία θα μετουσιωθεί σε ψήφο στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές.

Αν όμως τα οφέλη των παρατάξεων από τη διαδικασία των εκλογών είναι προφανή και απολύτως κατανοητά, αναρωτιέται κανείς τι κερδίζει ο μέσος φοιτητής από όλο αυτό το σκηνικό; Ακόμη περισσότερο, για ποιό λόγο θα πρέπει μέσω της ψήφου του να «ισχυροποιήσει» την παρουσία των κομμάτων εντός των πανεπιστημιακών τειχών; Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι φοιτητές φτάνουν στην κάλπη για να «βγάλουν την υποχρέωση». Αισθάνονται υποχρεωμένοι απέναντι στον χ ή τον ψ εκπρόσωπο του τάδε κόμματος, που τους βοήθησε σε ό,τι χρειάστηκαν. Με λίγα λόγια πηγαίνουν με βαριά καρδιά να ψηφίσουν. Δε το κάνουν τόσο για ιδεολογικούς λόγους, όσο για λόγους κοινωνικών σχέσεων.

Το πιο δυσάρεστο, πάντως, είναι ότι αν και βρισκόμαστε τρεις μόλις μέρες προ των εκλογών, παρατηρείται παντελής έλλειψη διαλόγου μεταξύ των φοιτητών. Πολλοί λίγοι ενδιαφέρονται να συζητήσουν για τα πραγματικά προβλήματα του πανεπιστημίου: την αξιολόγηση, την έρευνα, την χρηματοδότηση. Το αυτό ισχύει και για τους εκπροσώπους των φοιτητικών παρατάξεων. Εκλογές δίχως διακύβευμα λοιπόν. Τουλάχιστον για τους φοιτητές…

Δ. Τζ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 06.04.2008