Πριν από λίγες ημέρες, με αφορμή μια έκθεση, βρεθήκαμε στην Γερμανία, στην πόλη της Κολωνίας. Έτσι, μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα του γερμανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου, που θεωρείται απ’ τα καλύτερα στον κόσμο, αφού η τοπική ομάδα θα έδινε εντός έδρας αγώνα με την ομάδα της Σάλκε.
Αν και επρόκειτο για τοπικό ντέρμπυ, από νωρίς το απόγευμα της ημέρας του αγώνα οι φίλαθλοι των δύο ομάδων –προς έκπληξη μας– έκαναν βόλτες στην πόλη και στον σταθμό των τρένων, φορώντας μπλούζες και κασκόλ και τραγουδώντας για την ομάδα τους, χωρίς να συμβεί κανένα παρατράγουδο. Δυσκολευόμαστε να φανταστούμε αντίστοιχη εικόνα στους δρόμους ελληνικής πόλης.
Λίγες ώρες αργότερα, οι φίλαθλοι επιβιβάζονταν στον υπόγειο και εν συνεχεία στο τραμ με κατεύθυνση το γήπεδο. Σε αντίστοιχο αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος, π.χ. στο Ολυμπιακό Στάδιο, οι οπαδοί της μιας ομάδας θα χρησιμοποιούσαν τον ηλεκτρικό, ενώ της άλλης θα προσέρχονταν στο στάδιο με λεωφορεία, έτσι ώστε να αποφευχθούν τα επεισόδια. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν όλοι μαζί, στο ίδιο βαγόνι και τους ένωναν πολλά, σίγουρα περισσότερα απ’ όσα τους χώριζαν: η αγάπη τους όχι μόνο για την ομάδα τους, αλλά και για το άθλημα, η αίσθηση ότι συμμετέχουν σε μια γιορτή και το –απαραίτητο– μπουκάλι μπύρας ανά χείρας.
Η ίδια εικόνα και στο γήπεδο. Ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν εκεί από νωρίς για λουκάνικα, μπύρες και… ποδοσφαιρικές συζητήσεις στα μαγαζιά πέριξ του «Rhein Energie Stadion». Ο αγώνας ξεκίνησε αφότου ένα ροκ συγκρότημα είχε σήκωσε όλο το στάδιο στο πόδι. Οι οπαδοί των δύο ομάδων ανακατεμένοι στις κερκίδες φώναζαν για την ομάδα τους, τραγουδούσαν, χωρίς να εκτοξεύουν μπουκάλια, δίχως να μουρμουρίζουν συνεχώς για τα σφυρίγματα του διαιτητή. Και όταν το παιχνίδι τελείωσε, έφυγαν όλοι ήσυχα και πολιτισμένα. Με λίγα λόγια είχαν μια συμπεριφορά που απέχει έτη φωτός από αυτή που χαρακτηρίζει το μέσο έλληνα οπαδό. Ο τελευταίος αντιμετωπίζει το παιχνίδι ως τον νυν υπέρ πάντων αγών όπου η ομάδα του ΠΡΕΠΕΙ ό,τι κι αν γίνει να κερδίσει. Ο γερμανός φίλαθλος αισθάνεται ότι είναι ένας εκλεκτός καλεσμένος σε μια ποδοσφαιρική γιορτή και δεν περνάει καν από το μυαλό του η σκέψη να την χαλάσει.
Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ το οποίο ξεπεράσαμε με την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Ανοίγοντας την τηλεόραση αντικρίσαμε ένα οικείο θέαμα: το ντέρμπυ της Θεσσαλονίκης είχε διακοπεί για μερικά λεπτά επειδή οπαδοί των γηπεδούχων πέταγαν ό,τι βρισκόταν εύκαιρο στους ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας.
Όσοι από εσάς βρεθείτε κάποια στιγμή στην Γερμανία μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Θα πάρετε μερικά δωρεάν μαθήματα ποδοσφαιρικού savoir vivre από έναν λαό που λατρεύει το άθλημα, ακριβώς γιατί το βλέπει ως γιορτή και όχι ως πόλεμο...
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 15.10.2008
Αν και επρόκειτο για τοπικό ντέρμπυ, από νωρίς το απόγευμα της ημέρας του αγώνα οι φίλαθλοι των δύο ομάδων –προς έκπληξη μας– έκαναν βόλτες στην πόλη και στον σταθμό των τρένων, φορώντας μπλούζες και κασκόλ και τραγουδώντας για την ομάδα τους, χωρίς να συμβεί κανένα παρατράγουδο. Δυσκολευόμαστε να φανταστούμε αντίστοιχη εικόνα στους δρόμους ελληνικής πόλης.
Λίγες ώρες αργότερα, οι φίλαθλοι επιβιβάζονταν στον υπόγειο και εν συνεχεία στο τραμ με κατεύθυνση το γήπεδο. Σε αντίστοιχο αγώνα του ελληνικού πρωταθλήματος, π.χ. στο Ολυμπιακό Στάδιο, οι οπαδοί της μιας ομάδας θα χρησιμοποιούσαν τον ηλεκτρικό, ενώ της άλλης θα προσέρχονταν στο στάδιο με λεωφορεία, έτσι ώστε να αποφευχθούν τα επεισόδια. Στην προκειμένη περίπτωση ήταν όλοι μαζί, στο ίδιο βαγόνι και τους ένωναν πολλά, σίγουρα περισσότερα απ’ όσα τους χώριζαν: η αγάπη τους όχι μόνο για την ομάδα τους, αλλά και για το άθλημα, η αίσθηση ότι συμμετέχουν σε μια γιορτή και το –απαραίτητο– μπουκάλι μπύρας ανά χείρας.
Η ίδια εικόνα και στο γήπεδο. Ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν εκεί από νωρίς για λουκάνικα, μπύρες και… ποδοσφαιρικές συζητήσεις στα μαγαζιά πέριξ του «Rhein Energie Stadion». Ο αγώνας ξεκίνησε αφότου ένα ροκ συγκρότημα είχε σήκωσε όλο το στάδιο στο πόδι. Οι οπαδοί των δύο ομάδων ανακατεμένοι στις κερκίδες φώναζαν για την ομάδα τους, τραγουδούσαν, χωρίς να εκτοξεύουν μπουκάλια, δίχως να μουρμουρίζουν συνεχώς για τα σφυρίγματα του διαιτητή. Και όταν το παιχνίδι τελείωσε, έφυγαν όλοι ήσυχα και πολιτισμένα. Με λίγα λόγια είχαν μια συμπεριφορά που απέχει έτη φωτός από αυτή που χαρακτηρίζει το μέσο έλληνα οπαδό. Ο τελευταίος αντιμετωπίζει το παιχνίδι ως τον νυν υπέρ πάντων αγών όπου η ομάδα του ΠΡΕΠΕΙ ό,τι κι αν γίνει να κερδίσει. Ο γερμανός φίλαθλος αισθάνεται ότι είναι ένας εκλεκτός καλεσμένος σε μια ποδοσφαιρική γιορτή και δεν περνάει καν από το μυαλό του η σκέψη να την χαλάσει.
Ήταν ένα πολιτισμικό σοκ το οποίο ξεπεράσαμε με την επιστροφή μας στην Ελλάδα. Ανοίγοντας την τηλεόραση αντικρίσαμε ένα οικείο θέαμα: το ντέρμπυ της Θεσσαλονίκης είχε διακοπεί για μερικά λεπτά επειδή οπαδοί των γηπεδούχων πέταγαν ό,τι βρισκόταν εύκαιρο στους ποδοσφαιριστές της αντίπαλης ομάδας.
Όσοι από εσάς βρεθείτε κάποια στιγμή στην Γερμανία μη χάσετε την ευκαιρία να παρακολουθήσετε έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Θα πάρετε μερικά δωρεάν μαθήματα ποδοσφαιρικού savoir vivre από έναν λαό που λατρεύει το άθλημα, ακριβώς γιατί το βλέπει ως γιορτή και όχι ως πόλεμο...
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 15.10.2008
3 σχόλια:
Καλημέρα Δ.Τζ,
Εχω παρακολουθήσει αγώνα στη Γερμανία και είναι όπως τα περιέγραψες στις περισσότερες περιπτώσεις.
Στην Αγγλία τα πράγματα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακά. Να βλέπεις ολόκληρες οικογένειες με μωρά στο καρότσι και μαμάδες να βλέπουν το ματς από τις κερκίδες των φιλοξενουμένων.
Έχω την εντύπωση πως απ' την στιγμή που η κοινωνία μας πάσχει εκτός γηπέδου (σε οργάνωση, παιδεία κτλ) δεν θα μπορούσε να ισχύει κάτι διαφορετικό στο γήπεδο.
Το γήπεδο είναι μικρογραφία της νοοτροπίας της κοινωνίας μας.
Στην Αγγλία βέβαια τα σπάνε εκτός γηπέδων και όταν πηγαίνουν σε άλλες χώρες.
Καλό βράδυ φίλε Δ.Τζ.
ΥΓ.Τουλάχιστον να βλέπαμε και λίγη μπάλα εδώ...
@ndn: Στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης οι φίλαθλοι αντιλαμβάνονται τους ποδοσφαιρικούς αγώνες ως μια γιορτή. Στη γιορτή αυτή όλοι είναι καλεσμένοι: μητέρες, παιδάκια, άτομα με κινητικά προβλήματα, ηλικιωμένοι κοκ. Δυστυχώς στη δική μας περίπτωση θέση στα γήπεδα έχουν μόνο οι χούλιγκανς, και οι αθεράπευτα ερωτευμένοι με το άθλημα που –τι να κάνουμε;– ανεχόμαστε αυτή την νοσηρή κατάσταση. Μέχρι πότε όμως;
@samael: Θα συμφωνήσω φίλε samael. Το γήπεδο είναι ο καθρέφτης της ίδιας της κοινωνίας. Βέβαια εκεί, μέσα στην ανωνυμία του πλήθους (και έχοντας υπόψη την ψυχοσύνθεση των μαζών) "επιτρέπονται" συμπεριφορές που σε άλλα περιβάλλοντα θα θεωρούνταν το λιγότερο προσβλητικές για τους δέκτες των.
Δημοσίευση σχολίου