Μας χωρίζουν μόλις πέντε εβδομάδες πριν από τη διεξαγωγή των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια –δίχως άλλο– πολυαναμενόμενη αναμέτρηση, με ξεκάθαρο, μέχρι πριν από μερικές εβδομάδες φαβορί, που πλέον έχει γίνει «ντέρμπυ».
Ομπάμα ή Μακέιν; Το ερώτημα αυτό απασχολεί όχι μόνο τους Αμερικανούς πολίτες, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους εκτός των αμερικανικών τειχών. Κι αυτό γιατί οι πολιτικές της μοναδικής υπερδύναμης έχουν αντίκτυπο σε ολόκληρο τον κοσμο. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: αν είχε τη δυνατότητα να ψηφίσει ο υπόλοιπος κόσμος –σύμφωνα με σφυγμομετρήσεις σε δεκάδες χώρες– ο Ομπάμα θα εκλεγόταν με πολύ μεγάλη διαφορά από τον ρεπουμπλικανό αντίπαλό του.
Ωστόσο, η εκλογή του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είναι καθαρά εσωτερική υπόθεση. Οι πολίτες της χώρας θα είναι αυτοί που θα εκλέξουν τον διάδοχο του Τζορτζ Μπους, και σε πολλά ζητήματα –δυστυχώς ή ευτυχώς– έχουν πολύ διαφορετική προσέγγιση από τον μέσο Ευρωπαίο. Το παρήγορο είναι ότι σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ –όποιος και αν είναι– δε θα θυμίζει σε τίποτα τον προηγούμενο.
Οι Δημοκρατικοί θέλησαν –για ευνόητους λόγους– να παρουσιάσουν τον κ. Μακέιν ως συνεχιστή της πολιτικής Μπους. Σκέφτηκαν ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έφθειραν περισσότερο τον γερουσιαστή από την Αριζόνα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο κ. Μακέιν απέχει παρασάγγας από το πρότυπο του νεοσυντηριτικού ρεπουμπλικανού. Έχει έρθει πάρα πολλές φορές σε ρήξη με το «κατεστημένο της Ουάσιγκτον» και έχει καταψηφίσει αρκετά νομοσχέδια της κυβέρνησης Μπους. Δεν μιλάει συνέχεια για τις φοροαπαλλαγές, που αποτελούν θέμα ταμπου για το ρεπουμπλιανικό κόμμα. Αν και χαρακτηρίζεται «φιλοπόλεμος», ωστόσο αντιτίθεται στα ακραία βασανιστήρια και στις φυλακές – κολαστήρια (Γκουαντάναμο), καθότι ο ίδιος είχε μια παρόμοια τραγική εμπειρία στα χέρια των Βιετκόνγκ. Για αυτό το λόγο επέλεξε τη Σάρα Πέιλιν για αντιπρόεδρο του. Επειδή ακριβώς εκείνος δεν είναι αρκούντως συντηρητικός για να πείσει τη βάση του κόμματός του.
Την δική του βασική αδυναμία επιδιώκει να καλύψει και ο Μπάρακ Ομπάμα, επιλέγοντας ως υποψήφιο αντιπρόεδρο τον 65χρονο γερουσιαστή Τζον Μπάιντεν. Ο Μπάιντεν θεωρείται αυθεντία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής (η αχίλλειος πτέρνα του Ομπάμα), μιας και έχει διατελέσει πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της αμερικάνικης Γερουσίας. Όσο για τον μαύρο γερουσιαστή του Ιλινόις όλα είναι λίγο πολύ γνωστά. Το δυνατό του σημείο είναι η πολυπολιτισμική του ταυτότητα: Γιος μιας Αμερικανίδας και ενός Κενυάτη, μεγαλωμένος στην Τζακάρτα και τη Χονολουλού, ο Ομπάμα αποτελεί ίσως μια ζωντανή απόδειξη πραγμάτωσης του «αμερικάνικου ονείρου». Αν προσθέσετε στα παραπάνω το φιλελεύθερο, αντιπολεμικό του προφίλ και τις προοδευτικές ιδέες του, παίρνετε τον –κατά πολλούς– ιδανικό υποψήφιο.
Όπως όλα δείχνουν, στην επαύριο των αμερικανικών εκλογών ο πρόεδρος Μπους και όσα αυτός πρεσβεύει θα αποτελούν παρελθόν. Η μονομέρεια δεν θα είναι πια στρατηγική επιλογή για την Ουάσιγκτον. Είτε εκλεγεί ο –ξένος μέσα στο ίδιο του το κόμμα– Τζον Μακείν, είτε ο εκφραστής της αλλαγής (και πληρέστερος υποψήφιος αν θέλετε την άποψη μας) Μπαράκ Ομπάμα, το πρωί της 5ης Νοεμβρίου θα μιλάμε για μια άλλη, εντελώς διαφορετική Αμερική…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 28.09.2008
Ομπάμα ή Μακέιν; Το ερώτημα αυτό απασχολεί όχι μόνο τους Αμερικανούς πολίτες, αλλά και εκατομμύρια ανθρώπους εκτός των αμερικανικών τειχών. Κι αυτό γιατί οι πολιτικές της μοναδικής υπερδύναμης έχουν αντίκτυπο σε ολόκληρο τον κοσμο. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: αν είχε τη δυνατότητα να ψηφίσει ο υπόλοιπος κόσμος –σύμφωνα με σφυγμομετρήσεις σε δεκάδες χώρες– ο Ομπάμα θα εκλεγόταν με πολύ μεγάλη διαφορά από τον ρεπουμπλικανό αντίπαλό του.
Ωστόσο, η εκλογή του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών είναι καθαρά εσωτερική υπόθεση. Οι πολίτες της χώρας θα είναι αυτοί που θα εκλέξουν τον διάδοχο του Τζορτζ Μπους, και σε πολλά ζητήματα –δυστυχώς ή ευτυχώς– έχουν πολύ διαφορετική προσέγγιση από τον μέσο Ευρωπαίο. Το παρήγορο είναι ότι σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ –όποιος και αν είναι– δε θα θυμίζει σε τίποτα τον προηγούμενο.
Οι Δημοκρατικοί θέλησαν –για ευνόητους λόγους– να παρουσιάσουν τον κ. Μακέιν ως συνεχιστή της πολιτικής Μπους. Σκέφτηκαν ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα έφθειραν περισσότερο τον γερουσιαστή από την Αριζόνα. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο κ. Μακέιν απέχει παρασάγγας από το πρότυπο του νεοσυντηριτικού ρεπουμπλικανού. Έχει έρθει πάρα πολλές φορές σε ρήξη με το «κατεστημένο της Ουάσιγκτον» και έχει καταψηφίσει αρκετά νομοσχέδια της κυβέρνησης Μπους. Δεν μιλάει συνέχεια για τις φοροαπαλλαγές, που αποτελούν θέμα ταμπου για το ρεπουμπλιανικό κόμμα. Αν και χαρακτηρίζεται «φιλοπόλεμος», ωστόσο αντιτίθεται στα ακραία βασανιστήρια και στις φυλακές – κολαστήρια (Γκουαντάναμο), καθότι ο ίδιος είχε μια παρόμοια τραγική εμπειρία στα χέρια των Βιετκόνγκ. Για αυτό το λόγο επέλεξε τη Σάρα Πέιλιν για αντιπρόεδρο του. Επειδή ακριβώς εκείνος δεν είναι αρκούντως συντηρητικός για να πείσει τη βάση του κόμματός του.
Την δική του βασική αδυναμία επιδιώκει να καλύψει και ο Μπάρακ Ομπάμα, επιλέγοντας ως υποψήφιο αντιπρόεδρο τον 65χρονο γερουσιαστή Τζον Μπάιντεν. Ο Μπάιντεν θεωρείται αυθεντία σε θέματα εξωτερικής πολιτικής (η αχίλλειος πτέρνα του Ομπάμα), μιας και έχει διατελέσει πρόεδρος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων της αμερικάνικης Γερουσίας. Όσο για τον μαύρο γερουσιαστή του Ιλινόις όλα είναι λίγο πολύ γνωστά. Το δυνατό του σημείο είναι η πολυπολιτισμική του ταυτότητα: Γιος μιας Αμερικανίδας και ενός Κενυάτη, μεγαλωμένος στην Τζακάρτα και τη Χονολουλού, ο Ομπάμα αποτελεί ίσως μια ζωντανή απόδειξη πραγμάτωσης του «αμερικάνικου ονείρου». Αν προσθέσετε στα παραπάνω το φιλελεύθερο, αντιπολεμικό του προφίλ και τις προοδευτικές ιδέες του, παίρνετε τον –κατά πολλούς– ιδανικό υποψήφιο.
Όπως όλα δείχνουν, στην επαύριο των αμερικανικών εκλογών ο πρόεδρος Μπους και όσα αυτός πρεσβεύει θα αποτελούν παρελθόν. Η μονομέρεια δεν θα είναι πια στρατηγική επιλογή για την Ουάσιγκτον. Είτε εκλεγεί ο –ξένος μέσα στο ίδιο του το κόμμα– Τζον Μακείν, είτε ο εκφραστής της αλλαγής (και πληρέστερος υποψήφιος αν θέλετε την άποψη μας) Μπαράκ Ομπάμα, το πρωί της 5ης Νοεμβρίου θα μιλάμε για μια άλλη, εντελώς διαφορετική Αμερική…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 28.09.2008
8 σχόλια:
Τα σχόλιά μου στο μπλογκ σου τείνουν να ξεκινάν με το ίδιο μοτίβο: Συμφωνώ απολύτως μαζί σου. Η Αμερική φαίνεται ότι δεν θα είναι ίδια μετά την αποχώρηση του Μπους, ακόμα κι αν εκλεγούν πάλι οι Ρεπουμπλικάνοι. Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί είναι το κατά πόσον θα αλλάξει η Αμερικάνικη πολιτική έναντι της Ελλάδας. Αυτό δεν μπορούμε ακόμα να το διευκρινίσουμε. Μόνο να ελπίζουμε μπορούμε ότι δεν θα είναι τόσο ξεδιάντροπα παρεμβατική (και μη-φιλική από ένα σημείο και μετά) όπως η σημερινή.
Για να δούμε, θα είναι όντως διαφορετικά τα πράγματα; Και αν ναι, προς το καλύτερο ή μήπως δούμε καμιά Πέιλιν στο τιμόνι και πάρουμε την κατιούσα;;;
Πιστεύω πως όποιος από τους δύο και αν εκλεγεί δεν θα δούμε θεαματικές αλλαγές στην πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στη χώρα μας τουλάχιστον. Επίσης δεν πιστεύω πως στην ουσία θα φτιάξουν και πολύ τα πράγματα παγκοσμίως. Πάντως μπορεί ο ΜακΚέιν να μην έχει ως χαρακτήρας πολλά κοινά με τον Μπους, αλλά αυτοί που ασκούν την κυβερνητική πολιτική δεν θα αλλάξουν αν εκλεγεί ο υπερήλικας γερουσιαστής.
Αν έχω μία μικρή ελπίδα να καλυτερέψουν τα πραγματα είναι αν βγει ο Ομπάμα.
Καλό βράδυ Δ.Τζ.
@fvasileiou: Σε σχέση με τα θέματα ελληνικού ενδιαφέροντος: Έχω διαβάσει ότι ο κ. Μπάιντεν έχει στηρίξει κατ' επανάληψη τις ελληνικές θέσεις στο θέμα της ονομασίας της ΠΓΔΜ, στην υπόθεση του Πατριαρχείου, αλλά και το Κυπριακό. Από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων δεν υπάρχουν τόσο θετικές ενδείξεις. Βέβαια ο χρόνος θα δείξει, πάντως φαίνεται ότι θα ήταν καλύτερο για τη χώρα μας να εκλεγεί ο Ομπάμα...
@σοφία: Όντως, η Πέιλιν είναι ένας πολύ καλός λόγος που κάποιος κεντρώος απεύχεται να εκλεγούν οι Ρεπουμπλικανοί. Έχεις δίκιο: δε θα ήθελα με τίποτα να δω μια άπειρη, πολεμοχαρή (αν τουλάχιστον κρίνουμε από τις δηλώσεις της) πολιτικό στο τιμόνι της υπερδύναμης.
@ndn: Νομίζω ότι ο Ομπάμα εμπνέει πιο πολύ, τουλάχιστον εμάς τους Ευρωπαίους για πολλούς λόγους. Για τη χώρα μας, όπως ανέφερα και παραπάνω, νομίζω ότι θα ήταν καλύτερο να βγει το δίδυμο Ομπάμα – Μπάιντεν.
Ισως θα ηταν μια καλή ευκαιρία για την αμερική ν αλλαξει ρότα. Η οκταετια της κάθησε βαριά στο στομάχι ή έτσι νομίζουμε εμείς. Η αλήθεια, φιλε μου, ειχε παντα το μειονέκτημα της υποκειμενικότητας, όπως όλα τα πράγματα στη ζωή. Ομως, μια προσπάθεια, μια ευκαιρία προς το νεο αυτό ανθρωπο, τον Ομπάμα δεν ειναι κακή ιδέα, παρ ότι ευκολα θα εμπλακεί στα γρανάζια των υπογείων του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπαρμεντ
@ritsmas: Πολλοί φοβούνται ότι η τριβή του Ομπάμα με το κατεστημένο της Ουάσινγκτον θα τον αποδυναμώσει και θα τον απομακρύνει από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του. Κάτι τέτοιο φαντάζει αρκετά πιθανό. Ωστόσο, συμφωνώ ότι καλό θα ήταν να του δοθεί η ευκαιρία να κυβερνήσει. Τι είχαμε, τι χάσαμε δε λένε σ’ αυτές τις περιπτώσεις;
Μακάρι ο Ομπάμα να είναι αυτό που ελπίζουν πολλοί άνθρωποι. Φοβάμαι μην εξελιχθεί σε έναν ηγέτη-ρήτορα.
Κι αυτή η σύγκριση με JFK με "τρομάζει".
Τουλάχιστον χειρότερος του Μπους δεν θα είναι...
Την καλησπέρα μου.
@samael: Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Συμφωνώ: καλό και χρήσιμο το ρητορικό ταλέντο, αλλά δεν αρκεί όταν είσαι πρόεδρος της υπερδύναμης. Τα υπόλοιπα θα φανούν στην πορεία.
Δημοσίευση σχολίου