Οι διαδηλώσεις

Με αφορμή τη διαδήλωση της περασμένης Τετάρτης ενάντια στις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση στο ασφαλιστικό, σκέφτομαι για μια ακόμα φορά το ζήτημα των συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας. Πιο συγκεκριμένα, αναρωτιέμαι συχνά αν ο τρόπος με τον οποίο διοργανώνονται οι διαδηλώσεις είναι ο σωστός και κατά πόσον βοηθάει τη διεκδίκηση των (όποιων) αιτημάτων έχουν οι συμμετέχοντες σε αυτές.

Στη χώρα μας, όπως και σε πολλές χώρες του δυτικού κόσμου, οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας οργανώνονται κατά βάση από τα συνδικάτα, τα οποία είναι σχεδόν πάντα υπό τον έλεγχο της (μείζονος ή ελάσσονος) αντιπολίτευσης. Άρα εξ αρχής οι πορείες έχουν έναν κομματικό μανδύα και μια μικροκομματική στόχευση. Τη φθορά της κυβέρνησης. Τα όποια αιτήματα διεκδικούνται κυρίως «επειδή το λέει το κόμμα» και σε δεύτερο επίπεδο επειδή θεωρούνται «δίκαια». Απόδειξη αυτού, οι 65χρονοι(!) που έπιασαν οι κάμερες να διαδηλώνουν πέρυσι το χειμώνα ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της Μαριέττας Γιαννάκου.

Πολλοί θα πουν ότι την (όποια) αντίδραση εναντίων των ρυθμίσεων που προωθούν οι κυβερνήσεις πρέπει κάποιος να την οργανώσει και να τη συντονίσει κεντρικά. Αυτό είναι εν μέρει σωστό. Ωστόσο, όταν η διαχείριση των συγκεντρώσεων γίνεται με προφανή μικροκομματική στόχευση πραγματικά αναρωτιέμαι τι υπηρεσίες προσφέρουν τα συνδικάτα στους απλούς, ανένταχτους κομματικά εργαζόμενους.

Επίσης, ακούγεται συχνά ότι οι πορείες χωρίς κεντρική κομματική ή συνδικαλιστική καθοδήγηση είναι καταδικασμένες να αποτύχουν. Αυτό το επιχείρημα καταρρίπτεται αν αναλογιστούμε τη μεγάλη τόσο σε όγκο όσο και σε παλμό και χωρίς κομματικές «πλάτες» συγκέντρωση για τα δάση μερικούς μήνες πριν. Αποδείχθηκε σ’ αυτή τη συγκέντρωση ότι αν θέλουμε κάτι, μπορούμε να το διεκδικήσουμε χωρίς να μας επιβάλλουν άλλοι τη συνθηματολογία και χωρίς να είμαστε αναγκασμένοι να κουνάμε «μπλε», «πράσινα» ή «κόκκινα» σημαιάκια…

Δ. Τζ.