Μέσα στην αναμπουμπούλα του περασμένου Δεκεμβρίου ενδεχομένως υπήρξαν και κάποια θετικά στοιχεία: στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι μαθητές που κατέβηκαν στους δρόμους, αν και δεν είχαν συγκεκριμένα αιτήματα, πάντως ούτε έσπαγαν, ούτε έκαιγαν. Διαμαρτύρονταν πολιτισμένα. Δυστυχώς, όμως, στους δρόμους της Αθήνας εκείνο το διάστημα οι «μπαχαλάκηδες» βρήκαν την αφορμή που επιζητούσαν, την «νομιμοποιητική» βάση για να εξωτερικεύσουν την «οργή» τους προκαλώντας χάος και αναρχία.
Στα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου πρέπει να αναζητηθούν και οι ρίζες των «Συμμοριών Συνείδησης» καθώς και των «Εξτρεμιστών Περάματος», των δύο οργανώσεων που ανέλαβαν την ευθύνη (και) για την πυρπόληση συρμών του ηλεκτρικού, την περασμένη Τρίτη στον σταθμό της Κηφισιάς. Με μια ανακοίνωση περίπου 800(!) λέξεων οι δύο οργανώσεις μας νουθετούν ηθικολογώντας ακατάπαυστα και κοκορευόμενες ότι αποτελούν απειλή για ολόκληρη την κοινωνία! «Όλα αυτά τα ωραία μας κάνουν να ζούμε» λένε αναφερόμενοι στις «δράσεις» τους πριν (μας) απειλήσουν ευθέως ότι «η ασφάλεια στις μεταφορές πλέον θα είναι αμφίβολη». Φυσικά δεν αρμενίζουν στραβά, αλλά ο γιαλός είναι στραβός: «Δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να σαμποτάρουμε την διαδρομή όσων συμφιλιώνονται με την αποστειρωμένη μετακίνηση από και προς τις δουλειές τους, από και προς τα σπίτια τους, από και προς την διασκέδασή τους» σημειώνουν.
Δε θα υπήρχε λόγος να ανησυχούμε, αν επρόκειτο για πέντε – δέκα τρελούς. Όμως, τον τελευταίο καιρό οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε δημόσια κτίρια, αστυνομικά τμήματα (εσχάτως και σε μέσα μεταφοράς, ακόμα και σε βιβλιοπωλείο την περασμένη Πέμπτη!) αυξάνονται και πληθύνονται. Επιθέσεις δίχως λογική, από ανθρώπους που έχουν μπολιαστεί με μίσος για την «άδικη κοινωνία», την «βία της εξουσίας» και άλλα συναφή. Με άλλα λόγια αυτό που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα είναι μια γενικευμένη ανομία, η οποία θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων του. Διότι η ανώνυμη επιστολή στην χ εφημερίδα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί στα σοβαρά ανάληψη ευθύνης.
«Η ασέβεια προωθεί την ελευθερία» έγραψε κάποτε ο Μαρκ Τουέϊν, αλλά αν ζούσε σήμερα είναι βέβαιο ότι θα καταδίκαζε τα συγκεκριμένα περιστατικά. Η «ασέβεια» του Τουέϊν βρίσκεται μετά βεβαιότητος εγγύτερα στην πολιτική ανυπακοή του Τζον Ρολς παρά στη φθορά δημόσιας περιουσίας μετά αποκριάτικων μασκών. Πράγματι, ο μεγάλος φιλόσοφος του Δικαίου σημείωνε ότι όταν κάποιοι πολίτες νιώθουν ότι ο νόμος προσβάλλει τα δικαιώματά τους, οφείλουν να τον παραβούν. Μόνο που αυτό πρέπει να γίνει υπό τρεις προϋποθέσεις: «1ον η παραβίαση του νόμου να μην εμπεριέχει βία, 2ον να γίνεται δημόσια (δηλαδή και χωρίς κουκούλες), 3ον οι παραβάτες να πληρώνουν το τίμημα της παράβασης. Το τελευταίο είναι κρίσιμο. Πρώτον, πιστοποιεί ότι οι παραβάτες δεν εξυπηρετούν ίδιον όφελος παραβαίνοντας το νόμο και δεύτερον μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα της πολιτικής ανυπακοής. Είτε επικοινωνιακά είτε διά της νομολογίας που εκδίδει κάποιο δικαστήριο» (Πάσχος Μανδραβέλης, «Η Καθημερινή» 21.12.2008). Εν προκειμένω η παράβαση του νόμου 1ον είναι βίαιη, αφού ασκήθηκε ψυχολογική και σωματική βία σε υπαλλήλους των ΗΣΑΠ, 2ον έγινε με κουκούλες (έστω αποκριάτικες μάσκες, για να είμαστε και στο κλίμα των ημερών) και 3ον οι παραβάτες δεν είχαν καμιά διάθεση να «πληρώσουν το τίμημα της παράβασης». Άρα δεν πρόκειται για πολιτική ανυπακοή, αλλά για εγκληματική βία.
Το πιθανότερο είναι ότι αυτού του είδους η βία θα έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και μικρό έως μηδαμινό αντίκτυπο στη ζωή μας: δε θα σταματήσουμε να μετακινούμαστε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα συνεχίζουμε να ψωνίζουμε από βιβλιοπωλεία και θα πηγαίνουμε στα αστυνομικά τμήματα για να διεκπεραιώσουμε υποθέσεις μας. Ωστόσο, η λογική που κρύβεται πίσω από πράξεις σαν και αυτές είναι δυνάμει επικίνδυνη, όσο βρίσκει ανθρώπους που επιδιώκουν (κατά δήλωση τους) με «θράσος, τρέλα και μίσος» την πραγμάτωση «λυσσασμένου αντάρτικου πόλης». Είναι δε βέβαιο ότι η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στην οποία γίνεται αναφορά στην ανακοίνωση των δύο οργανώσεων, δε θα την ενέκρινε: είναι η βία που ασκήθηκε στην ίδια, από την ανάποδη, με την ίδια αφετηρία: τον παραλογισμό.
Δ. Τζ.
Στα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου πρέπει να αναζητηθούν και οι ρίζες των «Συμμοριών Συνείδησης» καθώς και των «Εξτρεμιστών Περάματος», των δύο οργανώσεων που ανέλαβαν την ευθύνη (και) για την πυρπόληση συρμών του ηλεκτρικού, την περασμένη Τρίτη στον σταθμό της Κηφισιάς. Με μια ανακοίνωση περίπου 800(!) λέξεων οι δύο οργανώσεις μας νουθετούν ηθικολογώντας ακατάπαυστα και κοκορευόμενες ότι αποτελούν απειλή για ολόκληρη την κοινωνία! «Όλα αυτά τα ωραία μας κάνουν να ζούμε» λένε αναφερόμενοι στις «δράσεις» τους πριν (μας) απειλήσουν ευθέως ότι «η ασφάλεια στις μεταφορές πλέον θα είναι αμφίβολη». Φυσικά δεν αρμενίζουν στραβά, αλλά ο γιαλός είναι στραβός: «Δεν είχαμε κανέναν ενδοιασμό να σαμποτάρουμε την διαδρομή όσων συμφιλιώνονται με την αποστειρωμένη μετακίνηση από και προς τις δουλειές τους, από και προς τα σπίτια τους, από και προς την διασκέδασή τους» σημειώνουν.
Δε θα υπήρχε λόγος να ανησυχούμε, αν επρόκειτο για πέντε – δέκα τρελούς. Όμως, τον τελευταίο καιρό οι τρομοκρατικές επιθέσεις σε δημόσια κτίρια, αστυνομικά τμήματα (εσχάτως και σε μέσα μεταφοράς, ακόμα και σε βιβλιοπωλείο την περασμένη Πέμπτη!) αυξάνονται και πληθύνονται. Επιθέσεις δίχως λογική, από ανθρώπους που έχουν μπολιαστεί με μίσος για την «άδικη κοινωνία», την «βία της εξουσίας» και άλλα συναφή. Με άλλα λόγια αυτό που παρατηρείται το τελευταίο διάστημα είναι μια γενικευμένη ανομία, η οποία θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια ασφάλεια, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει τις ευθύνες των πράξεων του. Διότι η ανώνυμη επιστολή στην χ εφημερίδα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί στα σοβαρά ανάληψη ευθύνης.
«Η ασέβεια προωθεί την ελευθερία» έγραψε κάποτε ο Μαρκ Τουέϊν, αλλά αν ζούσε σήμερα είναι βέβαιο ότι θα καταδίκαζε τα συγκεκριμένα περιστατικά. Η «ασέβεια» του Τουέϊν βρίσκεται μετά βεβαιότητος εγγύτερα στην πολιτική ανυπακοή του Τζον Ρολς παρά στη φθορά δημόσιας περιουσίας μετά αποκριάτικων μασκών. Πράγματι, ο μεγάλος φιλόσοφος του Δικαίου σημείωνε ότι όταν κάποιοι πολίτες νιώθουν ότι ο νόμος προσβάλλει τα δικαιώματά τους, οφείλουν να τον παραβούν. Μόνο που αυτό πρέπει να γίνει υπό τρεις προϋποθέσεις: «1ον η παραβίαση του νόμου να μην εμπεριέχει βία, 2ον να γίνεται δημόσια (δηλαδή και χωρίς κουκούλες), 3ον οι παραβάτες να πληρώνουν το τίμημα της παράβασης. Το τελευταίο είναι κρίσιμο. Πρώτον, πιστοποιεί ότι οι παραβάτες δεν εξυπηρετούν ίδιον όφελος παραβαίνοντας το νόμο και δεύτερον μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα της πολιτικής ανυπακοής. Είτε επικοινωνιακά είτε διά της νομολογίας που εκδίδει κάποιο δικαστήριο» (Πάσχος Μανδραβέλης, «Η Καθημερινή» 21.12.2008). Εν προκειμένω η παράβαση του νόμου 1ον είναι βίαιη, αφού ασκήθηκε ψυχολογική και σωματική βία σε υπαλλήλους των ΗΣΑΠ, 2ον έγινε με κουκούλες (έστω αποκριάτικες μάσκες, για να είμαστε και στο κλίμα των ημερών) και 3ον οι παραβάτες δεν είχαν καμιά διάθεση να «πληρώσουν το τίμημα της παράβασης». Άρα δεν πρόκειται για πολιτική ανυπακοή, αλλά για εγκληματική βία.
Το πιθανότερο είναι ότι αυτού του είδους η βία θα έχει βραχυπρόθεσμα αποτελέσματα και μικρό έως μηδαμινό αντίκτυπο στη ζωή μας: δε θα σταματήσουμε να μετακινούμαστε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, θα συνεχίζουμε να ψωνίζουμε από βιβλιοπωλεία και θα πηγαίνουμε στα αστυνομικά τμήματα για να διεκπεραιώσουμε υποθέσεις μας. Ωστόσο, η λογική που κρύβεται πίσω από πράξεις σαν και αυτές είναι δυνάμει επικίνδυνη, όσο βρίσκει ανθρώπους που επιδιώκουν (κατά δήλωση τους) με «θράσος, τρέλα και μίσος» την πραγμάτωση «λυσσασμένου αντάρτικου πόλης». Είναι δε βέβαιο ότι η Κωνσταντίνα Κούνεβα, στην οποία γίνεται αναφορά στην ανακοίνωση των δύο οργανώσεων, δε θα την ενέκρινε: είναι η βία που ασκήθηκε στην ίδια, από την ανάποδη, με την ίδια αφετηρία: τον παραλογισμό.
Δ. Τζ.
5 σχόλια:
Είναι βέβαιο ότι οι ζωές μας θα συνεχίσουν στους γνώριμους λίγο-πολύ ρυθμούς να κυλάνε, όμως δεν είμαι τόσο αισιόδοξος ότι τα αποτελέσματα θα είναι βραχυπρόθεσμα και ο αντίκτυπος θα είναι μικρός ή μηδαμινός.
Διότι μια ολόκληρη γενιά εκπαιδεύτηκε και εθίστηκε στη βία και την ασυδοσία. Μια βία που οι μεγαλύτεροι την καθαγιάζουμε και την εξυμνούμε.
Πολύ φοβάμαι ότι μακροπρόθεσμα θα δούμε τα κακά αποτελέσματα του Δεκεμβρίου...
Μπήκα για να γράψω αυτό που έγραψε πριν από μένα ο Φώτης. Και δική μου εκτίμηση είναι ότι τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, αλλά και όλα όσα περιγράφεις θα τα βρούμε μπροστά μας μακροπρόθεσμα και θα επηρρεάσουν κατά πολύ τη ζωή μας. Νομίζω ότι ακόμα δεν είδαμε ούτε την αρχή. Δεν εννοώ φυσικά ότι θα σταματήσουμε να κυκλοφορούμε με ΜΜΜ, (εδώ στο Λονδίνο δεν σταμάτησαν μετά τις επιθέσεις), αλλά ότι σε κάθε τι που συμβαίνει θα απαντάμε με καχυποψία. Οσο πληθαίνουν τα κρούσματα τόσο λιγότερο θα παίρνουμε θέση από φόβο μην συμβεί τίποτα σε εμάς.
@fvasileiou: Όντως, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι έχουμε τελειώσει με τα "Δεκεμβριανά". Ωστόσο, φίλε Φώτη, νομίζω πώς οι συγκεκριμένες ενέργειες δεν εντάσσονται σε ένα οργανωμένο κίνημα αντάρτικου πόλεως, αλλά κατά βάση πρόκειται για παιδιά που κάνουν χαβαλέ. Κτυπάνε το κράτος εκεί που το πονάει, εκμεταλλεύονται τις εγγενείς αδυναμίες του για να το γελιοποιήσουν και όχι για να το διαλύσουν. Όλο αυτό είναι παράλογο, είναι επικίνδυνο, αλλά κατά βάση ρηχό γι' αυτό και μιλάω για βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις.
@NdN: Είναι σωστό αυτό που λες NdN. Η αντανακλαστική κίνηση της κοινωνίας θα έχει αμυντικά χαρακτηριστικά. Πιο εμφανή από αυτά θα είναι η καχυποψία και (χειρότερα) η αυτολογοκρισία. Σε κάθε περίπτωση η δημιουργία ενός τέτοιου κλίματος μάλλον δε θα ενισχύσει τις επιδιώξεις των συγκεκριμένων ομάδων...
Όπως τα λες είναι, αλλά άντε να το καταλάβει ο μέσος πολίτης που κράζει την αστυνομία με το παραμικρό και παίρνει το μέρος των ανεγκέφαλων. Δυστυχώς πάσχουν πολλοί από το σύνδρομο του Ρομπέν των Δασών...
@σοφία: Στο σύνδρομο του Ρομπέν των Δασών, να προσθέσω και το σύνδρομο έλλειψης της κοινής λογικής. Στην Ελλάδα δυστυχώς ακόμα και τα αυτονόητα είναι υπό συζήτηση...
Δημοσίευση σχολίου