Μετά την ψηφοφορία

Είναι εκπληκτικό! Απέχουμε λίγες μόνο ώρες από την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή και δεν έχουμε συζητήσει καθόλου για την ταμπακιέρα. Ακόμα και την ύστατη ώρα ο δημόσιος διάλογος συνεχίζει να γίνεται επί του φανταστικού. Έτσι το ένα κόμμα έθετε μέχρι πρότινος βέτο για το... επίδομα γάμου, ο μικρότερος κυβερνητικός εταίρος προσανατολίζεται να δηλώσει παρών με αφορμή ένα ήσσονος σημασίας ζήτημα, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση υπερασπίζεται τα συνδικαλιστικά ρετιρέ του δημοσίου. Η δε κυβέρνηση, δεν μας έχει εξηγήσει ακόμα τι ακριβώς διακυβεύεται στην ψηφοφορία της Τετάρτης.  

Την ίδια ώρα, βέβαια, η πραγματικότητα –με την οποία σχεδόν κανείς σ' αυτή τη χώρα δεν ασχολείται– είναι αμείλικτη: γερμανική φαρμακευτική εταιρεία ανακοίνωσε ότι σταματάει να προμηθεύει με αντικαρκινικά φάρμακα τα ελληνικά δημόσια νοσοκομεία λόγω οφειλών, η ανεργία συνεχίζει να καλπάζει, το κράτος χρωστάει σε ιδιώτες 8.3 δισ. ευρώ, ενώ τα ταμειακά διαθέσιμά του έχουν σχεδόν στερέψει. Και το χειρότερο: δεν ξέρουμε καν αν θα πάρουμε τη δόση.  

Πρακτικά, δύο είναι τα τινά που μπορούν να συμβούν μετά την ψηφοφορία και θα προσπαθήσω να τα περιγράψω με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποστασιοποίηση και νηφαλιότητα. Σενάριο πρώτο: το σ/ν του ΥΠ.ΟΙΚ. υπερψηφίζεται, «ξεκλειδώνει» η δόση των 31.5 δις και με βάση όλα όσα έχουμε ακούσει ότι θα ακολουθήσουν (επιμήκυνση, κούρεμα κλπ.) μπορούμε να δούμε έστω αμυδρά, έστω και με επιφυλάξεις κάποια ακτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ.

Σενάριο δεύτερο: το νομοσχέδιο καταψηφίζεται, η χώρα οδεύει σε εκλογές ξοδεύοντας μερικές ακόμα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ (από αυτά που δεν έχει), το κλίμα αποσταθεροποίησης που ζήσαμε μεταξύ Μαΐου – Ιουνίου επιστρέφει και οι επενδυτές φεύγουν άρον άρον από την Ελλάδα. Εύλογα συμπεραίνει κανείς ότι η δόση του δανείου δε θα εκταμιευτεί και έτσι το δημόσιο θα κηρύξει άμεσα στάση πληρωμών. Πριν καν το καταλάβουμε θα έχουμε γυρίσει στη δραχμή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το (ήδη συμπιεσμένο) βιοτικό μας επίπεδο.  

Στα παραπάνω συνυπολογίστε και κάτι που μου επισήμανε μια φίλη μου, που μόνο «μνημονιακή» δε μπορεί χαρακτηριστεί. Αν επαληθευθεί το πρώτο σενάριο, θα συνεχίσουμε να έχουμε την αρωγή και την «πίεση» των Ευρωπαίων εταίρων μας έτσι ώστε να προχωρήσουν οι αναγκαίες αλλαγές στη διοικητική δομή της χώρας και στο πρότυπο οικονομικής ανάπτυξης. Αν όχι, αν δηλαδή γυρίσουμε στη δραχμή και αρχίζουμε να κόβουμε χρήμα στην Αγία Παρασκευή, πιστεύει κανείς στα σοβαρά ότι σε λίγα χρόνια δε θα αρχίσουμε πάλι τα ίδια; Αν δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ έρθει στη εξουσία οι διορισμοί θα γίνονται μέσω του... e-gov και του προγράμματος «διαύγεια» και δε θα γεμίσουμε με «ροζ» παιδιά και με τεράστια ελλείμματα σε χρόνο dt; Καλώς ή κακώς έχουμε μάθει να λειτουργούμε μόνο υπό πίεση. Καλό θα ήταν αυτό να αλλάξει και να σταθούμε κάποια στιγμή μόνοι μας στα πόδια μας, αλλά αυτό δε γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη.

Πάντως –αν αυτό έχει κάποια σημασία– πιστεύω ότι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου που έχει επίγνωση της πραγματικότητας ενδόμυχα προσδοκά (έστω και με βαριά καρδιά) να περάσουν τα μέτρα και να μην πετάξουμε ό, τι έχουμε πετύχει τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου και η αντιπολίτευση δε νομίζω ότι έχει κανένα λόγο να θέλει εκλογές εδώ και τώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτως ή άλλως δηλώνει ανέτοιμος να κυβερνήσει. Τουλάχιστον σε αυτό το σημείο που τα δύσκολα δεν είναι ακόμα πίσω μας, είναι απείρως ευκολότερο πολιτικά να βρίσκεσαι στην αντιπολίτευση, να κριτικάρεις τους πάντες και τα πάντα και να υπόσχεσαι μαγικές λύσεις εξόδου από την κρίση από το να κυβερνάς.  

Το μόνο που εύχομαι εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα είναι την ώρα της ψηφοφορίας οι βουλευτές να έχουν κατά νουν μια ρήση του καναδού οικονομολόγου Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. «Η πολιτική, έλεγε ο Γκαλμπρέιθ, δεν είναι η τέχνη του εφικτού, είναι η επιλογή ανάμεσα στο καταστροφικό και το δυσάρεστό». Αν αυτό δεν συμβεί φοβάμαι ότι θα δούμε τις διαφορές αυτών των δύο όχι στη θεωρία αλλά στην πράξη. Τότε όμως θα είναι αργά. 

Δημοσιεύτηκε στη Lifo στις 6.11.12