Είναι ίσως παράδοξο, αλλά μέσα από την υπόθεση Δαϊλάκη μπορούμε να βγάλουμε αρκετά χρήσιμα συμπεράσματα για τον τρόπο με τον οποίο ιεραρχούμε τη σπουδαιότητα των εξελίξεων στη χώρα μας και για το επίπεδο της πολιτικής (;) συζήτησης που γίνεται. Έτσι, ενώ όλος ο κόσμος προσπαθεί να βρει τις λύσεις στο κουίζ της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στην Ελλάδα κυβέρνηση, αντιπολίτευση και ΜΜΕ διυλίζουν τον κώνωπα για ελάσσονος σημασίας ζητήματα. Ένας (άγνωστος) βουλευτής κάνει δηλώσεις κατά υπουργού σε τοπικό κανάλι και αυτό επισκιάζει τα πάντα! Ξαφνικά η κυβέρνηση βρίσκεται σε νευρική κρίση, σταματάει να παράγει έργο και φαντασιώνεται συνομωσίες, η αντιπολίτευση θριαμβολογεί ακατάσχετα (και ανεξήγητα) και τα ΜΜΕ τρίβουν τα χέρια τους.
Ο κ. Σταύρος Δαϊλάκης κέρδισε αυτό που (πιθανολογούμε) ότι επιζητούσε. Τα λίγα λεπτά –που τελικώς έγιναν μερικές ώρες– τηλεοπτικής δημοσιότητας. Επί δύο ημέρες (με εξαίρεση το 24ωρο της απεργίας στα ΜΜΕ) παρελαύνει από τα πάνελ των καναλιών και μονοπωλεί τον τηλεοπτικό χρόνο. Όχι μόνο με όσα δηλώνει κατά υπουργών, συνεργατών του πρωθυπουργού κλπ., αλλά καταφέρνοντας ταυτόχρονα να συζητούν άπαντες γι’ αυτόν: τι θα πει ο κ. Δαϊλάκης, άραγε θα παραιτηθεί, μήπως θα ιδρύσει νέο κόμμα με τον κ. Τατούλη, πώς θα αντιδράσει ο πρωθυπουργός στο περιστατικό; Αίφνης ο βουλευτής Δράμας έγινε το μοναδικό ζήτημα συζήτησης ανά την Ελλάδα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά κανείς δεν ασχολείται με το μείζον ζήτημα των τελευταίων εβδομάδων, την παγκόσμια χρηματοπιστωτική αστάθεια. Τι κι αν στην αμερικανική Γερουσία γίνονται διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων για να ψηφιστεί ένα πολύ κρίσιμο νομοσχέδιο. Τι κι αν η κρίση χτυπάει πλέον την πόρτα μας. Το θέμα απουσιάζει παντελώς από τα δελτία και δεν φαίνεται να απασχολεί τους πολιτικούς μας. Το δε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για τη στήριξη των καταθετών έπαιξε στις ειδήσεις λίγο πριν από τα αθλητικά!
Το πρόβλημα τοποθέτησε στις σωστές του διαστάσεις ο Αλέξης Παπαχελάς στην «Καθημερινή» της περασμένης Τετάρτης. Σε όλο τον κόσμο αναμένουν τις κινήσεις Μπερνάνκι (προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ) κι εμείς κρεμόμαστε από τα χείλη του κ. Δαίλάκη. Όπου Δαϊλάκης βάλτε τον οποιοδήποτε πολιτικό που επιθυμεί με κάθε τρόπο να γίνει πρώτο θέμα της δημοσιότητας.
Υπάρχει και κάτι χειρότερο από τη συζήτηση λάθος θεμάτων σε λάθος χρόνο. Πέρα από τη θεματολόγια, πρέπει να δούμε και το ύφος του δημοσίου διαλόγου. Στη χώρα μας τα πολιτικά θέματα συζητούνται με όρους ριάλιτι: υπουργός καρφώνει υπουργό, οι φήμες και τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν και ο κ. Δαϊλάκης αφού αποχωρεί (δια της διαγραφής) δηλώνει ότι ο κ. Καραμανλής δεν έχει καλούς συγκατοίκους. Το μόνο που μένει είναι να δούμε ποιος είναι ο επόμενος προς αποχώρηση από το ριάλιτι της πολιτικής μας ζωής…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 05.10.2008
Ο κ. Σταύρος Δαϊλάκης κέρδισε αυτό που (πιθανολογούμε) ότι επιζητούσε. Τα λίγα λεπτά –που τελικώς έγιναν μερικές ώρες– τηλεοπτικής δημοσιότητας. Επί δύο ημέρες (με εξαίρεση το 24ωρο της απεργίας στα ΜΜΕ) παρελαύνει από τα πάνελ των καναλιών και μονοπωλεί τον τηλεοπτικό χρόνο. Όχι μόνο με όσα δηλώνει κατά υπουργών, συνεργατών του πρωθυπουργού κλπ., αλλά καταφέρνοντας ταυτόχρονα να συζητούν άπαντες γι’ αυτόν: τι θα πει ο κ. Δαϊλάκης, άραγε θα παραιτηθεί, μήπως θα ιδρύσει νέο κόμμα με τον κ. Τατούλη, πώς θα αντιδράσει ο πρωθυπουργός στο περιστατικό; Αίφνης ο βουλευτής Δράμας έγινε το μοναδικό ζήτημα συζήτησης ανά την Ελλάδα.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά κανείς δεν ασχολείται με το μείζον ζήτημα των τελευταίων εβδομάδων, την παγκόσμια χρηματοπιστωτική αστάθεια. Τι κι αν στην αμερικανική Γερουσία γίνονται διαπραγματεύσεις επί διαπραγματεύσεων για να ψηφιστεί ένα πολύ κρίσιμο νομοσχέδιο. Τι κι αν η κρίση χτυπάει πλέον την πόρτα μας. Το θέμα απουσιάζει παντελώς από τα δελτία και δεν φαίνεται να απασχολεί τους πολιτικούς μας. Το δε νομοσχέδιο του υπουργείου Οικονομικών για τη στήριξη των καταθετών έπαιξε στις ειδήσεις λίγο πριν από τα αθλητικά!
Το πρόβλημα τοποθέτησε στις σωστές του διαστάσεις ο Αλέξης Παπαχελάς στην «Καθημερινή» της περασμένης Τετάρτης. Σε όλο τον κόσμο αναμένουν τις κινήσεις Μπερνάνκι (προέδρου της Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ) κι εμείς κρεμόμαστε από τα χείλη του κ. Δαίλάκη. Όπου Δαϊλάκης βάλτε τον οποιοδήποτε πολιτικό που επιθυμεί με κάθε τρόπο να γίνει πρώτο θέμα της δημοσιότητας.
Υπάρχει και κάτι χειρότερο από τη συζήτηση λάθος θεμάτων σε λάθος χρόνο. Πέρα από τη θεματολόγια, πρέπει να δούμε και το ύφος του δημοσίου διαλόγου. Στη χώρα μας τα πολιτικά θέματα συζητούνται με όρους ριάλιτι: υπουργός καρφώνει υπουργό, οι φήμες και τα κουτσομπολιά δίνουν και παίρνουν και ο κ. Δαϊλάκης αφού αποχωρεί (δια της διαγραφής) δηλώνει ότι ο κ. Καραμανλής δεν έχει καλούς συγκατοίκους. Το μόνο που μένει είναι να δούμε ποιος είναι ο επόμενος προς αποχώρηση από το ριάλιτι της πολιτικής μας ζωής…
Δ. Τζ.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 05.10.2008
10 σχόλια:
Δυστυχώς στην Ελλάδα ιδιαίτερα αυτό το κόλπο κοινωνικής μηχανικής πιάνει εύκολα τόπο. Πως είναι δυνατόν όταν στην επικαιρότητα κυριαρχεί ένα πολύ σημαντικό θέμα, πάντα να εμφανίζεται απ' το πουθενά ένα δήθεν σημαντικό ώστε ν 'αποσπάσει την προσοχή του κόσμου;
Επιπλέον δίνει την δυνατότητα στην Εξουσία να φανεί πως αντιμετωπίζει το δεύτερο (δήθεν σημαντικό) ώστε να φαίνεται καλή απέναντι στο έργο της και τους πολίτες που επηρεάζονται από τα ΜΜΕ ή τα θεωρούν ως μόνη αλήθεια, να έχουν εξουθενωθεί από το πολιτικό "κουτσομπολιό".
Πάντως δεν έχεις κι άδικο φίλε Δ.Τζ όσο αφορά τον χαρακτηρισμό της πολιτικής ζωής ως ριάλιτι σόου. Εξάλλου κι εμείς εικονικά ως πολίτες συμμετέχουμε.
Μην τυχόν στο μέλλον ψηφίζουμε και μέσω sms...
Kαλό απόγευμα!
Ωραίος ο προσδιορισμός της πολιτικής μας ζωής ως ριάλιτι. Το ερώτημα όμως που εγείρεται είναι ποιος βρίσκεται πίσω από τις κάμερες. Ποιος παρακολουθεί τους παίκτες. Ποιος εισάγει νέα δεδομένα από το πουθενά για να μετρήσει τις αντιδράσεις τους.
Δύσκολες ερωτήσεις - επικίνδυνες απαντήσεις...
@samael: Δεν είμαι πεπεισμένος, φίλε samael, ότι πρόκειται για οργανωμένο πολιτικό "κόλπο". Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα, βολεύει εκείνους που επιδιώκουν να δουν το πρόσωπό τους στο γυαλί ή στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Βολεύει επίσης και τα ΜΜΕ, που βλέπουν τα νούμερα (άρα και τη διαφημίσεις) να ανεβαίνουν, όταν καταπιάνονται με υποθέσεις που περιέχουν σασπένς, ανατροπές και φυσικά "τραγικά πρόσωπα". Δυσκολεύομαι όμως να καταλάβω γιατί το (παρα)πολιτικό κουτσομπολιό πρέπει να μας αφορά όλους!
@fvasileiou: Νομίζω ότι οι ίδιοι οι "παίκτες" επιδιώκουν να συμμετέχουν σε αυτό το ριάλιτι. "Παίζουν" με τις κάμερες και μάλλον εκείνοι ελέγχουν το παιχνίδι, επιλέγοντας πότε θα εμφανιστούν και πότε θα σιωπήσουν. Χαριτολογώντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορεί να έχουμε έλλειψη ικανού πολιτικού προσωπικού, αλλά έχουμε πληθώρα ατόμων που παίζουν στα δάκτυλα τα ζητήματα της επικοινωνίας...
oh well, το θεμα ειναι ποιος παρακολουθει ακομα το "παιχνιδακι" τους.
τωρα αν περιμενουμε δυστυχως να ενημερωθουμε απο την τηλεοραση για σημαντικα θεματα....θα περιμενουμε για πολυ :(
Και είναι αυτό το περίεργο κοινωνικό φαινόμενο στην χώρα μας, να είμαστε μία γερασμένη κοινωνία με ανώριμες αντιδράσεις. Μήπως είναι σημάδια γεροντικής άνιας και αρχίσουμε να ζούμε εντελώς στον κόσμο μας;
(αν μπορείς ενεργοποίησε την δυνατότητα του blogger να εμφανίζονται και οι υπόλοιποι providers πέρα του blogger)
Το τρομερό Δημητρη ειναι ότι ο Δαϊλακης ειναι αυτός που είναι. Καλός, σωστός, ή ο,τι άλλο θες. Εμείς που τον πάμε και τον φέρνουμε, γιατί το κάνουμε ; Κι εσυ κι εγω στην ιδια πλευρά του λόφου περπατάμε. Κι όμως βλέπεις ότι και τη Στελλα μπλέξαμε και γενικώς γιναμε πικροχολοι, ενώ θαπρεπε να μας απασχολούν τα πολυ πολυ σοβαρά. Εμενα, να σου πω την αλήθεια, τα πολυ σοβαρά με τρομάζουν και τα ξορκίζω με την πρώτη ευκαιρία.
Είδες ομως ότι μόλις η Στελλα εστειλε την επιστολή, ο κωστακης τον ξαναπηρε. Για να μην λεμε δηλαδή
φιλια
@cortlinux: Μπορεί να είναι αυτό που λες. Ή απλώς ακολουθούμε τις δυτικές επιταγές με τους δικούς μας ρυθμούς, δηλαδή με μια κάποια καθυστέρηση. Αν δεν είναι ούτε αυτό, τότε ισχύει το δόγμα "εδώ είναι (και θα είναι) Βαλκάνια". Ίσως πάλι να ισχύουν όλα τα παραπάνω.
ΥΓ. Ενεργοποίησα την επιλογή του OpenID.
@ritsmas: Πιθανώς η ενασχόληση μας με την κ. Μπεζαντάκου και τον κ. Δαϊλάκη να είναι καθαρά ανακλαστική: ίσως να προέρχεται από τον αμηχανία που μας δημιουργούν τα πολύ σοβαρά ζητήματα τα οποία ξορκίζουμε...
Όσο για την περίφημη επιστολή, όταν ο πνευματικός άνθρωπος μιλάει, οι πρωθυπουργοί απλά ακολουθούν τις υποδείξεις του…
Σωστα φιλε μου
Αν σ' όλα αυτά προσθέσεις ότι ο κάθε ένας -από τους άπαντες κατοίκους της μάταιης τούτης γης- "οφείλει" περίπου 55.000 δολλάρια στην διεθνή οικονομία ώστε να θεωρηθεί ότι εκείνη "ανακάμπτει" και αναλογιστείς ότι, την ίδια ώρα, εξακολουθούν να πεινάνε -στα όρια του θανάτου- όχι μόνο οι τρικτοκοσμικές (άραγε εμείς οι "μη-τριτοκοσμικοί" είμαστε πολύ "υπεράνω";) χώρες αλλά και πολλοί από τους και καλά "αναπτυγμένους", ε τότε...μάλλον η επιστολή της Μπεζαντάκου στον Πρωθυπουργό για το θέμα του Δαϊλάκη μοιάζει μα κακόγουστο αστείο, και η πολιτική ζωή γενικότερα -εγχώρια και μη- έχιε κάτι από ταινία γραν γκινιόλ...
@γεωργία: Πράγματι, αν δεις το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, ακόμα και αν παρατηρήσεις τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται η κοινωνία σε διάφορες περιπτώσεις, θα οδηγηθείς σε μια αρκετά σουρεαλιστική εικόνα, που φέρνει λίγο σε φαρσοκωμωδία, λίγο –όπως λες κι εσύ– σε γκραν γκινιόλ. Το πρόβλημα νομίζω είναι κατά βάση κοινωνικό και όχι πολιτικό: σε κάθε χώρα οι πολιτικοί είναι φτιαγμένοι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της κοινωνίας...
Δημοσίευση σχολίου