«Συντονίζοντας» τους μαθητές

Μέσα στις καταλήψεις, τις διαδηλώσεις, τα επεισόδια και το γενικότερο χαμό του περασμένου Δεκεμβρίου γεννήθηκε το «Συντονιστικό Σχολείων Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος». Ένα όργανο που κύρια μέριμνα του είναι να συντονίζει τους (προσκείμενους σε αυτό) μαθητές για τις επόμενες ενέργειές τους (συλλαλητήρια, καταλήψεις κοκ.).

Το ΚΚΕ αντέδρασε έντονα στη δημιουργία του «Συντονιστικού»: «Είναι εντοπισμένη τα τελευταία χρόνια η προσπάθεια των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και διαφόρων άλλων “γκρουπ” να παρέμβουν στο μαθητικό κίνημα. Κι επειδή δεν τα καταφέρνουν να πείσουν και να κερδίσουν τους μαθητές με την πολιτική τους, προσπαθούν έξω από τα σχολεία, έξω από το κίνημα (σ.σ. εννοεί το προϋπάρχον «Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας» – ΣΑΣΑ), να φτιάξουν υποτιθέμενες μαθητικές δομές, με μοναδικό τους μέλημα να συκοφαντήσουν και να χτυπήσουν την υπάρχουσα οργάνωση και το συντονισμό του μαθητικού κινήματος» («Ριζοσπάστης» 16.01.2009).

Λεπτομέρεια; Το ΣΑΣΑ, δηλαδή το «Συντονιστικό» που προϋπήρχε των γεγονότων του Δεκεμβρίου, πρόσκειται στο ΚΚΕ. Έτσι εξηγείται και η αντίδραση του κόμματος. Το ΚΚΕ θεωρούσε πως είχε (και πράγματι είχε μέχρι τώρα) την δυνατότητα να «επηρεάζει» κατ’ αποκλειστικότητα τους μαθητές. Όμως, η είσοδος του ΣΥΡΙΖΑ στα σχολεία σπάει αυτό το «μονοπώλιο».

Το πρόβλημα δεν είναι ούτε το «Συντονιστικό του ΣΥΡΙΖΑ», ούτε το «Συντονιστικό του ΚΚΕ». Το πρόβλημα είναι η επιχειρούμενη κομματικοποίηση (και) των σχολείων, η ολοφάνερη (σε σημείο κυνισμού) προσπάθεια ποδηγέτησης των μαθητών. Δε μας έφταναν οι φοιτητοπατέρες και οι συνδικαλιστικές (βλ. κομματικές) οργανώσεις στα πανεπιστήμια και τα όσα προβλήματα έχουν αυτές δημιουργήσει (σίγουρα περισσότερα απ’ όσα έχουν λύσει). Τώρα θέλουμε να εισάγουμε αυτόν τον αποτυχημένο «θεσμό» και στα σχολεία!

Πρωτοβουλίες σαν κι αυτές θα ήταν πράγματι πολύ χρήσιμες και ενδιαφέρουσες αν οδηγούσαν σε έναν διάλογο στους κόλπους της μαθητικής κοινότητας για το τι είδους Παιδεία θέλουμε. Αν τα αιτήματα τους είχαν έστω κάποια φαντασία. Θα ήταν επίσης προς τη σωστή κατεύθυνση αν είχαν ως αποτέλεσμα την πολιτικοποίηση των μαθητών. Μόνο που δε συνέβη τίποτα απ’ όλα αυτά. Ο διάλογος δεν έγινε ποτέ. Μερικά από τα αιτήματα; Άμεσος αφοπλισμός της αστυνομίας, εκδημοκρατισμός(;) του στρατού και της αστυνομίας, κατάργηση των ΚΕΣ και των Κολεγίων, όχι στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων του Δεκέμβρη, να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων. Περιττεύει να αναφέρουμε ότι δεν είδαμε καμία προσπάθεια πολιτικοποίησης των μαθητών, παρά μόνο προσπάθεια ένταξής τους στο «κόμμα».

Για να είμαστε δίκαιοι, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι κύριοι υπεύθυνοι για τις συγκεκριμένες πρακτικές δεν είναι οι μαθητές αλλά όσοι επιχείρησαν να κερδίσουν μερικές χιλιάδες μελλοντικές ψήφους από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και το θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Αυτοί που προσπάθησαν να εντάξουν τους μαθητές στους μικροκομματικούς τους υπολογισμούς. Ξαναρίξτε μια ματιά στα αιτήματα των μαθητών. Είναι δυνατόν να μιλούν 15χρονοι και 16χρονοι μια τόσο ξύλινη, παλαιοκομματική γλώσσα; Ούτως ή άλλως, αυτά τα αιτήματα –πέρα από την έλλειψη πρωτοτυπίας– κάτι μας θυμίζουν…

Δ. Τζ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 18.01.2009

Μετά τον ανασχηματισμό

Έγινε, λοιπόν, ο πολυθρύλητος ανασχηματισμός. Η αλήθεια είναι ότι με όσα είχαν ακουστεί γύρω από αυτόν κινδύνευε να «καεί», να χάσει την όποια επικοινωνιακή του αξία. Αυτό όμως δε ήταν απαραίτητα κακό. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού, σημειώναμε πριν από λίγες μέρες, «μπορεί να λειτουργήσει τελικά υπέρ της κυβερνώσας παράταξης, η οποία σ’ αυτά τα πέντε χρόνια έχει αυτοεγκλωβιστεί πολιτικά, λειτουργώντας σε μεγάλο βαθμό με όρους επικοινωνίας».

Το σημαντικό σε αυτήν την συγκυρία ήταν να αντικατασταθούν τα πρόσωπα που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο δυσχέραιναν την παραγωγή του κυβερνητικού έργου: είτε με την ανικανότητά τους, είτε λόγω εμπλοκής τους σε σκανδαλώδεις υποθέσεις. Μόνο έτσι θα μπορούσε να επαναπροσεγγίσει η κυβέρνηση την –σε πολύ μεγάλο βαθμό– δυσαρεστημένη και απογοητευμένη κοινωνία. Γράφαμε: «Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, οι αλλαγές πρέπει να είναι σαρωτικές και να μην εξαντληθούν σε μια απλή ανακατανομή χαρτοφυλακίων. Ο κ. Καραμανλής οφείλει να δείξει την πόρτα της εξόδου στους εμπλεκόμενους στην υπόθεση Βατοπεδίου υπουργούς, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι έλαβε το μήνυμα της κοινωνίας. Πρέπει επίσης να αποπέμψει όσους υπουργούς αποδείχτηκαν ανεπαρκείς στο ρόλο που τους ανατέθηκε».

«Ο πρωθυπουργός (…) προσπάθησε με την επίσπευση της ανακοίνωσης του ανασχηματισμού να αποφορτίσει την ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και να αλλάξει το κλίμα» έγραψε εύστοχα ο Δημήτρης Γιατράκος («Θάρρος» 08.01.2009). Πράγματι ο ανασχηματισμός είχε τόσο επικοινωνιακή όσο και πρακτική χροιά: Επικοινωνιακή επειδή οι πολίτες ζητούσαν επιτακτικά –σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις– αλλαγές συγκεκριμένων προσώπων (όπερ και εγένετο). Πρακτική διότι αφενός μεν ορισμένοι υπουργοί αποδείχθηκαν εντελώς ανεπαρκείς και η περεταίρω παραμονή τους σε κυβερνητικό θώκο μόνο επιζήμια θα ήταν για την ΝΔ, αφετέρου δε η αναμονή του ανασχηματισμού είχε παραλύσει κάθε κυβερνητική δραστηριότητα.

Οι πολίτες σύμφωνα με τις πρώτες δημοσκοπήσεις δε βλέπουν αρνητικά τις αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα. Όμως η αύρα από έναν ανασχηματισμό, όπως πολλάκις έχει ειπωθεί, κρατάει 5 – 10 ημέρες. Σε περιόδους οικονομικής δυσπραγίας ίσως και λιγότερο. Το ζητούμενο, λοιπόν, πλέον είναι οι πολιτικές. Μόνο αυτές μπορούν να δώσουν στην κυβέρνηση βάσιμες ελπίδες ανάκαμψης. Μόνο αυτές μπορούν να αλλάξουν το κλίμα στην κοινωνία και να την βγάλουν από την εσωστρέφεια.

«Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, είναι η επιλογή ανάμεσα στο καταστροφικό και το δυσάρεστο» είχε πει κάποτε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ. Κόντρα στον αφορισμό του διάσημου Αμερικανού οικονομολόγου, ζητούνται πωτοβουλίες που δε θα είναι ούτε καταστροφικές, ούτε ιδιαιτέρως δυσάρεστες. αλλά ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες, πολιτικές που θα μπορέσουν να ανακουφίσουν τους πολίτες.

Δ. Τζ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 11.01.2009

Ο παραλογισμός του ΠΑΜΕ

Το είδαμε λοιπόν και αυτό! Μέλη του ΠΑΜΕ (συνδικαλιστική οργάνωση του ΚΚΕ) έφτασαν στο σημείο να κλείσουν τις εισόδους καταστημάτων στο κέντρο της πόλης, ακόμα και να προπηλακίσουν πολίτες που θέλησαν να κάνουν τα ψώνια τους! Αυτά συνέβησαν –μεταξύ άλλων– την περασμένη Κυριακή. Μια μέρα που υπό κανονικές συνθήκες τα εμπορικά καταστήματα θα ήταν κλειστά. Όμως, μετά από αίτημα αρκετών καταστηματαρχών και έχοντας υπόψη τη ζημιά που προκάλεσαν στην αγορά οι πορείες και (κυρίως) τα επεισόδια των προηγούμενων εβδομάδων, η Νομαρχία αποφάσισε να δώσει το «πράσινο φως» για να παραμείνουν ανοικτά κατ’ εξαίρεση.

Όπως φάνηκε αυτή η απόφαση δεν άρεσε σε κάποιους. Θεμιτό. Ωστόσο από το να διαφωνείς με μια απόφαση της Πολιτείας μέχρι να φτάνεις στο σημείο που είδαμε από τηλεοράσεως υπάρχει τεράστια διαφορά. Η εικόνα ήταν αστεία μέσα στην τραγικότητά της: Οι συνδικαλιστές χτυπούσαν όσους ήθελαν να ψωνίσουν, έδιναν διορία στους καταστηματάρχες για να κατεβάσουν ρολά, και αν οι υπεύθυνοι των καταστημάτων δεν υπάκουαν, τότε εκείνοι απλώς έφραζαν την είσοδο.

Η παρεμπόδιση λειτουργίας των καταστημάτων είναι κίνηση εντελώς αντιδημοκρατική. Αυτό είναι το ένα θέμα. Διότι αν άκουσε κανείς τα επιχειρήματα των μελών του ΠΑΜΕ θα κατάλαβε και τον παραλογισμό, ο οποίος οδήγησε στις συγκεκριμένες ενέργειες. Ακούσαμε, λοιπόν, ότι «καταστρατηγείται η αργία της Κυριακής». Από πού, όμως, πηγάζει αυτό; Έθεσε κανείς θέμα να ανοίγουν τα καταστήματα Κυριακές; Παρά τα κροκοδείλια δάκρυα που χύθηκαν για τους υπάλληλους που δούλεψαν την περασμένη Κυριακή, όπως έγινε γνωστό το ημερομίσθιο τους για τη συγκεκριμένη ημέρα προσαυξήθηκε κατά 75%. Και συν τοις άλλοις θα έχουν μια επιπλέον μέρα άδεια τον Ιανουάριο –το αυτονόητο δηλαδή εφόσον δούλεψαν σε ημέρα αργίας.

Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που επιχείρησαν να κλείσουν τα μαγαζιά την Κυριακή είναι εκείνοι που καταγγέλλουν συχνά – πυκνά το «θάνατο του εμποράκου». Η ευαισθησία τους λοιπόν είναι εντελώς επιλεκτική, αντίθετη στο νόμο και τελικά ανεξήγητη με βάση την κοινή λογική. Παλαιότερα τα έβαζαν με τις «πολυεθνικές που κλέβουν τη δουλειά των μικρών επαγγελματιών». Την περασμένη εβδομάδα ήταν η σειρά (και) του «εμποράκου» του κέντρου της Αθήνας…

Δ. Τζ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 04.01.2009