Δευτέρα, Δεκεμβρίου 29, 2008

Η «επαναστατική γυμναστική» και η ισχύς των νόμων

Τελικά φαίνεται πως σε αυτή τη χώρα έχουμε χάσει εντελώς την αίσθηση του μέτρου. Δεν εξηγείται αλλιώς! Τις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες για την δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου διαδέχτηκαν οι καταστροφές και οι μολότοφ. Δεν μείναμε όμως εκεί. Ακολούθησαν αρκετά δείγματα αυτού που συνοπτικά ονομάζουμε «επαναστατική γυμναστική».

Εν αρχή ήταν οι βανδαλισμοί σε μνημεία στο κέντρο της πόλης. Εντάξει! Ας πούμε ότι αυτά εντάσσονται στο πεδίο δράσης των «μπαχαλάκηδων», οπότε δε μπορούμε να τα κρίνουμε με βάση την κοινή λογική. Δυστυχώς, όμως, ακολούθησαν και άλλα τέτοια «επαναστατικά» και μάλιστα από ανθρώπους χωρίς κουκούλες! Από τα γιαούρτια στον δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ και τα μελομακάρονα στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, μέχρι την κατάληψη στούντιο ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών και τη διακοπή παράστασης Εθνικού Θεάτρου. Χειρότερα: κάποιοι τα έβαλαν ακόμα και με το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Δήμου Αθηναίων μπροστά στα απορημένα μάτια των μικρών παιδιών!

Το πρόβλημα εν προκειμένω εντοπίζεται στην λανθασμένη αντίληψη που έχουμε για τα δικαιώματα μας. Είθισται σε περιπτώσεις αναταραχών (μετά από πορείες, επεισόδια κλπ.) να νομιμοποιούνται «επαναστατικώ δικαίω» οι κάθε είδους παρανομίες. Αν δε εφαρμοζόταν ο νόμος και λ.χ. ο κύριος που μαύριζε τον Ρήγα Φεραίο στην οδό Πανεπιστημίου ή εκείνος που έγραφε συνθήματα στο κτίριο της Ακαδημίας συλλαμβάνονταν θα ακούγαμε τα μύρια όσα. Άσχετα αν η φθορά δημόσιας περιουσίας είναι ποινικό αδίκημα.

Να δεχθούμε την άποψη ορισμένων ότι σημασία δεν έχει η πράξη αυτή καθ’ αυτή αλλά ο συμβολισμός της. Ποιος όμως ορίζει που τελειώνει η «επανάσταση» (έστω η «συμβολική αντίδραση») και που αρχίζει η κοινή λογική (εφαρμογή του νόμου); Μήπως με το να δικαιολογείς βανδαλισμούς και παράνομες ενέργειες ανοίγεις τον ασκό του Αιόλου και πιθανώς στο μέλλον να δικαιολογήσεις και άλλα χειρότερα που θα συμβούν για «συμβολικούς λόγους»; Και σε τελική ανάλυση για ποιον λόγο υπάρχουν οι νόμοι αν διαλέγουμε ποιους θα τηρήσουμε και ποιους όχι ανάλογα με το κατά πόσον ταιριάζουν με τα πιστεύω μας;

Ας μην γελιόμαστε. Υπάρχουν κάποιοι κώδικες συμπεριφοράς που μας επιτρέπουν να συμβιώνουμε. Η γραπτή τους εκδοχή είναι οι νόμοι. Καλώς ή κακώς οι νόμοι ισχύουν για όλους και πρέπει να εφαρμόζονται από όλους. Όποιοι παρανομούν πρέπει να έχουν και τις ανάλογες συνέπειες. Τουλάχιστον έτσι είθισται να συμβαίνει στις δημοκρατίες.

Δ. Τζ.

Σάββατο, Δεκεμβρίου 20, 2008

Η τελευταία ευκαιρία της κυβέρνησης

Έστω και καθυστερημένα ο πρωθυπουργός έπραξε το αυτονόητο: αναγνώρισε τις ευθύνες της κυβέρνησης στο σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Ευθύνες που η κοινή γνώμη –με βάση τις δημοσκοπήσεις– επέρριπτε στη ΝΔ και που η τελευταία αποποιούταν, προφανώς για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας.

Αυτό είναι ένα καλό σημάδι. Είναι μια ένδειξη ότι ο κ. Καραμανλής αντιλήφθηκε την δυσφορία της κοινωνίας και επιδιώκει να κερδίσει την χαμένη εμπιστοσύνη του κόσμου στην κυβέρνησή του. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί με μια απλή (ετεροχρονισμένη και υπαγορευμένη από το βαρύ κλίμα) δήλωση συγνώμης. Καλά τα λόγια, αλλά πάνω απ’ όλα οι πολίτες περιμένουν πράξεις.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση έχει εξαντλήσει σημαντικό πολιτικό κεφάλαιο και πλέον η κοινωνία την αντιμετωπίζει με μεγάλη επιφυλακτικότητα, ακόμα και με προκατάληψη. Κατά συνέπεια δεν θα έχει πολλές ευκαιρίες για να αναστρέψει την –σύμφωνα με όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις– εις βάρος της κατάσταση. Για την ακρίβεια η κυβέρνηση έχει μια τελευταία ευκαιρία: τον επικείμενο ανασχηματισμό.

Το κακό για την ΝΔ είναι ότι οι αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα έχουν εδώ και καιρό προαναγγελθεί και κατά συνέπεια δεν υπάρχει το πλεονέκτημα του επικοινωνιακού αιφνιδιασμού. Το συγκεκριμένο γεγονός, όμως, μπορεί να λειτουργήσει τελικά υπέρ της κυβερνώσας παράταξης, η οποία σ’ αυτά τα πέντε χρόνια έχει αυτοεγκλωβιστεί πολιτικά, λειτουργώντας σε μεγάλο βαθμό με όρους επικοινωνίας. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, οι αλλαγές πρέπει να είναι σαρωτικές και να μην εξαντληθούν σε μια απλή ανακατανομή χαρτοφυλακίων. Ο κ. Καραμανλής οφείλει να δείξει την πόρτα της εξόδου στους εμπλεκόμενους στην υπόθεση Βατοπεδίου υπουργούς, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι έλαβε το μήνυμα της κοινωνίας. Πρέπει επίσης να αποπέμψει όσους υπουργούς αποδείχτηκαν ανεπαρκείς στο ρόλο που τους ανατέθηκε. Πρέπει, με λίγα λόγια, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να παραχθεί επιτέλους πολιτική, μακριά από σκάνδαλα και τη συνακόλουθη παραφιλολογία. Ας μην ξεχνάμε ότι στις χρόνιες αδυναμίες της χώρας μας (γραφειοκρατία, υψηλό δημόσιο χρέος, διαφθορά κλπ.) έχει πλέον προστεθεί και η διεθνής οικονομική κρίση που καθιστά επιτακτική την ανάληψη πρωτοβουλιών.

Από τις αποφάσεις του πρωθυπουργού θα κριθεί εν πολλοίς το μέλλον της κυβέρνησης. Αν ο κ. Καραμανλής τολμήσει θα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει με καλές πιθανότητες την επανεκλογή του στο αξίωμα του πρωθυπουργού. Σε διαφορετική περίπτωση η επόμενη τετραετία θα βρει τη ΝΔ στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης…

Δ. Τζ.

Κυριακή, Δεκεμβρίου 14, 2008

Χώρα σε αφασία

Ο θάνατος του Αλέξη είναι χωρίς αμφιβολία ένα τραγικό γεγονός. Προφανώς τίποτα δε συγκρίνεται με την ανθρώπινη απώλεια. Όμως, γίνεται να παραλύει ολόκληρη η χώρα επειδή ένας (πιθανόν παράφρονας) αστυνομικός σκότωσε έναν πολίτη; Είναι δυνατόν η δολοφονία ενός ανθρώπου να βγάζει από εκατοντάδες πολίτες τα πιο ζωώδη ένστικτά τους;

Ας μη γελιόμαστε: δεν πρόκειται για περιστατικό «κρατικής βίας» (όπως πολλοί βιάστηκαν να πουν προκειμένου να δικαιολογήσουν τα όσα αδικαιολόγητα επακολούθησαν), αλλά για κρούσμα ηλιθιότητας του ενός. Οι γνωστοί «μπαχαλάκηδες» βρήκαν την αφορμή που επιζητούσαν για να βάλουν νομιμοποιητικό μανδύα στις πράξεις τους.

Το εύρος της καταστροφής είναι αδιανόητα μεγάλο. Η Αθήνα και αρκετές πόλεις της περιφέρειας θύμιζαν εμπόλεμη ζώνη. Επί τέσσερις ημέρες εκατοντάδες «αγανακτισμένοι πολίτες» κατέβαζαν βιτρίνες, κατέστρεφαν περιουσίες, έσπαγαν, έκαιγαν, πλιατσικολογούσαν. Είναι απίστευτο, αλλά η «οργή» των «αντιεξουσιαστών» κατέστρεψε μνημεία που ακόμα και ο Γερμανός κατακτητής σεβάστηκε (ρίξτε μια ματιά στο κτίριο της Εθνικής Βιβλιοθήκης).

Δυστυχώς το θέμα δεν είναι μόνο η μανία όσων συμμετείχαν στους βανδαλισμούς, που έλλογο ον δεν μπορεί να διανοηθεί. Είναι –σε δεύτερο έστω πλάνο– και η πρόχειρη και εν πολλοίς λαϊκιστική διαχείριση της υπόθεσης από την πλευρά των πολιτικών μας ταγών. Η μεν κυβέρνηση επέδειξε ανεπάρκεια χειρισμών και προφανώς χρεώνεται την αδυναμία της αστυνομίας να κάνει τη δουλειά της. Η δε αξιωματική αντιπολίτευση τη μια μίλαγε για εθνική συναίνεση και την άλλη –με τα επεισόδια σε πλήρη εξέλιξη– ζητούσε «εδώ και τώρα εκλογές». Το κερασάκι στην τούρτα ήταν στάση του προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Αλαβάνος ανέφερε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι το κόμμα του είναι μεν «κατηγορηματικά αντίθετο με τη βία», αλλά «δεν δέχεται να μηδενίζεται η νεολαία, ακόμη και ο νέος που σηκώνει μία πέτρα αρκεί να μην το κάνει εξ επαγγέλματος»!

Την ίδια ώρα χιλιάδες μαθητές διαδήλωναν κάνοντας τη δική τους επανάσταση (ή τουλάχιστον έτσι νόμιζαν) με αφορμή ένα τυχαίο (και ομόφωνα καταδικαστέο) περιστατικό. Ονειρεύονται έναν διαφορετικό κόσμο, ακούμε, αλλά η διεκδικητικότητα τους δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο διακύβευμα. «Να σταματήσουν να σκοτώνουν οι μπάτσοι παιδιά» φωνάζει το πλήθος. Μα ήταν απλώς ένας τρελός!

Αυτή είναι η εικόνα μιας χώρας σε πλήρη αφασία. Η εικόνα μιας κοινωνίας που έχει χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα και σκιαμαχεί με τον ίδιο της τον εαυτό. Την περιγράφει ακόμα καλύτερα η «International Herald Tribune»: «Το γεγονός ότι ο θάνατος ενός εφήβου, που σίγουρα είναι τραγικός, μπορεί να γονατίσει μια ολόκληρη χώρα, αποκαλύπτει τη βαθιά πολιτική, κοινωνική και οικονομική αναταραχή στην Ελλάδα, μία πυριτιδαποθήκη μεταμφιεσμένη σε λειτουργική δημοκρατία της μεσαίας τάξης».

Δ. Τζ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 14.12.2008

Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

Ο «πράσινος» επίτροπος

Σε μια περίοδο που το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και ο τρόπος διαχείρισης της χρηματοπιστωτικής κρίσης απαξιώνουν περισσότερο την πολιτική στα μάτια της κοινωνίας και επιτείνουν το κλίμα απαισιοδοξίας για το αύριο, η ανακήρυξη ενός Έλληνα πολιτικού ως προσώπου της χρονιάς από έγκυρο ευρωπαϊκό έντυπο, είναι ένα γεγονός που δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.

Ο λόγος για τον επίτροπο Περιβάλλοντος της Ε.Ε. κ. Σταύρο Δήμα. Ο Κορίνθιος πολιτικός ψηφίστηκε από τους αναγνώστες της εξειδικευμένης σε κοινοτικά θέματα εφημερίδας «European Voice» (εκδίδεται από τον «Economist») «Ευρωπαίος επίτροπος της χρονιάς». Ο κ. Δήμας χαρακτηρίζεται ως «ένας από τους ηγέτες της πράσινης επανάστασης» ενώ πιστώνεται την σημαντική δράση που ανέπτυξε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά τη διάρκεια του έτους για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών.

Δεν είναι μόνο ο τρόπος που προσεγγίζει τα ζητήματα που σχετίζονται με τον τομέα ευθύνης του. Πέραν του ρεαλιστικού (και όχι κινδυνολογικού) λόγου που εκφέρει, ο κ. Δήμας έχει αποδείξει στα τέσσερα χρόνια που βρίσκεται στη θέση του επιτρόπου Περιβάλλοντος ότι βάζει πάνω απ’ όλα την ευθύνη που έχει αναλάβει. Δεν είναι τυχαίο ότι έχει συγκρουστεί ουκ ολίγες φορές με συναδέλφους του στην Κομισιόν, όπως ο επίτροπος Βιομηχανίας κ. Γκίντερ Φερχόιγκεν («Ελευθεροτυπία» 4.12.2008). Καίτι στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, έχει ασκήσει κριτική ακόμα και στην ελληνική κυβέρνηση για την ολιγωρία της σε περιβαλλοντικά ζητήματα. Όπως είχε πει κάποτε και ο ίδιος «δεν είμαι Έλληνας επίτροπος, αλλά επίτροπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής».

Ο κ. Δήμας βρέθηκε περίπου από… σπόντα στις Βρυξέλλες, όταν έμεινε εκτός κυβέρνησης μετά την εκλογική νίκη της Νέας Δημοκρατίας το 2004. Στον ρόλο που του ανατέθηκε τα πήγε παραπάνω από καλά και έδωσε απαντήσεις σε όσους αμφισβήτησαν τις ικανότητες του.

Κάπως έτσι καταρρέει και ο μύθος περί έλλειψης «πάγκου» στην κυβερνητική παράταξη. Αξιόλογα στελέχη υπάρχουν και δυστυχώς δεν αξιοποιούνται.

Δ. Τζ.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Θάρρος» στις 07.12.2008